Ten stan pierwszej śmierci byłby wiecznym unicestwieniem, gdyby nie złożona przez Chrystusa ofiara okupu, która dała Jemu moc usunięcia procesu śmierci Adamowej oraz stanu śmierci Adamowej (Obj. 1:18). Różnica pomiędzy stanem pierwszej i wtórej śmierci nie tkwi w ich naturze jako takiej, ale w ich stosunku do okupu Chrystusa i w tym, jak się na nie zapatruje i jak traktuje je Bóg. Gdyby Chrystus nie złożył z siebie okupu, Adam i jego ród weszliby i pozostaliby w stanie śmierci wiecznie. Ale zasługa okupu daje Jezusowi prawo do wyprowadzenia rodu ludzkiego z zagłady do ponownego życia (Psalm 90:3; Obj. 1:18); i to prawo zastosuje On w swoim przyszłym Tysiącletnim Pośredniczącym Panowaniu. Jednak najpierw musi On stanąć przed Ojcem w niebie, aby przedstawić swoją zasługę okupu w imieniu świata, tak jak to zrobił w imieniu swojego Kościoła na początku Wieku Ewangelii (3Moj. 16:15).

      Zasługa okupu Chrystusa gwarantuje światu próbę do życia i dlatego Bóg uważa wszystkich, którzy umarli śmiercią Adamową za żywych, „bo jemu wszyscy żyją”, stąd wszyscy, którzy jeszcze nie byli na próbie do życia podczas Wieku Ewangelii, będą wzbudzeni ze stanu śmierci (Łuk. 20:37, 38). Jednak dla wtórej śmierci nie jest przewidziany żaden okup, ponieważ prawo Boże stanowi, że „zapłatą za grzech jest śmierć” (Rzym. 6:23). Ponieważ przez całą wieczność nie będzie dostarczony żaden okup za wtóra śmierć, tak jak to było uczynione w przypadku pierwszej śmierci, więc jest ona wieczna. Ci „pomstę odniosą, wieczne zatracenie” (2Tes. 1:8, 9).

Gdyby Chrystus nie złożył z siebie okupu, Adam i jego ród weszliby i pozostaliby w stanie śmierci wiecznie.       Ale zasługa okupu daje Jezusowi prawo do wyprowadzenia rodu ludzkiego z zagłady do ponownego życia (Psalm 90:3; Obj. 1:18); i to prawo zastosuje On w swoim przyszłym Tysiącletnim Pośredniczącym Panowaniu.

BS '02,103-105

PYTANIA BIBLIJNE

      Pytanie: Jaki rodzaj grzechu popełniony przez kogoś podlegałby karze „wtórej śmierci”?

      Odpowiedź: Najpierw musimy zdefiniować termin Wtóra Śmierć. Chociaż to pojęcie jest w Piśmie Świętym bardzo powszechne, odnosi się ono jedynie do tych, którzy zostali wymienieni w Obj. 2:11; 20:6, 14; 21:8. Nazwa wtóra śmierć nasuwa wniosek, że jest i pierwsza śmierć – śmierć, która przyszła na całą rodzinę ludzką przez nieposłuszeństwo Adama. O tej pierwszej śmierci można właściwie mówić jako o śmierci Adamowej.

      Bóg, przewidując nieposłuszeństwo Adama, zamierzył w swoim Boskim Planie wysłać Chrystusa na ziemię jako człowieka, aby ofiarował swoje życie jako okup (równoważną cenę) za Adama i cały ród znajdujący się w jego biodrach. Dlatego w czasie właściwym każda istota ludzka będzie uwolniona spod potępienia pierwszej, lub Adamowej, śmierci i otrzyma pełną i rzetelną sposobność osiągnięcia doskonałości i wiecznego życia (1Tym. 2:5, 6).

DWIE ODDZIELNE PRÓBY DO ŻYCIA

      Nieliczni, w czasie właściwym dla nich, podczas Wieku Ewangelii przechodzili swoją próbę do wiecznego życia. To obejmuje skruszonych wiernych, którzy się starali postępować śladami Chrystusa, poświęcając swoje życie Bogu, aby czynić Jego wolę. Oni byli spłodzeni z ducha i gdy udowodnili swoją wierność zdobyli w nagrodę miejsce w Maluczkim Stadku Chrystusa, Jego Kościele.

      Dla reszty ludzkości, olbrzymiej większości, ich właściwy czas, ich próba do życia wiecznego,

poprzednia strona – następna strona