WIARA – ZAMANIFESTOWANA

Ja tobie ukażę wiarę moją z uczynków moich. – Jakuba 2:18 –

      LICZNE osoby sądzą, że występuje sprzeczność pomiędzy naukami Apostoła Pawła i Apostoła Jakuba odnośnie wiary i uczynków (Rzym. 4; Jakuba 2). Jednakże, kiedy właściwie zrozumiane, ich nauki ukazują się w pełnej zgodności. Żydowskie Przymierze Zakonu zdecydowanie było przymierzem uczynków, natomiast podstawą przyjęcia przez łaskę (Rzym. 6:14) jest wiara. Zakon mówił, Czyń, a będziesz żyć; Ewangelia mówi, Wierz, a będziesz żyć.

      Ludzkość niezdolna do zachowania Boskiego prawa

      Apostoł Paweł, pisząc do tych, którzy znali Zakon i byli przez niego ćwiczeni, spodziewając się życia wiecznego jako nagrody za wierne wypełnienie wymagań Zakonu, był zmuszony wykazać, że absolutne posłuszeństwo Zakonowi w przypadku upadłego rodu Adama jest niemożliwe; i że w związku z tym ,z uczynków zakonu nie będzie usprawiedliwione żadne ciało przed obliczem jego [Boga]” (Rzym. 3:20). Zatem, jeśli nikt nie może uzyskać usprawiedliwienia i życia wiecznego przez uczynki Zakonu, to jak można je otrzymać? Apostoł przystępuje do wykazania, że nasz Pan Jezus bezbłędnie zachował cały Zakon i że tym samym zapewnił sobie wszystkie nagrody obiecane każdemu, „kto to czyni”, mianowicie, nagrodę życia wiecznego i wszystkie Boskie błogosławieństwa z nią związane.

      Dalej Apostoł wykazuje, że nikt z upadłej ludzkości nie może mieć nadziei na życie wieczne przez zachowanie Zakonu, lecz że może mieć nadzieję i osiągnąć to życie w inny sposób – nie przez uczynki, które byłyby potwierdzone jako doskonałe pod Przymierzem Zakonu, lecz przez wiarę, przez którą wierzący będą uznani dzięki łasce Bożej (Rzym. 5:2; Efez. 2:8) i która zapewni im taką miarę okrywającej sprawiedliwości Chrystusa, która będzie niezbędna do zrównoważenia wszystkich braków i niedoskonałości ich upadłej natury, które przeszkadzają im w doskonałym wypełnieniu wymagań Zakonu. Zatem on mówi nam, że sprawiedliwość Zakonu jest wypełniona w nas, którzy chodzimy nie według ciała, lecz według ducha (Rzym. 8:4).

      Wiara to więcej niż intelekt

      Apostoł Paweł ani przez chwilę nie myślał, że wystarczy jedynie umysłowa aprobata. Jego nauki są w pełnej zgodności z wyrażeniem Jakuba w naszym temacie, że wiara nie powodująca żadnych wysiłków czy uczynków zmierzających do sprawiedliwości i świętości byłaby martwą i bezwartościową wiarą – lub, co gorsze, potępiającą wiarą.

      Nie należy też rozumieć, że Jakub ignoruje wiarę i uczy, że uczynki Zakonu mogą lub są wystarczające do usprawiedliwienia grzeszników czy uczynienia ich dziedzicami wiecznego życia. Możliwe, że niektórzy w pierwotnym Kościele, uświadamiając sobie, że Chrystus jest końcem Zakonu ku sprawiedliwości każdemu wierzącemu (Rzym. 10:4) i że jesteśmy „usprawiedliwieni przez wiarę w Jego krew”, doszli do drugiej skrajności – jak niektórzy dzisiaj – twierdząc, że postępowanie w życiu jest nieistotne, jeśli tylko zachowuje się wiarę. Prawdopodobnie Jakub miał na myśli tę grupę osób, kiedy pisał ten list. Dlatego on uświadamia czytelnikowi tę kwestię – aby nie myśleć, że sama wiara, która nie wywiera żadnego wpływu na serce i życie i której nie towarzyszą żadne wysiłki w kierunku życia podobającego się Bogu, ma jakąkolwiek wartość czy żywotność lub że może uczynić coś naprawdę dobrego. Jest to jedynie taki rodzaj wiary, którą mają demony (Jak. 2:19).

      Wiara Abrahama okazana przez uczynki

      Abraham jest nazwany ojcem wierzących. Apostoł Paweł mówi (Rzym. 4:2, 3, KJV) „Bo jeśli Abraham z uczynków jest usprawiedliwiony, ma się czym chlubić, ale nie u Boga. Albowiem cóż Pismo mówi? Uwierzył Abraham Bogu i poczytano mu to ku sprawiedliwości.” Lecz Apostoł Jakub mówi (2:21) „Abraham, ojciec nasz, izali nie z uczynków usprawiedliwiony jest, gdy ofiarował Izaaka, syna swego, na ołtarzu?”

      Na pozór te wersety są ze sobą w sprzeczności, lecz w rzeczywistości tak nie jest.

      Najpierw udamy się do 1Moj. 15:1-6, do której odnosi się Paweł, gdzie Bóg powiedział Abrahamowi (w. 4), że będzie miał syna i dziedzica, i (w. 5) że jego nasienie, jego potomstwo, będzie niczym gwiazdy na niebie. Potem jest werset (w. 6) cytowany przez Apostoła „Uwierzył tedy [Abraham] PANU, i poczytano mu to ku sprawiedliwości.”

      To z powodu wiary Abrahama, jego uwierzenia w wielką Boską obietnicę, że w nim i w jego nasieniu