Sztandar Biblijny nr 195 – 2004 – str. 77
Harriet Beecher Stowe, słynąca z powieści „Chata wuja Toma”, wiedzę z pierwszej ręki na temat zbiegłych niewolników uzyskała przez kontakt z organizacją Kolei Podziemnej w Cincinnati, Ohio.
Szacunkowe liczby ciemnoskórych ludzi, którzy odzyskali wolność bardzo się różnią i wahają się od 40 000 do 100 000. Chociaż jedynie nieliczna mniejszość mieszkańców północy uczestniczyła w Kolei Podziemnej, jej istnienie bardzo przyczyniło się do wzrostu sympatii do licznych niewolników w okresie przed wojną secesyjną, w tym samym czasie przekonując licznych południowców, że północ nigdy spokojnie nie zezwoli, aby instytucja niewolnictwa pozostała nienaruszona.”
NIECH LUD MÓJ IDZIE!
W Filadelfii Harriet znalazła pracę jako służąca i zaoszczędziła pieniądze z pensji, aby pomóc w ucieczce innym członkom swej rodziny. W 1850 roku wróciła do Maryland i pomogła swej siostrzenicy Kessiah i dwójce jej dzieci w ucieczce. W następnych latach wielokrotnie powracała do stanów, w których istniało niewolnictwo, aby pomóc uciec innym, bezpiecznie prowadząc ich do wolnych stanów na północy i do Kanady.
Bycie zbiegłym niewolnikiem było bardzo niebezpieczne. Wyznaczano nagrody za ich złapanie i kiedykolwiek Harriet prowadziła do wolności grupę niewolników, sama narażała się na wielkie niebezpieczeństwo. Wiele proponowano za jej złapanie, dlatego że sama była zbiegłym niewolnikiem i że łamała prawo w niewolniczych stanach, pomagając w ucieczce innym.
Jeśli ktokolwiek chciał zmienić decyzję podczas podróży do wolności i wrócić, Tubman wyciągała pistolet i mówiła, „będziesz wolny lub umrzesz jako niewolnik!” Gdyby ktoś się wrócił, naraziłby ją i innych uciekających niewolników na odnalezienie, złapanie, a nawet śmierć. Harriet Tubman była tak dobrze znana wśród niewolników, których prowadziła do wolności, że ochrzczono ją „Mojżeszem dla swego ludu.” Wielu niewolników marzących o wolności, śpiewało pieśń „Mojżeszu zstąp”, mając nadzieję na wybawcę, który wyzwoli ich z niewoli, tak jak Mojżesz wyzwolił Izraelitów.
WOJNA SECESYJNA
Harriet pracowała w armii Unionistów jako sanitariuszka, kucharka i szpieg. Jej doświadczenie w prowadzeniu niewolników przy pomocy Kolei Podziemnych, okazało się szczególnie pomocne, ponieważ bardzo dobrze znała teren. Ona zwerbowała grupę byłych niewolników, aby szukali obozów rebeliantów i donosili o ruchach wojsk Konfederatów. W 1863 roku razem z pułkownikiem Jamesem Montgomery i 150 ciemnoskórymi żołnierzami, na kanonierce dokonała ataku w Południowej Karolinie. Ponieważ otrzymała wewnętrzną informację od swoich zwiadowców, kanonierki Unionistów były w stanie zaskoczyć konfederackich rebeliantów.
Na początku kiedy wojska Unionistów przechodziły i paliły plantacje, niewolnicy ukrywali się w lasach. Lecz kiedy uświadomili sobie, że kanonierki mogą ich zabrać poza linię Unii do wolności, oni ze wszystkich kierunków zaczęli się wyłaniać, dźwigając tyle ze swego dobytku, ile zdołali unieść. Harriet powiedziała później, „nigdy nie widziałam czegoś podobnego.” Krótki szkic historyka Benjamina Quarlesa (Murzyni w Wojnie Secesyjnej, 1989) przedstawia Harriet Tubman w jednej z jej licznych ról:
„Zwodniczy wygląd Pani Tubman był jej wielkim atutem jako szpiega. Któż pomyślałby, że ta niska, krępa, czarna kobieta z barwną chustą oplecioną wokół głowy, była zaangażowana w tak śmiałe przedsięwzięcie jak przedostanie się na terytorium zajmowane przez rebeliantów, aby namawiać niewolników do ucieczki, szacować obronę wojskową morską i oceniać doświadczonym okiem położenie, ilość zapasów i zabezpieczeń oraz żywego inwentarza? Rufus Saxton, Generał Brygady Ochotników napisał, że ona dokonała wielu ataków wewnątrz szeregów wroga, wykazując niezwykłą odwagę, gorliwość i wierność.'”
DZIAŁALNOŚĆ HUMANITARNA
Z tą samą gorliwością i odwagą Harriet Tubman całe życie poświęciła wolności dla wszystkich. Jej męstwo i zdecydowanie przewyższało wyobrażenia tych, którzy ją znali lub wchodzili z nią w kontakt. Ona przyjaźniła się z abolicjonistami, politykami, pisarzami i intelektualistami. Po wojnie Harriet osiedliła się w Auburn, Nowy Jork, i rozpoczęła nową karierę jako działacz społeczny, humanitarysta i zwolennik przyznania kobietom czynnego prawa wyborczego. W 1867 roku został zabity John Tubman i Harriet poślubiła Nelsona Davisa, weterana wojennego, w 1869 roku. Tego samego roku Sarah Bradford opublikowała krótką biografię: „sceny z życia Harriet Tubman,” na krótko przynosząc rozgłos i pewną finansową ulgę dla Harriet i jej rodziny. Jednak przez resztę życia borykała się z problemami finansowymi i odmawiając wojskowej emerytury dla siebie, otrzymała ostatecznie emeryturę jako wdowa po Nelsonie Davisie, a potem jako sanitariuszka w wojnie secesyjnej.
Jej działalność humanitarna zatriumfowała otwarciem Domu Spokojnej Starości Harriet Tubman, usytuowanym na terenie graniczącym z jej własnością w Auburn, który korzystnie nabyła drogą zastawu hipotecznego, a potem w 1903 roku przekazała go Afrykańskiemu Metodystyczno-Episkopalnemu Kościołowi Syjonu.
Od 1860 roku aktywnie działając w ruchu na rzecz przyznania kobietom czynnego prawa wyborczego, Harriet Tubman aż do początku następnego wieku występowała na lokalnych i narodowych konwencjach ruchu. Umarła 10 marca 1913 roku w Auburn, Nowy Jork. Jako odważna, zdeterminowana, nieustępliwa i wielkoduszna kobieta, która poświęciła swe życie niesamolubnej pomocy innym, jest uważana za niezwykłą bohaterkę w każdym pokoleniu.
BS, '04,76-77