Sztandar Biblijny nr 175 – 2002 – str. 102
wyrażając myśl – nie wiecznej świadomości w mękach – lecz kompletnego i ostatecznego zniszczenia.
RÓŻNICA POMIĘDZY DWOMA PIEKŁAMI
W powszechnie przyjętym poglądzie nie ma żadnej różnicy pomiędzy piekłem hadesu i piekłem gehenny, ponieważ dowolne tłumaczenie przyczynia się do zagmatwania tej sprawy. Lecz dokładna analiza wersetów związanych z tematem, jak to widzieliśmy, wyraźnie wyjaśnia, że pierwsze piekło – hades lub szeol – odnosi się do grobu, stanu śmierci, z którego nastąpi wzbudzenie. Drugie piekło – gehenna – wyraża myśl trwałego zniszczenia. Nie może być żadnego powrotu z gehenny.
Z tymczasowej śmierci Adam i cała ludzka rodzina będzie wzbudzona. Mając wiedzę o katastrofalnych skutkach grzechu z pierwszego życia pod rządami „boga świata tego,” będzie im dane nowe doświadczenie życia pod sprawiedliwym panowaniem Chrystusowego Królestwa. Wierni pomyślnie przejdą przez próby charakteru tego „dnia sądu,” zyskując dla siebie wieczne, doskonałe ludzkie życie, które pierwotnie Bóg zamierzył, aby stało się ich udziałem.
To wydaje się jasne; jednak będą tacy, którzy dowiodą, że są niereformowalnie źli i Boska mądrość pośle ich na wieczne zniszczenie w gehennie – wtóra śmierć (Obj. 20:14). (Patrz następny artykuł.) W powyższym wersecie śmierć i piekło są zobrazowane jako zniszczone na zawsze w „jeziorze ognistym,” wskazując, że już dłużej nie będą istnieć. Objawienie jest oczywiście księgą symboli. W żywym, obrazowym języku ono dostarcza szczegółowego proroctwa o rzeczach, które na pewno się wydarzą. Jezus Chrystus „oznajmił” je swemu słudze Janowi (Obj. 1:1). Być może płomienie doliny Hinnom widziane z murów miasta dawały przy wieczornym niebie obraz „jeziora ognia,” czyniąc go trafnym metaforycznym przedstawieniem zupełnego zniszczenia.
Z jedynym wyjątkiem tych, którzy będą żyć podczas ucisku i wejdą do Królestwa Chrystusa, cała ludzkość idzie do pierwszego piekła, hadesu – grobu. Wszyscy odziedziczyli Adamową niedoskonałość i dlatego podlegają pierwotnemu wyrokowi śmierci: „W Adamie wszyscy umierają” (1Kor. 15:22). Nawet będąc w procesie umierania, z Boskiego punktu widzenia jesteśmy traktowani jako już umarli (Łuk. 9:60).
Nikt nie pójdzie do drugiego piekła, gehenny -trwałego zniszczenia – za grzech innej osoby, lecz uporczywie zły człowiek umrze za swój własny grzech. „Za onych dni nie będą więcej mówić: Ojcowie jedli grona cierpkie, a synów zęby ścierpły. Owszem, raczej rzeką: Każdy dla nieprawości swojej umrze; każdego człowieka, któryby jadł grona cierpkie, ścierpną zęby jego” (Jer. 31:29, 30). Możemy być pewni, że miłosierne zarządzenia Królestwa Chrystusa ułatwią wszystkim dojście do zupełnej harmonii z zasadami prawdy i do sprawiedliwego życia. Jednak okaże się, że niektórzy pozostaną nieugięci i Pan w swej mądrości i miłosierdziu usunie ich ze sceny, w ten sposób oczyszczając ziemię ze wszystkich, którzy mogliby kalać wieczny dom człowieka.
DEBATA O PIEKLE
Ostatnia publikacja Sojuszu Ewangelickiego z dyskusją o „Naturze piekła” doprowadziła do wyraźnego nasilenia obaw wielu ewangelicznych chrześcijan w odniesieniu do poglądu tradycjonalistów na temat piekła. Ortodoksyjna nauka mówi oczywiście, że niewierni bez wyjątku zostaną potępieni, lecz wśród ewangelików sympatię zyskuje pojęcie warunkowej nieśmiertelności, które z konieczności wymaga rewizji problemu piekła. Debata była prowadzona w dość przyjacielski sposób, chociaż niektórzy wybitni teolodzy, przyjmując pogląd „warunkowej nieśmiertelności,” zrezygnowali ze spotkań z grupami tradycjonalistów. Ogólnie mówiąc, obecny ekumeniczny klimat – wysiłki chrześcijan wszystkich wyznań, aby razem zgodnie żyć – przyczyniły się do zwiększenia tolerancji oraz gotowości pomijania różnic poglądów za cenę przetrwania.
Pytania dotyczące piekła i ludzkiej nieśmiertelności nie są nowe. Prawdopodobnie w ciągu całej historii kościoła chrześcijańskiego istnieli tacy, którzy walczyli z poglądem o mściwym Bogu, którego zemsta na grzesznikach wydaje się sprzeczna