Sztandar Biblijny nr 204 – 2005 – str. 19

typu – śmierci baranka (2Moj. 12:5, 6) i jak stosowne jest, by wszyscy chrześcijanie, nie tylko ci, którzy byli uczestnikami przywilejów wysokiego powołania w przeszłości, lecz ci z nas, którzy żyją obecnie, upamiętniali dzień, w którym „Baranek Boży” umarł! Oczywiście, nasze zainteresowanie tym dniem jest o wiele większe niż współczesnych Żydów, „Izraela według ciała”, który uznaje jedynie typ. Tak więc, jeśli ucztujemy codziennie – spożywając przez wiarę zasługę Chrystusa i Jego Słowo Prawdy, czyż nie jest wielką przyjemnością i pięknym zwyczajem, by upamiętniać śmierć naszego Pana w jej rocznicę?

ZŁAMANE CIAŁO I PRZELANA KREW

      „Rozumiemy, że życzeniem naszego Pana było, aby ten dzień rokrocznie był obchodzony na Jego pamiątkę, i że On ustanowił to, co jest określane jako „wieczerza Pańska” (1Kor. 11:20), składająca się z niekwaszonego chleba i owocu winorośli – symboli Jego złamanego ciała i przelanej krwi, naszej antytypicznej wieczerzy Paschalnej – jako zastępstwo corocznego obchodzenia typu przez Żydów. Okazuje się, że wszystko, co się z tym wiąże, wskazuje że taki był zamiar Pana. On każdego roku obchodził żydowską Paschę, a ostatniego razu, w nocy, gdy został zdradzony, powiedział: „Żądając, żądałem tego baranka jeść z wami, pierwej niżbym cierpiał” (Łuk. 22:15). Uroczystość, którą obchodził Jezus, była zabijaniem paschalnego baranka, a nie „Świętem Paschy”, które następowało po nim i trwało siedem dni. Żydzi w tamtym czasie obchodzili obydwa święta, lecz szczególnie to drugie. (Obecnie i od dość dawna, oni nie obchodzą pamiątki zabijania baranka, lecz tylko święto przaśników.)

      Gdy Jezus ostatni raz obchodził pamiątkę zabijania typicznego baranka, On następnie dał samego Siebie jako prawdziwą ofiarę. Kiedy ustanowił nową, antytypiczną pamiątkową wieczerzę, chleb i kielich, w miejsce starego, corocznego typicznego baranka, podając uczniom emblematy, powiedział: „To czyńcie na pamiątkę moją [nie przestrzegajcie dłużej typu, czyli cienia, lecz używajcie tych nowych symboli, aby upamiętnić Mnie – antytyp]” (Łuk. 22:19). „Ilekroć byście jedli ten chleb, i ten kielich byście pili, śmierć Pańską opowiadajcie [a nie śmierć typicznego baranka w Egipcie], ażby przyszedł [aż do czasu ustanowienia Królestwa i wypełnienia typu przez przejście czyli zachowanie wszystkich pierworodnych zwycięzców, Kościoła, oraz ostateczne wyzwolenie wszystkich domowników wiary]” (1Kor. 11:26).

      Zabicie antytypicznego Baranka Paschalnego, śmierć Chrystusa, nie może być tak dobrze upamiętniona w innym czasie, jak w dokładną jej rocznicę, wieczorem 14 Nisana, pierwszego miesiąca, czasu księżycowego (2Moj. 12:2-8; 3Moj. 23:5; 4Moj. 9:1-3; 28:16), niezależnie od tego, w jaki dzień tygodnia przypada. Według Boskiego uznania (1Moj. 1:5, 8, itp.) „wieczór”, okres nocy z 24 – godzinnego dnia, rozpoczyna się o 6 wieczorem, poprzedzając „rano”, czyli okres dnia. [W tym roku 14 Nisan rozpoczyna się 6 wieczorem, 22 marca – Red.] Siedmiodniowe święto spożywania niekwaszonego chleba, które następowało po 14 Nisana, reprezentuje ciągłe, doskonałe, trwałe ucztowanie chrześcijańskiego życia, którym cieszymy się po przyjęciu i z powodu przyjęcia Chrystusa naszego okupu, siedem jest typem doskonałości.

      Niektórzy chrześcijanie obchodzą Wieczerzę Pańską co niedzielę, przeważnie rano, i twierdzą, że ich zwyczaj jest oparty na często powtarzanej w Dziejach Apostolskich wzmiance o „łamaniu chleba”, np. „pierwszy dzień po sabacie, gdy się