Sztandar Biblijny nr 196 – 2004 – str. 90
| Jako chrześcijańskich braci i siostry powinniśmy uznawać tych wszystkich, którzy twierdzą, że pokutują za grzech i przyjmują Jezusa jako Zbawiciela i których zachowanie jest zgodne z naukami biblijnymi (Dz.Ap. 4:12; 16:31). |
DLACZEGO RÓŻNIĄCE SIĘ WIERZENIA?
Pytanie: Jak powinniśmy traktować różne odmiany chrześcijańskich wierzeń?
Odpowiedź: Różni Reformatorzy i ich ruchy reformacyjne najwidoczniej były użyte przez Boga, w celu stopniowego wyprowadzania Jego spragnionego Prawdy ludu, z błędów ciemnych wieków.
Bóg użył Marcina Lutra, aby z Pisma Świętego wyprowadził prawdziwą doktrynę o usprawiedliwieniu przez wiarę, jako przeciwną błędowi o usprawiedliwieniu przez uczynki. Przez wysiłki jego i innych liderów, jego ruch przerodził się w denominację luterańską.
Ulrich Zwingli był użyty przez Boga do wydania nauki Prawdy, że chleb i wino w Wieczerzy Pańskiej przedstawiają ciało i krew Jezusa, sprzeciwiającej się błędowi o prawdziwej obecności ciała i krwi Jezusa w Wieczerzy Pańskiej. Przez wysiłki Kalwina i innych w tym ruchu powstała denominacja prezbiteriańska.
Tomasz Cranmer został użyty przez Boga, aby wydać naukę Prawdy, że Kościół w ciele jest poddany władzom świeckim, jako przeciwną błędowi, że władza świecka jest poddana Kościołowi. Ostatecznie jego ruch stał się Kościołem Episkopalnym.
Reformatorzy tacy jak Wesley, Campbell i Miller wydali inne nauki Prawdy. Ich ruchy stały się odpowiednio Kościołem Metodystycznym, Chrześcijańskim (Uczniów) i Adwentystów. Byli również inni.
ZANIECHANIE PODĄŻANIA ZA POSTĘPUJĄCĄ PRAWDĄ
Jednakże, w miarę upływu czasu i liczebnego wzrostu denominacji, wielu ich wyznawców tkwiło w nich nieruchomo, odrzucając rozważenie możliwości dalszego postępu Prawdy. To rozwijało sekciarskiego ducha i wynikające z niego prześladowania innych chrześcijan.
Nie mamy prawa krytykować ani lekceważyć tych, którzy rozumieją te sprawy inaczej niż my. Jako chrześcijańskich braci i siostry powinniśmy uznawać tych wszystkich, którzy twierdzą, że pokutują za grzech i przyjmują Jezusa jako Zbawiciela i których zachowanie jest zgodne z naukami biblijnymi (Dz.Ap. 4:12; 16:31). A wszyscy, którzy oddali lub poświęcili samych siebie Bogu i których życie, na ile to możliwe, jest zgodne z zasadami prawdy i sprawiedliwości, powinni z zadowoleniem być przyjmowani jako prawdziwi uczniowie Chrystusa (Jana 8:31, 32, 36).
ELIASZ W NIEBIE?
Pytanie: Czy Eliasz dostał się do Boga w niebie na ognistym wozie?
Odpowiedź: W 2Król. 2:11 czytamy: „Oto wóz ognisty, i konie ogniste rozłączyły obydwu [Eliasza i Elizeusza]. I wstąpił Eliasz w wichrze do nieba.”
Dokładne przeczytanie tego wersetu pokazuje, że Eliasz nie dostał się „do nieba” na wozie, lecz „w wichrze.” On w ogóle nie mówi, że Eliasz był na wozie. Ognisty wóz i konie wjechały pomiędzy proroków i „rozłączyły obydwu”, a następnie on wstąpił do nieba.
NIEBO, DO KTÓREGO WSTĄPIŁ ELIASZ
Najwidoczniej niebo, do którego w wichrze został zabrany Eliasz, nie było miejscem mieszkania Boga, lecz raczej atmosferą lub niebem otaczającym ziemię, powietrznym niebem.
Hebrajskie słowo shamayim, przetłumaczone na „niebo” w 2Król. 2:11, występuje wiele razy i różnie jest używane w Biblii. Ono czasem jest używane w znaczeniu atmosfery ziemskiej (1Moj. 1:8). O wybierających się do nieba, w którym Bóg mieszka, Jezus mówi nam wyraźnie w Jana 3:13, że „nikt nie wstąpił do nieba, tylko ten, który zstąpił z nieba.”
BS '04,89-90