Sztandar Biblijny nr 187 – 2003 – str. 101
walka, której sprzeciwia się Apostoł Paweł. Niektóre inne wersety mówiące o niewłaściwej walce, to:
* Mat. 12:19: „Nie będzie się wadził, ani będzie wołał, i nikt na ulicach nie usłyszy głosu jego.” Ten werset opisuje, jak Jezus się zachowywał w czasie swej służby. On nie uciekał się do burzliwych kazań, kiedy głosił Ewangelię, lecz zawsze przedstawiał Słowo Boże w racjonalny sposób, zwracając się do rozsądnych głów i wrażliwych serc.
* Łuk. 9:55, 56: „Nie wiecie wy jakiegoście ducha. Albowiem Syn człowieczy nie przyszedł zatracać dusz ludzkich, ale zachować.” Jest tutaj opisana sytuacja, kiedy dwóch uczniów Jezusa wróciło z samarytańskiego miasta, które odmówiło im gościnności. Oni pytali Pana czy powinni prosić, aby ogień zniszczył mieszkańców miasta. Odpowiedź naszego Pana odzwierciedla Jego pragnienie błogosławienia swych wrogów zamiast ich karania.
* Filip. 2:3: „Nic nie czyniąc spornie albo przez próżną chwałę, ale w pokorze jedni drugich mając za wyższych nad siebie.” Paweł napomina tutaj braci przed niewłaściwą walką między sobą. Zamiast niej, w pokorze, zawsze powinni zachowywać w umyśle dobre cechy drugiego -a szczególnie te, które przewyższają ich własne.
* Filip. 2:14: „Wszystko czyńcie bez szemrania i sporów” (KJV). Tutaj ponownie jest położony nacisk na zachowanie braci pozbawione kłótliwości w ich stosunkach ze współwierzącymi.
* Jak. 1:19: „A tak, bracia moi mili! Niech będzie każdy człowiek prędki ku słuchaniu, ale nierychły ku mówieniu, i nierychły ku gniewowi.” Konflikty jedynie niszczą wpływ Prawdy.
* 1Piotra 3:8, 9: „A na koniec wszyscy bądźcie jednomyślni, mając współczucie jedni do drugich, miłujcie braci, bądźcie miłosierni, uprzejmi, nie oddając złem za zło, obelgą za obelgę, lecz przeciwnie, błogosławieństwem; wiedząc, że dlatego jesteście powołani, abyście odziedziczyli błogosławieństwo” (KJV).
Druga część naszego wersetu wprowadza pierwszą z trzech zalet, do rozwijania której zachęca się sług Pana. Oni mają być:
„ŁAGODNI (UPRZEJMI) W STOSUNKU DO WSZYSTKICH”
Łagodność może być zdefiniowana jako łaskawa, grzeczna, uprzejma, umiarkowana i wrażliwa cecha usposobienia, objawiająca się w postawie, głosie, słowach i czynach osoby. Ona jest najbardziej przyciągającą i ujmującą zaletą chrześcijańskiego charakteru.
Ona jest jedną z głównych zalet, jednym z owoców ducha z Gal. 5:22, 23. Niektórzy z natury mają bardziej łagodne usposobienie niż inni, lecz z powodu obecnych warunków w świecie, łagodność jest prawdopodobnie jedną z najtrudniejszych do rozwinięcia i okazywania zalet.
Nasz Pan był wspaniałym przykładem łagodności. Ta zaleta zajmuje główne miejsce w Jego zaproszeniu do tych, którzy borykają się, mając świadomość ciężaru grzechu i niedoskonałości, aby przyszli do Niego i odpoczęli (Mat. 11:28-30).
Paweł jest innym dobrym przykładem łagodności. W 1Tes. 2:7 czytamy: „Byliśmy wśród was łagodni, jak matka otaczająca opieką swoje dzieci” (KJV). On nie traktował swoich chrześcijańskich braci i sióstr jako niższych od siebie czy z szorstkością. Raczej, on był czuły wobec nich, jak dobra matka postępuje w stosunku do swych dzieci.
Jakub wskazywał, że łagodność jest jednym ze składników mądrości, która pochodzi od Boga; zajmując miejsce zaraz po czystości i pokojowym usposobieniu (Jak. 3:17).
Delikatna odpowiedź, którą proponuje łagodność, uśmierza gniew, i przeciwnie, przykre słowa wzniecają konflikty (Przyp. 15:1). Łagodność jest zaletą, która zwykle odgrywa główną rolę w skutecznym przedstawianiu posłannictwa Boskiego Słowa.
Z naszego tekstu zauważamy, że słudzy Pańscy powinni być łagodni nie tylko w stosunku do swoich chrześcijańskich przyjaciół, lecz wobec wszystkich, włączając ich wrogów.
Trzecia część naszego tekstu mówi o zdolności, którą słudzy Pańscy powinni rozwijać:
„ZDOLNI DO NAUCZANIA”
Jest to zdolność, która pomaga wyjaśnić posłannictwo Boskiego Słowa – Ewangelię – innym. Ona jest wymagana od starszych w kościele (1Tym. 3:2), jednak tę cechę powinni rozwijać wszyscy chrześcijanie.
Najpierw pytamy, czym jest Ewangelia, to wielkie posłannictwo, do nauczania którego wśród wszystkich narodów Jezus upoważnił swoich uczniów? Jan 3:16 podaje je w streszczeniu: „Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny.” To posłannictwo może być określone następująco – Jezus jako Zbawca i Król. Jako Zbawca, On ofiarował swoje ludzkie życie jako Okup za Adama i cały świat (2Tym. 2:6). Jako Król, On udziela zbawienia dla