Sztandar Biblijny nr 209 – 2006 – str. 13
—————
w ramce
„I nieśli synowie Lewitów skrzynię Bożą, jako był rozkazał Mojżesz według słowa Pańskiego.”
1Kronik 15:15
——————
Jemu jest powierzony urząd kapłański, reprezentowany przez laskę Aarona i w Nim jest dostarczana niebiańska manna, będąca typem Słowa Prawdy. To wszystko było możliwe do zastosowania wobec Kościoła przez Ubłagalnię i oni mieli przystęp oraz zostali przyjęci przed Ubłagalnią (sprawiedliwością), jako członkowie ciała Najwyższego Kapłana, przez wartość krwi pojednania przelanej przez ich Odkupiciela jako zadośćuczynienie za ich grzechy, a nie tylko za grzechy Kościoła, lecz również za grzechy całego świata.
Król Dawid uświadamiał sobie, że Arka Pana reprezentująca Jego obecność, powinna znajdować się w stolicy, czyniąc ją miastem wielkiego Króla i kierując umysły Izraela nie tylko na ich ziemskiego króla oraz jego prawa i przepisy, lecz przez niego, na Niebiańskiego Króla, którego on reprezentował. Myśląc o tym godnym uwagi wydarzeniu – rozbudzeniu uczuć religijnych całego narodu – król zdawał sobie sprawę, że do pewnego stopnia wszyscy powinni uczestniczyć w tym przedsięwzięciu i stąd wybrał ze wszystkich miast trzydzieści tysięcy poważanych mężczyzn – nie tylko jego wojskowych przedstawicieli, lecz także przywódców pokoleń. Jest w tym dobra lekcja dla wszystkich duchowych Izraelitów, którzy mają jakąś znaczącą pozycję w pełnieniu pracy religijnej. Nie wystarcza, aby przywódca religijny, czy przedstawiciel starał się pełnić wybitną służbę dla Pana i Prawdy. W każdym razie, bardziej rozsądne jest, aby wszyscy z ludu Pańskiego byli zaproszeni do przyłączenia się osobiście lub przez swoich reprezentantów do jakiejś wybitnej pracy związanej ze służbą Pańską. Nawet w sprawach małego zgromadzenia okazuje się niekorzystne, gdy tylko jedna osoba jest mówcą, przewodniczy i pełni całą usługę. Jest o wiele lepiej, o wiele mądrzej, w o wiele większej harmonii z biblijnymi wskazówkami, gdy każdy stara się brać udział w służbie i jest do tego zachęcany zgodnie z jego naturalnymi talentami oraz proporcjonalnie do tego, jak okazuje się pokorny, wierny i pomocny.
Święta radość i zadowolenie towarzyszące podróży z Arką z Karyjatyjarym do Jeruzalem, zostało gwałtownie przerwane przez przechył wozu pilnowanego przez Ozę w obawie przed przewróceniem się. Kiedy on podniósł rękę, aby podtrzymać Arkę, został śmiertelnie rażony za swój błąd. Konsternacja zajęła miejsce radości. Trzydzieści tysięcy mężczyzn, którzy przyszli, aby szczególnie uczcić Pana i samego Dawida, ogarnął niepokój. Strach padł na wszystkich, a Dawid od razu ustalił, że albo był to znak Boskiej niełaski w związku z przywiezieniem Arki do Jeruzalem, albo mogą przyjść na niego oraz na miasto coraz bardziej nieszczęśliwe doświadczenia z powodu obecności Arki. Wszyscy byli w strachu i zrodziło się pytanie, co zrobić ze świętą wyrocznią. Odważny człowiek z pokolenia Lewiego, Obededom, był chętny przyjąć symbol obecności Jehowy na swój teren – prawdopodobnie Arka została postawiona z Przybytkiem, na jego podwórzu, dziedzińcu czy odpowiednim miejscu.
BOSKIE WSKAZÓWKI
„I zafrasował się Dawid, że Pan srodze poraził Ozę” – z tego, co wiemy o Dawidzie, możemy być pewni, że on nie był niezadowolony z powodu Pana, ponieważ jego cześć dla Pana i jego ufność w Jego sprawiedliwe działania jest