Sztandar Biblijny nr 203 – 2005 – str. 11
i bezgranicznie był posłuszny Bogu. W tym tkwi tajemnica Jego powodzenia. Pokusy nie zwyciężyły Go, jak uczyniły to nawet z doskonałym Adamem, ponieważ Pan był zupełnie oddany Boskiej woli i planowi, a ta pełnia poświęcenia i ufności była wynikiem Jego dogłębnej wiedzy o Ojcu i bezgranicznego zaufania w Jego mądrość, miłość i moc. On miał wiedzę o Swej poprzedniej egzystencji jako duchowa istota u Ojca (Jana 17:5; 3:12, 13; 6:62). Zatem, powodzenie naszego Pana było wynikiem właściwego wykorzystania Jego wiedzy o Ojcu, jak jest napisane, „Znajomością swoją wielu usprawiedliwi sprawiedliwy sługa mój; bo nieprawości ich On sam poniesie” (Izaj. 53:11). W niedwuznaczny sposób są tutaj podane dwie myśli: (1) że nawet doskonały człowiek Adam upadł na próbie, z powodu braku pełnej oceny Boskiej wielkości, dobroci i Jego zasobów; oraz (2) że wiedza jest bezwartościowa (jak w przypadku szatana), jeśli nie towarzyszy jej szczera miłość i oddanie się czynieniu Boskiej woli. Dalszą lekcją dla „braci” Chrystusa jest, że zarówno wiedza jak i poświęcenie ma zasadnicze znaczenie w ich postępowaniu śladami Mistrza.
Jezus i jego misja w rzeczywistości nie była poznana – i nawet Jego najbardziej gorliwi naśladowcy i wielbiciele na początku przypuszczali, że Jego misją było jedynie uzdrowienie niektórych chorych Żydów, podniesienie ich narodu, aby panował nad umierającym światem i uczył go zasad moralności. Początkowo oni nie dostrzegali, że Jego misją było położenie fundamentu pod ogólnoświatowe mocarstwo, które obejmie nie tylko żywych, lecz także umarłych z rodzaju Adama i które zapewni wieczny pokój i radość dla wszystkich godnych, przez trwałą eliminację grzechu i wszystkich, którzy go miłują, po pełnym zrozumieniu charakteru grzechu w kontraście ze sprawiedliwością. Nawet Jego przyjaciele i uczniowie słabo uświadamiali sobie ogromny zasięg Jego dzieła, choć On ustawicznie powtarzał im i niósł tego świadectwo, mówiąc: „Syn człowieczy… przyszedł… aby dał duszę swą na okup za wielu”; „Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam, że idzie godzina [Manuskrypt Synajski pomija słowa „teraz jest”], gdy umarli usłyszą głos Syna Bożego, a którzy usłyszą [wezmą pod rozwagę], żyć będą.” „Pan… posłał mnie… abym ogłosił wyzwolenie niewolnikom [śmierci] i przywrócił wzrok ślepym [umysłowo, moralnie i fizycznie], abym wypuścił na wolność tych, którzy są zgnębieni [zranieni przez upadek Adama –
—————
w ramce
Jezus zapewnił słuszne prawo unieważnienia wyroku potępienia ludzkości na śmierć, a stąd prawo do jej wzbudzenia i powrotu do życia oraz do wszystkiego, co zostało utracone przez grzech.
——————
największe nieszczęście, jakie kiedykolwiek się zdarzyło]” (Mat. 20:28; Jana 5:25; Łuk. 4:18, KJV).
Ofiara ze wszystkiego co miał i czym był Odkupiciel, jako cena okupu za Adama, była przedstawiona w czasie, gdy miał 30 lat – w czasie Jego chrztu. Tam ofiara była przyjęta przez Boga Jehowę, co zostało zaznaczone przez namaszczenie Go duchem świętym. Od tego czasu nasz Pan spędzi 3 ½ roku Swej służby na zużywaniu poświęconego życia, już ofiarowanego, i ukończył tę ofiarę na Kalwarii. Tam cena naszej wolności została w pełni złożona, kiedy nasz Pan zawołał, „Wykonało się!” Ta ofiara jest odpowiednia do przyjęcia przez łaskę Bożą, jako równowaga i okrycie dla wszystkich słabości i grzechów pierwszego człowieka i jego potomków, wynikających bezpośrednio lub pośrednio z pierwszego nieposłuszeństwa i upadku. I wszystkim, co od tamtej chwili jest potrzebne do pełnego powrotu do Boskiej łaski i społeczności oraz do dziedzictwa w Raju (ogrodzie) Bożym, który wielki Odkupiciel obiecał we właściwym czasie ustanowić na całej ziemi, tak jak na początku był w ogrodzie Eden, jest uznanie grzechu, pełna pokuta i odwrócenie się od grzechu do sprawiedliwości. Chrystus wprowadzi sprawiedliwość na ziemi przez Królestwo Boże, które obiecał ustanowić i do którego nas zaprosił, abyśmy czekali i mieli na nie nadzieję (Habak. 2:3), i o które nauczył nas modlić się, „Przyjdź Królestwo Twoje; bądź wola Twoja jako w niebie, tak i na ziemi.”
„WY WSZYSCY RÓWNIEŻ ZGINIECIE”
W jakiejkolwiek formie przychodzi, śmierć znaczy utratę, ustanie egzystencji, ponieważ śmierć jest „zaprzestaniem życia.” Cała ludzkość, z powodu przestępstwa Adama, dostała się pod potępienie na utratę życia, na śmierć, „aż się staną, jakoby ich nie było” (Abd. 16). Jest zapewniony tylko jeden sposób ucieczki od tego potępienia (Dz. 4:10-12). W wyniku okupowego dzieła Chrystusa wszyscy mogą uciec od zginienia,