Sztandar Biblijny nr 222 – 2008 – str. 25

      Jak wiemy, w zwykłych okolicznościach właśnie takim przypadkiem nasz Pan zająłby się natychmiast. Tutaj występowała wiara, stąd wytrwałość prośby. Lecz przy tej okazji Jezus po prostu zignorował kobietę, „nie odpowiedział ani słowa” (Mat. 15:23). Wydaje się nawet, że On opuścił dom i że kobieta błagała uczniów, aby wstawili się za nią u swego Mistrza, ponieważ czytamy, że uczniowie przyszli później do Jezusa, prosząc by ją odprawił. Widocznie najpierw sami próbowali zniechęcić kobietę, mówiąc że ich Mistrz jest Żydem i że Jego misja jest do Żydów; że ona nie powinna mieć dużo nadziei na łaskę i że na Jego odmowę wskazuje Jego milczenie na pierwszą prośbę kobiety. Lecz jej wiara w Pana i miłość do dziecka spowodowała, że nadal stała i nalegała. Gdy uczniowie rozmawiali z Jezusem, kobieta widocznie znowu przybliżyła się do Niego, błagając w swej sprawie. Tym razem Jezus odpowiedział, lecz nie zadowolił jej, mówiąc: „Niech najpierw dzieci zostaną nakarmione: gdyż nie dobrze jest brać chleb dla dzieci i rzucać szczeniętom, KJV.” Gdyby w sercu kobiety była duma, ta odpowiedź wystarczyłaby do przejścia na pozycję obronną, tak że kobieta przestałaby prosić i otwarcie wystąpiłaby przeciw Panu i wszystkim Żydom jako religijnym bigotom. Lecz ona była pokorna, jak również pełna wiary i tak daleka od urazy za stwierdzenie, że jako poganka została zaliczona do klasy szczeniąt, że uchwyciła się słów naszego Pana jako podstawy do dalszej prośby, mówiąc że tak jak szczenięta jedzą cząstki pokarmów z rodzinnego stołu podawane im przez dzieci, tak dla niej jako poganki, jako jednej z klasy szczeniąt, może być spełniona jej prośba o uwolnienie córki z mocy diabła bez pogwałcenia właściwego ducha argumentu Pana, nie mówiąc, że ona zasługiwała na Jego miłosierdzie i łaski tak samo jak Żyd.

      Nasz Pan był zarówno zdziwiony, jak i zadowolony z powodu manifestacji wiary tej kobiety. Mateusz mówi, że Pan zawołał: „Niewiasto, wielka jest wiara twoja!” … Jej prośba została spełniona, córka została uleczona, a jej dalsza wiara została okazana w tym, że przyjęła słowa Mistrza i poszła do domu, gdzie okazało się, że demon na prawdę wyszedł porzucając dziecko na łóżko. Wybitny pisarz podaje wzmiankę o tym: „Nie jesteśmy w stanie wyobrazić sobie tonu, w którym nasz Pan wypowiedział te słowa ani miłości, która w pełnej chwale promieniowała z Jego oczu. Nic innego nie skłoniło naszego Pana do takiej pochwały, jak ta manifestacja najwyższej wiary.”

LEKCJE WIARY I MODLITWY Z WIARĄ

      Właściwe jest, że powinniśmy dostrzegać analogię w zachowaniu naszego Pana i przypuszczać, że ilustracje Pisma Świętego ukazujące próby i sprawdziany wiary, powinny nas uczyć czegoś w odniesieniu do planu działania Pana wobec tych, którzy przybliżają się do Niego w modlitwie. W czasie Wieku Chrześcijańskiego Pan zgromadził zupełną liczbę Swej Oblubienicy, tych, którzy przejawiali przezwyciężającą wiarę i obecnie są wprowadzani na urząd w tej głównej klasie, otrzymując stanowisko przez udział w pierwszym zmartwychwstaniu. Klasa Maluczkiego Stadka (Łuk. 12:32) razem z Wielkim Ludem (Obj. 7:9-17) tworzą duchową część Królestwa (gwiazdy na niebie) i razem znajdują się w duchowej sferze jako Oblubienica i Druhny Jezusa. Oni prowadzą dzieło niszczenia imperium szatana w tym wielkim czasie ucisku i czynią przygotowania do ziemskiej części Królestwa, które jest w procesie ustanawiania tutaj na ziemi.