Sztandar Biblijny nr 212 – 2006 – str. 55

„Chrystus Jezus, który dał samego Siebie na okup [antilytron, cena zamiast czyli równoważna cena] za wszystkich” i Mat. 20:28: „Syn człowieczy… przyszedł… aby dał duszę [istotę] swą na okup [lytron, cena] za [anti, zamiast] wielu.” Okup jest najważniejszą doktryną Pisma Świętego. Cały Boski plan spoczywa na niej jako na fundamencie i wypływa z niej niczym strumień ze źródła, ponieważ ona stanowi centrum i źródło każdej doktryny. Brak jej zrozumienia jest prawdziwym nieszczęściem. Zrozumienie i podporządkowanie jej swych wierzeń jest wielkim błogosławieństwem. Niemożliwe jest zrozumienie głównych zarysów i szczegółów planu w Biblii, który obejmuje rozległe, zawiłe, a jednak harmonijne, logiczne i rozsądne ogólne cechy i szczegóły, jeśli nie możemy zrozumieć miejsca okupu w tym planie.

PREKURSOR I PRZYCZYNY OKUPU

      Rozważanie całego tematu okupu nie jest naszym obecnym celem. Ograniczymy naszą dyskusję do terminu okup jako cena. Jego charakter i cel dowodzą, że Biblia jest Boskim Objawieniem. Na pierwszym miejscu zwróćmy uwagę na jego antecedencje (to, co poprzedza okup). Biblia wskazuje, że antecedencjami jest to, czym ojciec Adam był oraz skutki tego, co zrobił. Ojciec Adam stworzony na obraz Boga, na ludzkim poziomie życia, miał doskonałe ciało i życie oraz wszystkie prawa odnoszące się do doskonałego człowieczeństwa. Bóg udzielił mu jako prawa do życia przywileju doskonałej ludzkiej egzystencji tak długo, jak długo pozostawał w harmonii z Boską sprawiedliwością. Bóg dał mu także jako prawa życiowe przywilej stwarzania rodzaju z doskonałym życiem, przywilej doskonałych warunków pod względem klimatu, zdrowia, żywności, domu, powietrza, itp., przywilej rządzenia ziemią i wszystkimi jej stworzeniami, jako jej władca oraz przywilej doskonałej społeczności pomiędzy Bogiem i człowiekiem. Zachowanie tych praw podlegało jednemu warunkowi – warunkowi posłuszeństwa, ponieważ istniało przymierze obejmujące pokrewieństwo Boga z Adamem: „Podobnie jak Adam, zerwali przymierze – oni byli niewierni wobec mnie” (Ozeasza 6:7; patrz margines KJV i NIV). Dopóki Adam zachowywał swoją część przymierza, Bóg udzielał mu w darze wszystkich praw danych w czasie stworzenia. Zatem prawo do ludzkiego życia i jego prawa życiowe obejmowały to wszystko, co Adam, jako doskonała ludzka istota, otrzymał przy stworzeniu jako warunkowe dary. On mógł je mieć tak długo, jak długo pozostawał w harmonii z warunkiem, od którego była uzależniona ich kontynuacja. Ojciec Adam nie wypełnił tego warunku. On zlekceważył swego Wszechmogącego Przyjaciela i Zaopatrzy cielą i zamiast Niego wolał swoją żonę. Dlatego pogrążył się w grzechu i utracił prawo do życia i prawa życiowe dla siebie i całej nienarodzonej ludzkości, których oczywiście nie mógł im udzielić, ponieważ już ich nie posiadał. Zatem jego egzystencja i wszystkie jego prawa zostały utracone w wyniku grzechu Adama dla niego i całej ludzkości (1Moj. 2:7; 3:19; Rzym. 5:12-14).

PRAWA ŻYCIOWE ADAMA

      Jego prawa jako takie zostały mu odebrane natychmiast, lecz korzystanie z ich pozostałości zostało mu dozwolone, gdy coraz bardziej postępował proces jego umierania, aż do czasu, gdy zostały mu całkowicie odebrane w chwili śmierci. Chociaż on nie miał już prawa do życia i jego praw życiowych, jednak Bóg udzielił mu przywileju stopniowego umierania zamiast nagłej śmierci; zatem tymczasowe, zamierające życie wśród niedoskonałych warunków życiowych było wszystkim, co Adam miał po otrzymaniu wyroku pod przekleństwem. Taki był stan,