Sztandar Biblijny nr 207 – 2005 – str. 67

To znaczyłoby dokładnie, że ponieważ pewna osoba była bogata i żyła na co dzień w przepychu, jak żyje wielu zamożnych ludzi oraz odziewała się purpurą i kosztownymi lnianymi szatami, to poszła na wieczne męki bez przedstawienia jej nawet jednego zarzutu związanego z popełnieniem morderstwa, niesprawiedliwości czy bluźnierstwa, ponieważ opis nic o tym nie mówi. Ponadto, nic nie jest powiedziane o ubogiej osobie, że była uczciwa, sprawiedliwa i pobożna, lecz jedynie, że była biedna, pokryta ranami, które lizały psy oraz, że jadła okruchy ze „stołu bogacza.” Gdyby to były podstawy i warunki, na mocy których każdy z nas miałby nadzieję na życie wieczne, to z pewnością bardzo nieliczni, jeśli w ogóle ktokolwiek mógłby je spełnić. Według wszelkiego prawdopodobieństwa, nikt nigdy nie spotkał się dokładnie z takimi dwoma doświadczeniami. Zatem według tego daleko idącego literalnego zastosowania, mamy nikłą podstawę, by mieć nadzieję na uwolnienie nas od strasznego stanu, który został opisany w tym fragmencie.

CZYM JEST PRZYPOWIEŚĆ?

      Lecz dosyć tego! Jeśli w ogóle myślimy logicznie, powinniśmy wyraźnie dostrzec, że jest to stwierdzenie paraboliczne i dlatego musimy znaleźć interpretację, która będzie odpowiadała wszystkim warunkom tej przypowieści. A zatem, czym jest przypowieść? Webster definiuje ją jako „prostą historię użytą do zilustrowania moralnej lub duchowej lekcji.” Liczne historie biblijne są określane mianem przypowieści, lecz ta i kilka innych, nie jest w ten sposób sklasyfikowana.

ROZSĄDNE WYTŁUMACZENIE

      Rozpatrując ten fragment jako przypowieść, wszystkie nasze trudności znikną, gdy tylko dostrzeżemy klucz otwierający jej znaczenie. W tej przypowieści Jezus skrytykował przywódców narodu żydowskiego i przepowiedział ich los. On Sam był wyrzutkiem, tacy też byli Jego uczniowie i tacy są wszyscy, którzy stają się Jego naśladowcami, ponieważ „jaki On był, tacy i my jesteśmy na tym świecie.” „Bogacz” z przypowieści przedstawiał naród żydowski. Wspaniałe szaty, w które był odziany, reprezentowały typiczne usprawiedliwienie udzielone temu narodowi pod Przymierzem Zakonu, zawartym z Izraelem przy Górze Synaj. Purpura szat bogacza przedstawiała królewskość należącą do Izraela jako typicznego królestwa Bożego na świecie – Boskiego wybranego ludu. Stąd czytamy: „Salomon usiadł na tronie królestwa Pana w miejsce Dawida ojca jego.” Jezus uznawał godność tego królestwa jako wciąż należącą do tego narodu, kiedy powiedział: „Od was odjęte będzie królestwo Boże, i będzie dane narodowi, czyniącemu pożytki jego” (Mat. 21:43). Obfitujący stół bogacza reprezentował wspaniałe obietnice Boże, które najpierw były dla Żydów i nie zostały udzielone żadnemu innemu narodowi, dopóki oni nie odrzucili Jezusa i nie ukrzyżowali Go. Święty Paweł odwołuje się do tego stołu i cytuje Proroka Dawida, mówiąc: „Niechaj im będzie stół ich sidłem i pułapką, i odpłatą” (Rzym. 11:9, KJV; Ps. 69:23). Stało się tak, ponieważ oni nie docenili

—————
w ramce

      „Niechaj im będzie stół ich przed nimi sidłem, a szczęście ich na upadek.” Psalm 69:23
——————

właściwie obietnic i nie żyli zgodnie z warunkami, których spełnienia one wymagały. Śmierć bogacza przedstawiała odcięcie narodu izraelskiego od wszystkich tych szczególnych obietnic i korzyści, które pod każdym względem od wieków do nich należały. Bogacz (naród żydowski) zaczął chorować w czasie ukrzyżowania – od czasu, gdy Jezus powiedział: „Oto wam dom wasz pusty zostanie; albowiem powiadam wam, że mnie nie ujrzycie od tego czasu, aż rzeczecie: Błogosławiony, który idzie w imieniu Pańskim” (Mat. 23:38, 39).

      Nieliczni święci zostali zgromadzeni z Judaizmu do pokrewieństwa z Chrystusem w czasie Pięćdziesiątnicy, a „bogacz”, naród, nadal był chory i symbolicznie umarł w 70 roku, kiedy Tytus, rzymski generał, zdobył Jerozolimę, a cała palestyńska ziemia została spustoszona. Od 70 roku naród żydowski był martwym narodem i znajdował się w hadesie, w grobie. Lecz to oznacza jego zmartwychwstanie we właściwym czasie, ponieważ symbol grobu, hadesu, nie przedstawia wiecznego stanu, lecz tymczasowy, z którego Mesjasz udzieli wyzwolenia, a hades, w każdym sensie tego słowa, zostanie zniszczony (1Kor. 15:55). Lecz przypowieść oświadcza, że „bogacz” był w mękach! Jak to jest możliwe, wiedząc, że hades oznacza stan śmierci, stan nieświadomości? Odpowiadamy, że naród żydowski ma podwójne zastosowanie w przypowieści i poza nią. Narodowo oni byli martwi czyli spali, lecz jako ludzie, oni byli bardzo ożywieni – jak nikt inny. To jako ludzie oni cierpieli tortury prześladowań w czasie niemal dwudziestu ostatnich stuleci – prześladowania w Rosji, holokaust, itd.