Sztandar Biblijny nr 197 – 2004 – str. 107
własną głowę i staje się współuczestnikiem kary stosownej dla fałszywych oskarżycieli. Tak, jak był traktowany Pan, tak będą traktowani Jego „bracia”. Im czystsze są nasze serca, tym mniej będą atakowane przez oszczerstwa, obmowy oraz złe wyrażenia, a tym bardziej uświadomimy sobie, że ci, którzy mają zgorzkniałe serca, z których powstają gorzkie słowa, są nieczystym źródłem, w którym jest gorzka żółć i nie ma nic ze słodyczy miłości.
Następna jest wierność – to jest oddanie. Pan ogłasza Swoją wierność lub oddanie i oświadcza się jako przyjaciel, który „bywa przychylniejszy nad brata” (Przyp. 18:24). Nawet ludzie światowi uznają wierność za cechę pozytywną, często takie osoby stawiają ją na pierwszym miejscu, a wielu popełnia kradzież lub krzywoprzysięstwo w imię przyjacielskiej wierności.
PIERWSZEŃSTWO DANE SPRAWIEDLIWOŚCI
Lecz prosimy zauważyć, że Słowo Boże stawia sprawiedliwość na pierwszym miejscu. Wierność, miłość i pokój muszą być stosowane tylko w zgodzie ze sprawiedliwością; i jeżeli nieprawość jakiegoś brata nie jest dowiedziona, to nasza wierność, miłość i pokój w stosunku do niego muszą dalej być okazywane, a nawet muszą wzrastać proporcjonalnie do zawiści i oszczerstw, a także wszystkich ognistych strzał Onego Złego, które atakują go „bez powodu”. Ta cenna rada pomoże nam utrzymać nasze serca wolnymi od trucizny, mającej swe źródło w goryczy, którą Przeciwnik pracowicie stara się zaszczepić (Żyd. 12:15). Prawość jest czystością serca – wolnością od nieprawości. Sprawiedliwość czystością serca – wolnością od niesprawiedliwości. Miłość jest czystością serca – wolnością od samolubstwa.
OFIARY NIE SĄ WYMAGANE
Pytanie: Jakie jest znaczenie Psalm 40:7: „Ofiary i obiaty nie chciałeś …; całopalenia i ofiary za grzech nie żądałeś”?
Odpowiedź: Przy tłumaczeniach z jednego języka na drugi istnieje pewne niebezpieczeństwo braku wyrażenia oryginalnej myśli w jej prostocie i zupełności, jak to ma miejsce właśnie tutaj. Kolejne wersety również rzucają światło na znaczenie w. 7. Wydaje się, że myślą tego tekstu jest, że chociaż Bóg zapragnął i zamierzył ustanowienie dla narodu izraelskiego Przymierza Zakonu z jego ofiarami i zarządzeniami, to nie jest to zupełność Boskiego pragnienia i celu.
Na przykład baranek Wielkanocny ofiarowany każdego roku nie stanowi granicy pragnień Bożych, ale jest jedynie typiczną ofiarą zapowiadającą wielką ofiarę „baranka naszego wielkanocnego … Chrystusa” (1Kor. 5:7).
| Prawość jest czystością serca – wolnością od nieprawości. Sprawiedliwość czystością serca – wolnością od niesprawiedliwości. Miłość jest czystością serca – wolnością od samolubstwa. |
Ofiary z cielców i kozłów składane każdego roku podczas Dnia Pojednania nigdy nie znosiły grzechu ani nie zaspokajały wymagań Zakonu odnośnie ceny okupu za grzeszników. Ale ciało człowieka zostało specjalnie przygotowane – odłączone i różniące się od innych członków rodzaju ludzkiego – a jednak w sposób doskonały odpowiadające ciału Adamowemu.
Chrystus przyszedł jako Nowe Stworzenie, stawiając Swoje ludzkie ciało ofiarą za grzech, wypełniając wymagania Prawa Bożego i zadowalając Jego przymiot Sprawiedliwości. Ofiary ze zwierząt były przyjmowane przez Boga jako środek zastępczy, aby dać jedynie tymczasowe i typiczne usprawiedliwienie i, jak wyjaśnia Apostoł Paweł, stanowiły one zaledwie „cień przyszłych dóbr, a nie sam obraz rzeczy” (Żyd. 9:9-14; 10:1-10).
OFIARY STAREGO TESTAMENTU TYPEM
Dlatego widzimy, że ofiary i dary, które Bóg zarządził i zaaprobował pod działaniem Przymierza Zakonu nie kończyły się na nich – nie były celem i wypełnieniem Bożego pragnienia lub zamiaru w odniesieniu do ofiary za grzech. One jedynie zapowiadały to wielkie pragnienie, które miałoby się wypełnić w Chrystusie. „Ofiary i obiaty nie chciałeś” – słowa te podają myśl, że to nie było wszystko, co Bóg zamierzył.
Bóg uznawał ofiary za grzech i ofiary całopalne składane każdego roku podczas Dnia Pojednania i rok po roku udzielał Żydom narodowego odpuszczenia grzechów oraz umożliwiał ponowną próbę przestrzegania Zakonu, ale te rzeczy nie były ostatecznym celem lub zamiarem Boga. On obmyślił lepsze ofiary – ofiarę Chrystusa, wielkiego odkupiciela, a następnie ofiary Kościoła, Ciała Chrystusa, współuczestników w jego ofierze i mających udział w Jego ofiarniczym kielichu. To jest ten wielki cel Boga, a pozostałe były jedynie typem, jego zapowiedzią.
BS '04,106-107