Sztandar Biblijny nr 176 – 2002 – str. 119
Izaj. 8:20; 30:21; Jer. 15:16; Ezech. 3:10; Łuk. 11:28; Dz.Ap. 8:28, 30; Rzym. 15:4; 2Tym. 3:15-17; 2Piotra 3:2; Obj. 1:3).
WŁAŚCIWY SPOSÓB STUDIOWANIA BIBLII
Zatem właściwym sposobem studiowania Biblii nie jest używanie jej jako podręcznika, ale w sposób tematyczny, jako księgę tekstów, i zwracanie szczególnej uwagi na nauczycieli Prawdy, ustanowionych w Boski sposób dla ludu Bożego w ogólności, do pomocy w poprawnym jej rozumieniu. Jest to metoda pochwalona w Dz.Ap. 17:11 (por. Izaj. 8:20; 1Tes. 5:21; 1Jana 4:1-3), gdzie bracia z Berei ukazani są jako zacniejsi od Tesaloniczan, ponieważ słuchali „ze wszystką ochotą” tych rzeczy głoszonych im przez Apostoła Pawła i badali Pismo Święte codziennie, aby zobaczyć czy rzeczy, które on im przedstawiał były prawdziwe.
Mamy więc tutaj zaaprobowaną przez Boga metodę badania Biblii: 1) jeden ze stosownie i w Boski sposób ustanowionych nauczycieli Prawdy, przez których Jezus przekazuje Prawdę, wyjaśnia Słowo Boże, to posłannictwo Prawdy odpowiednie, aby było zrozumiane; 2) właściwa czujność i gotowy umysł słuchających jego nauk, i 3) codzienne badanie Pisma Świętego, aby sprawdzić, czy te nauki pochodzą rzeczywiście z niego i czy są one w harmonii z całą Biblią. W ten sposób każdy może być „dobrze upewniony w umyśle swoim” i „być zawsze gotowy ku daniu odpowiedzi każdemu domagającemu się od was rachunku o tej nadziei, która w was jest, z cichością i z bojaźnią” (Rzym. 14:5; 1Piotra 3:15).
Dlaczego jest to prawidłowy sposób studiowania Biblii? Ponieważ Jezus, jedyny prawdziwy Tłumacz Boskiego Słowa, podaje w czasach Nowego Testamentu Prawdę przez swoich specjalnych posłanników Prawdy, tak jak w czasach Starego Testamentu Bóg przemawiał „przez proroków” (Żyd. 1:1, 2). Dlatego pierwszą rzeczą, jaką poszukujący prawdziwego rozumienia Słowa Bożego powinien uczynić, jest wejście w bezpośredni lub pośredni kontakt z Pańskimi specjalnymi posłannikami Prawdy. To może być uczynione świadomie lub nieświadomie. W tym drugim przypadku Jezus tak kieruje tymi osobami o prawdziwym sercu, aby zetknąć ich ze swoimi specjalnymi posłannikami Prawdy osobiście lub przez pisma Prawdy. W ten sposób Prawda może dotrzeć do tego, kto jest cichy, pokorny i głodny tej Prawdy, zarówno w formie pism – książek, broszur, czasopism, traktatów itp. – jak i w osobistym kontakcie ze sługą Prawdy.
Wiele ksiąg Pisma Świętego ukazuje, że Pan nie „otwiera ksiąg i nie odpieczętowuje pieczęci ich” (Obj. 5:2, 5) bezpośrednio każdemu ze swego ludu. Członkowie Jego Ciała byli odpowiednio zorganizowani we właściwym i skutecznym porządku. „Izali wszyscy są Apostołami? Izali wszyscy prorokami? Izali wszyscy nauczycielami?” (1Kor. 12:29). Z pewnością nie. Bóg skompletował ciało”; bo „ciało nie jest jednym członkiem, ale wieloma”; a „jeśliby wszystkie były jednym członkiem, gdzieżby było ciało?” „Ale teraz Bóg ułożył członki, każdy z nich z osobna w ciele, jako chciał” (1Kor. 12:24, 14, 19, 18).
Dlatego więc przez Wiek Ewangelii Jezus symbolicznie „przechadza się wpośród onych siedmiu świeczników złotych”, tych siedmiu okresów Kościoła, poczynając od okresu Efeskiego lub Żniwa Żydowskiego historii Kościoła, a kończąc na okresie Laodycejskim kościoła, czasie, w którym obecnie żyjemy, czasie Jego Drugiego Przyjścia (Obj. 2:1-29; 3:1-22). Jezus jest zobrazowany jako mający „w prawej ręce swojej siedem gwiazd”, które, jak On nam wyjaśnia, przedstawiają „aniołów (posłanników) siedmiu kościołów” (Obj. 1:16, 20).
Każda z tych gwiazd lub nosicieli światła składała się z więcej niż jednej jednostki. W ten sposób ta gwiazda lub anioł Efeskiego okresu Kościoła (który zakończył się w 69 r.) składał się z dwunastu Apostołów, a gwiazda lub anioł okresu Filadelfii, Reformacji, podobnie składał się z pewnej liczby specjalnych sług, przez których Jezus przedstawił ważne prawdy Reformacji.
Starannie zwróćmy uwagę: w związku z każdym z siedmiu okresów Kościoła, Jezus odpowiedział: „Kto ma uszy, niechaj słucha, co Duch mówi zborom” (Obj. 2:7, 11, 17, 29; 3:6, 13, 22). Ale początkowe wyjawianie Prawdy, w miarę jak stawała się Prawdą na czasie, nie było jednorazowo dane bezpośrednio członkom Kościoła w ogólności. Prawda była zawsze kierowana do tego „anioła”, „gwiazdy”, wyłącznie w jego własnym otoczeniu. W każdym przypadku było to definiowane jako „Aniołowi zboru … napisz” (Obj. 2:1, 8, 12, 18; 3:1, 7, 14).
Jakże zatem powinniśmy być uważni, aby spoglądać na Pana i przyjmować wyłącznie Jego nauki Prawdy podtrzymywane przez Słowo Boże,