Sztandar Biblijny nr 204 – 2005 – str. 21

      Drogi Redaktorze:

      Pascha, wiosenne święto żydowskiego ludu, oznacza zarówno narodziny wolnego narodu żydowskiego, jak i nadejście wiosny. Ono zaczyna się 15 Nisana (wg żydowskiego kalendarza) i trwa osiem dni. Hebrajskie słowo „Passach” dosłownie znaczy „akt przejścia” – ponieważ według Biblii „anioł śmierci” omijał domy Żydów, gdy zabijał pierworodnych w domach Egipcjan. To święto jest także nazywane „Z’man Cheruthenu” (okres naszej wolności), ponieważ ono upamiętnia wyzwolenie naszych przodków z egipskiej niewoli. Ono często jest określane jako Hag-Ha-Mazzoth, święto niekwaszonego chleba, przypominając Żydom, że pośpiesznie opuszczając Egipt, nie mieli czasu czekać aż ciasto zacznie fermentować, lecz musieli zrobić chleb z niezakwaszonego ciasta.

      Pascha jest świętem wybitnie rodzinnym i dlatego najważniejsze ceremonie z nią związane są obchodzone w domu. Paschalna uczta, zwana ucztą Sederową (mająca miejsce w pierwsze dwa wieczory tych świąt) jest zawsze starannie celebrowana. „Hagada” zawierająca cały opis niewoli i wyzwolenia, jest drobiazgowo powtarzana przez głowę rodziny i wyjaśniana wszystkim domownikom. Ona zaczyna się serią czterech pytań zadawanych głowie rodziny przez najmłodszego chłopca lub dziewczynkę, obserwujących dziwne przygotowania. Cała treść Hagady stanowi odpowiedź na te pytania.

      Na stole są zazwyczaj rozłożone wszystkie srebrne naczynia, jakie są w posiadaniu rodziny; jest to przypomnienie faktu, że Żydzi są obecnie wolnymi ludźmi. Maca jest wystawiona na widocznym miejscu. Na talerzu w centralnym punkcie stołu leży kawałek upieczonego mięsa z kością, jako przypomnienie ofiary składanej w Świątnicy w pierwszym dniu święta; pełna filiżanka charosheth, czyli mieszanki winnych jabłek z orzechami, dla przypomnienia zaprawy, którą trudzili się ich praojcowie, kiedy budowali miasta magazyny dla Faraona; jest też trochę gorzkich ziół lub warzyw dla upamiętnienia faktu, że ich życie w niewoli było gorzkie.

      Pod koniec „Sederu” śpiewa się dobrze znaną pieśń „Chad Gadya”, Jedyne dziecię.” Jest to alegoria opisująca różne wydarzenia z żydowskiej historii. Mówi się, że „jedyne dziecię” reprezentuje naród żydowski, który został wybrany przez Boga ze wszystkich innych narodów, aby nieść Jego posłannictwo. „Pies” wspomniany w pieśni, to Persja; „ogień” to Cesarstwo Rzymskie, które podbiło Grecję, i tak dalej.

      Na widocznym miejscu stołu jest postawiony kielich wina dla proroka Eliasza. W żydowskim folklorze Eliasz jest protektorem ludu żydowskiego i człowiekiem, który ogłosi im nadejście Mesjasza. To dlatego kielich z winem, symbol powitania, zawsze jest dla niego odłożony.

      I tak, rok po roku Seder jest powtarzany w żydowskich domach, a symbole na stole upamiętniają wydarzenia z przeszłości. Co pobudziło 600 000 zniewolonych mężczyzn (ok. 2.000.000 ludzi) zawsze posłusznych, do powstania niczym jeden mąż i zbuntowania się przeciw tyranii? Było to pragnienie wolności; pragnienie wyrażenia najskrytszych pragnień gromadzonych w duszy przez blisko 400 lat, które nagle zostały uwolnione. Pieczołowicie pielęgnowane dążenie do własnej ziemi, do niezależności, znalazło ujście w nadejściu przywódcy, Mojżesza, który pobudził ich do działania. Oni zrzucili kajdany niewoli. Stali się wolnym ludem, ludem Boga. Żydom i światu Pascha nie tylko przywołuje na pamięć wielkie wydarzenia przeszłości, lecz wskazuje także drogę do przyszłości. Izrael został uratowany. Izrael ponownie będzie uratowany; Izrael był panem w „Erec Izrael.” Izrael jest na drodze, by znowu nim zostać.

      Gdy czytamy o współczesnym obchodzeniu Paschy przez Żydów, to przekonujemy się, jak daleko odeszli od danego przez Boga opisu w księdze Wyjścia. Obecnie mija 3.620 lat od tej oryginalnej Paschy i wyzwolenia z egipskiej niewoli pod przywództwem Mojżesza, który był typem obiecanego im wielkiego Mesjasza: „Proroka z pośrodku ciebie, z braci twej, jakom ja jest, wzbudzi tobie PAN, Bóg twój, Jego słuchać będziecie” (5Moj. 18:15, 18; Dz. 3:22). Oni wciąż czekają na Niego, nie dostrzegając Jego obecności, kiedy przyszedł i znalazł się wśród nich w Swym pierwszym adwencie. Oni zaniechali dokładnego studiowania i nie zrozumieli proroczych wypowiedzi odnoszących się do ich przyszłego Wyzwoliciela, które zostały przedstawione w Zakonie, Pismach i Księgach Proroczych. Ich fałszywa duma przeszkodziła im w uznaniu Mesjasza w skromnej osobie Jezusa.

      W bardziej radosnym nastroju pragniemy wskazać na proroctwa Starego Testamentu,