Sztandar Biblijny nr 182 – 2003 – str. 46
Pytanie: Apostoł Paweł, jako przedstawiciel Kościoła Chrystusowego, pisze do Kolos. 3:4: „Ale gdy się Chrystus on żywot nasz, pokaże, tedy i wy z nim okażecie się w chwale”, i ponownie do Rzym. 8:17: „jeśli tylko z nim cierpimy, abyśmy też z nim byli uwielbieni”. Moje pytanie brzmi: Kiedy Jezus został uwielbiony – przy Jego zmartwychwstaniu, wniebowstąpieniu czy, jak wydają się wskazywać powyższe wersety, kiedy cały Jego Kościół był z Nim w chwale?
Odpowiedź: Uwielbienie Jezusa oznacza wprowadzenie Jego na urząd w mocy, władzy i zaszczycie (Jana 17:5; Efez. 1:20-23). Apostoł Jan rzuca trochę światła na to, kiedy wypowiedział słowa: „albowiem jeszcze nie był dany Duch Święty, przeto że jeszcze Jezus nie był uwielbiony” (Jana 7:39). Odbyło się to podczas ziemskiej służby Jezusa. Po zakończeniu Swojej ofiary Jezus powstał trzeciego dnia i 40 dni później wstąpił do nieba. Dziesięć dni po tym wydarzeniu, w Pięćdziesiątnicę, duch został wylany na zgromadzonych uczniów (Dz. 2:1-4, 33). To nam dowodzi, że nasz Pan był uwielbiony przed Pięćdziesiątnicą, ponieważ duch święty nie mógł być zesłany przed Jego uwielbieniem.
Istnieje dowód Pisma Świętego, że uwielbienie Jezusa nie nastąpiło podczas Jego zmartwychwstania, lecz przy wniebowstąpieniu. Ta myśl jest wykazana w Obj. 5, w którym Jezus (przez Apostoła Jana) daje obraz Swojego własnego uwielbienia. Najpierw natrafiamy na opis poszukiwań Kogoś, kto byłby godny stać się Tłumaczem i Wykonawcą planu Bożego (ww. 1-4).
Następnie znaleziono Kogoś godnego, o Którym mówi się jako o lwie, „który jest z pokolenia Judowego” (w. 5). Ten sam Ktoś jest następnie przedstawiony jako Baranek, co nie pozostawia najmniejszych wątpliwości, że te słowa odnoszą się do Jezusa (ww. 6,7). Ostatecznie (po Jego zmartwychwstaniu i wniebowstąpieniu, został uwielbiony i następnie ogłoszony przez niezliczoną rzeszę aniołów za godnego (ww. 9-13).
| Osobista chwalą, jaką Jezus otrzymał przy swoim zmartwychwstaniu nie była tą samą chwalą lub majestatem urzędu, na który został wprowadzony, kiedy „wzięty był do nieba”. |
UWIELBIENIE A ZMIANA NATURY
Jednakże uwielbienia Jezusa nie powinno się mieszać ze zmianą natury, jakiej doświadczył przy Swoim zmartwychwstaniu i dzięki której powstał jako duchowa istota w najwyższej naturze – w naturze Boskiej. Kiedy Jezus był istotą ludzką, miał oczywiście ludzkie ciało (Jan 1:14), ale przy zmartwychwstaniu otrzymał ciało Boskie i nieśmiertelność, nieodłączny przymiot Boskiej natury (1Kor. 15:42-47; Żyd. 1:3-5).
Osobista chwała, jaką Jezus otrzymał przy swoim zmartwychwstaniu nie była tą samą chwałą lub majestatem urzędu, na który został wprowadzony, kiedy „wzięty był do nieba” (Mar. 16:19; Filip. 2:9). Ta druga chwała lub majestat, razem z Jego Kościołem, będzie okazana całej ludzkości w Tysiącletnim Królestwie na ziemi (Izaj. 35; Rzym. 8:19).
Podczas Drugiego przyjścia naszego Pana Jego Kościół, Jego Oblubienica, miała się z Nim połączyć i być z Nim wiecznie (1Tes. 4:16,17). Obietnica zawarta w 1Kol. 3:4 mówi o tym, że kiedy Chrystus ukaże się w swoim Drugim Przyjściu, wówczas Kościół również ukaże się z Nim w chwale, w chwalebnych duchowych ciałach Boskiej natury (1Kor. 15:39-44; 2Piotra 1:4). Słowo „razem” w Liście do Rzym. 8:17 nie oznacza, że Kościół otrzyma tę samą chwałę, jaką otrzymał ich Pan, w tej samej chwili. Tak jak ich cierpienie razem z Nim nie oznacza, że Kościół cierpiał w tym samym czasie, lecz że oni dzielili ten sam rodzaj cierpień, tak podobnie ich uwielbienie z, lub razem z, Nim oznacza, że oni dzielili tę samą chwałę, którą nasz Pan był uhonorowany.
BS '03,44-45