Sztandar Biblijny nr 183 – 2003 – str. 58
świetlaną przyszłość, jest Rzym. 11:25-32. W tych wersetach Apostoł Paweł zwraca się do chrześcijan pochodzenia pogańskiego –
W. 25 : „Bo nie chcę, abyście nie mieli wiedzieć, bracia, tej tajemnicy (żebyście nie byli sami u siebie mądrymi), iż zatwardzenie [zaślepienie, KJV] z części przyszło na Izraela, póki by nie weszła zupełność pogan.”
Paweł wyjaśnia tutaj, że niewierząca część Izraela była częściowo zaślepiona, zatwardziała w umyśle i sercu, lecz tylko przez określony czas – dopóki nie zostali wybrani ci z pogan, którzy mieli stać się częścią Ciała Chrystusowego.
W. 26, 27 ; „A tak wszystek Izrael będzie zbawiony, jako napisano: Przyjdzie z Syjonu wybawiciel, i odwróci niepobożności od Jakuba. A to będzie przymierze moje z nimi, gdy odejmę grzechy ich.”
Wszyscy członkowie narodu Izraela, umarli jak również żyjący, będą w tym czasie zbawieni, nie wiecznie, lecz (1) z ich zaślepionego i zatwardziałego stanu i, (2) spod Adamowego wyroku. Gwarancją tego jest okupowa ofiara Pana Jezusa (Rzym. 5:17-19).
W. 28, 29: „A tak według Ewangelii nieprzyjaciółmi są dla was; lecz według wybrania są miłymi dla ojców. Albowiem darów swoich i wezwania Bóg nie żałuje.”
„Ewangelia” tutaj odnosi się do Boskiego zamierzenia Wieku Ewangelii, którym jest rozwój Kościoła (składającego się zarówno z Żydów jak i pogan) w celu błogosławienia ludzkości (Żydów i pogan) podczas Wieku Tysiąclecia. Ci Żydzi, którzy byli zaślepieni i wrogo ustosunkowani do tej prawdy, byli wrogami Kościoła. Ta wrogość, jednakże, nie będzie trwać wiecznie, ponieważ, z powodu pokrewieństwa z ich ojcami (Abrahamem, Izaakiem i Jakubem), oni są dziedzicami bezwarunkowych „darów” i „wezwania.”
„Dary” to, (1) ich miejsce jako głównego narodu w Wieku Tysiąclecia, (2) posiadanie pierwszeństwa w sposobności otrzymania tysiącletnich błogosławieństw, (3) ich pierwszeństwo w przyjmowaniu warunków Nowego Przymierza, i (4) stanowisko dziedziców palestyńskiej ziemi. Ich „wezwanie” odnosi się do ich urzędu misjonarzy Wieku Tysiąclecia, nawracających pogan do zarządzeń nowego Królestwa (Iz. 2:2).
BŁOGOSŁAWIEŃSTWO MA PRZYJŚĆ
W NASTĘPNYM WIEKU
W. 30-32: „Bo jako i wy niekiedy nie wierzyliście Bogu, ale teraz dostąpiliście miłosierdzia dla ich niedowiarstwa, tak i oni teraz stali się nieposłusznymi, aby dla miłosierdzia wam okazanego i oni miłosierdzia dostąpili. Albowiem zamknął ich Bóg wszystkich w niedowiarstwo, aby się nad wszystkimi zmiłował.”
Żydzi pozostający w zaślepionym i zatwardziałym stanie podczas Wieku Ewangelii dostąpią błogosławieństwa; ponieważ w Wieku Tysiąclecia Bóg będzie w stanie okazać im miłosierdzie, czego nie mógł uczynić, gdy oni otrzymali światło Ewangelii, a następnie odwrócili się przeciw niemu.
Kiedy oni będą błogosławieni? Po tym, kiedy obecny „czas ucisku” dobiegnie końca i Chrystus ustanowi swoje Królestwo na ziemi, Żydzi (i wszyscy niewybrani) będą wzbudzeni z martwych i wybawieni z zaślepienia i Adamowych grzechów. To zostanie dokonane przez działanie Nowego Przymierza (Jer. 31:29-34).
Jeżeli chodzi o postawę chrześcijan wobec Żydów w obecnym czasie, być może najlepiej reasumuje ją Izajasz 40:1,2:
„Cieszcie, cieszcie lud mój! Mówi Bóg wasz. Mówcie do serca Jeruzalemu: ogłaszajcie mu, że się już dopełnił czas postanowiony jego, że jest odpuszczona nieprawość jego, i że wziął z ręki PAŃSKIEJ w dwójnasób za wszystkie grzechy swoje.”
Pytanie: Czy chrześcijanie są zobowiązani do przestrzegania czwartego przykazania dotyczącego dnia Sabatu (2Moj. 20:8-11)?
Odpowiedź: Dziesięć Przykazań jest opartych na prawie sprawiedliwości w stosunku do Boga i w stosunku do bliźniego. Wielu wierzy, że chrześcijanie, a nawet świat w ogólności, jest pod Przymierzem Zakonu, włączając w to jego przykazania. Przeciwnie, Pismo Święte uczy, że Prawo Zakonu było udzielone wyłącznie narodowi izraelskiemu i nie jest przeznaczone dla chrześcijan czy świata w ogólności (Gal. 3:23-26).
Niemniej jednak, chrześcijanie podlegają prawu sprawiedliwości, temu samemu Boskiemu prawu, na którym opiera się Dziesięć Przykazań. My czasami odnosimy się do tego prawa jako prawa miłości. To prawo miłości jest wszechobejmujące i zawiera w sobie wszystko, co zostało wyrażone w Dziesięciu Przykazaniach (Rzym. 13:8-10). To prawo miłości, szczególnie dla poświęconych chrześcijan, powinno rozciągać się ponad sprawiedliwość i obejmować ofiarniczość – rozkoszowanie się i gotowość pełnienia Pańskiej woli pomimo ofiar i cierpień jakie to może powodować.
Czwarte przykazanie było dane cielesnemu Izraelowi, aby odpoczywał siódmego dnia. (To obejmowało nawet ich zwierzęta.) Niektórzy uparcie twierdzą,