Sztandar Biblijny nr 171 – 2002 – str. 55
poszedł na ono miejsce, które miał wziąć za dziedzictwo, i wyszedł, nie wiedząc, dokąd idzie. Wiarą mieszkał w ziemi obiecanej jako w cudzej … Albowiem oczekiwał miasta mającego grunty, którego sprawcą i budownikiem jest Bóg.” Izaak – Nasienie Obietnicy.
Abraham w wieku 85 lat wciąż był bez dzieci. To, w jaki sposób Bóg miałby uczynić z niego wielki naród było sprawą nieco zawiłą, a ponieważ wydawało się nieprawdopodobne, aby Sara mogła urodzić dziecko, zaofiarowała Abrahamowi swoją służebnicę Hagar i tak narodził się Ismael. Ale dziecię niewolnicy nie było tym obiecanym nasieniem. Trzynaście lat później Bóg potwierdził swoje przymierze z Abrahamem i obiecał, /e Sara jeszcze porodzi syna. Będzie miał na imię Izaak, a Bóg ustanowi z nim i jego potomstwem Przymierze. Abraham błagał, aby Ismael mógł znaleźć łaskę w oczach Boga i syn niewolnicy rzeczywiście otrzymał bogactwo błogosławieństw, ale nie miał odziedziczyć obietnic Przymierza. Chociaż śmiech był naturalną reakcją tej wiekowej pary na samą myśl o możliwości posiadania własnego syna, długie doświadczenie nauczyło ich zupełnej ufności, więc Abraham i Sara, jego żona, uwierzyli Bogu i w stosownym czasie narodził się Izaak.
Ostateczna próba wiary nadeszła, kiedy Bóg wezwał Abrahama do ofiarowania Izaaka, umiłowanego nasienia obietnicy, na ofiarę całopalną. Opis sceny na Górze Moria, gdy Izaak zapytał: „… a gdzież baranek na ofiarę paloną?”, nadal porusza serce. I odpowiedź Abrahama: „Bóg sobie obmyśli baranka na ofiarę paloną, synu mój” (1Moj. 22:7, 8). Ten dowód zupełnej, nie kwestionowanej wiary spowodował dalsze potwierdzenie Przymierza z Abrahamem, podane bardziej szczegółowo i przypieczętowane wówczas Boską przysięgą. Przymierze potwierdzone Izaakowi
W Biblii stosunkowo niewiele jest zapisane o życiu i doświadczeniach Izaaka. Po śmierci swojej matki poślubił Rebekę, wnuczkę Nahora, który był bratem Abrahama, i we właściwym czasie urodziły się im bliźnięta – Ezaw i Jakub. Chłopcy byli niewątpliwie radością Abrahama, który żył do czasu, kiedy mieli po około piętnaście lat. Jego myśli dotyczące spadkobiercy obietnic Przymierza po Izaaku nie zostały zanotowane, chociaż wiadomość, jaką Bóg przekazał Rebece, że „większy [starszy] będzie służył mniejszemu [młodszemu]” (1Moj. 25:23) mogła być rozważana i omawiana w rodzinie. To, że Rebeka otrzymała bezpośrednie objawienie od Pana, potwierdza jej osobistą wartość i umieszczenie jej, jako jednej z „matriarchów”, na zaszczytnym miejscu.
Izaak oczywiście musiał być od młodości świadomy Boskich wydarzeń, jakie towarzyszyły jego narodzeniu, i w pełni zdawać sobie sprawę z wielkiego zaszczytu i odpowiedzialności bycia Nasieniem obietnicy. Boskie stanowcze przekazanie Przymierza Izaakowi jest zapisane w 1Moj. 26:1-5, w prawie identycznych słowach jak te, które były przekazane Abrahamowi. Niezwykły sposób, w jaki Izaak został nakłoniony do obdarzenia błogosławieństwem „pierworództwa” nie Ezawa, swego pierworodnego, ale młodszego syna Jakuba, podkreśla zasadę, że Bóg w swojej znajomości wybiera tych, których charaktery są mu najbardziej przyjemne i który chce, przez ich wiarę i lojalność, pomóc wspieranie postępu w interesie Boskiego Planu. Podczas gdy Biblia jasno wyjaśnia, że Izaak bardziej wyróżniał Ezawa, to Rebeka odegrała w sposób istotny ważną rolę w osiągnięciu celów Boga dla swojego młodszego syna.
Izaak żył do 180. lat patrząc na swoją rodzinę, która – dzięki obu synom – niezmiernie się pomnożyła, a w 12 synach Jakuba widział zaczątki „wielkiego narodu”, tak ważnego w Przymierzu Boga z Abrahamem.
PRZYMIERZE POTWIERDZONE PRZYSIĘGĄ
Podczas gdy niektórzy mają uczucie, że zachowanie Jakuba w kwestii pierworództwa jest co najmniej nieuczciwe, może nawet z domieszką przebiegłości, która niechętnie czyni go drogim dla potomnych, to nie ma najmniejszej wątpliwości, że działał tu przemożny wpływ Boga. On znał, już przed narodzeniem, charaktery obu synów Izaaka: „Jakubam umiłował, alem Ezawa miał w nienawiści [umiłowałem mniej]” (Rzym. 9:13). Mówiąc jaśniej, Ezaw nie miał wielkiego poszanowania dla Boskiego powołania przekazywanego w tej rodzinie i był wystarczająco chętny do dokonania transakcji w sprawie przypadającego mu prawnie dziedzictwa za sporządzony naprędce posiłek (1Moj. 25:28-34).
Jednak bolesne rozczarowanie Ezawa po uświadomieniu sobie, że utracił zaszczyty normalnie przypadające pierworodnemu spowodowało, że życie brata znalazło się w niebezpieczeństwie i Jakub schronił się u swego wuja, Labana. Izaak pobłogosławił mu przed odjazdem i polecił, aby znalazł sobie żonę spośród swoich własnych krewnych i oficjalnie przekazał Jakubowi błogosławieństwo Przymierza Abrahamowego: „A Bóg Wszechmogący niech ci błogosławi, a niech cię rozrodzi i rozmnoży… I niech ci da błogosławieństwo Abrahamowe, tobie i nasieniu twemu z tobą, abyś odziedziczył ziemię pielgrzymstwa twojego, którą dał Bóg Abrahamowi” (1Moj. 28:3, 4).
Podczas podróży Jakuba do domu Labana w Padanaram Bóg osobiście potwierdził obietnice dane Jakubowi: „A będzie nasienie twoje jako proch ziemi, i rozmnożysz się … a będą ubłogosławione w tobie wszystkie narody ziemi i w nasieniu twoim” (1Moj. 28:13-15). Bóg od czasu do czasu udzielał dodatkowych zapewnień swojej łaski, a imię Jakub zostało zmienione na Izrael i od tego czasu jego rodzina stała się znana jako „dzieci Izraela” (1Moj. 35:10-12).
OBIECANE BŁOGOSŁAWIEŃSTWA
Wyrażenie „gwiazdy niebieskie” z 1Moj. 22:16-18 jest pierwszą wzmianką, że potomstwo Abrahama będzie obejmowało duchowe, niebiańskie pierwiastki w przeciwieństwie do „piasku, który jest na brzegu morskim”, wskazującego na drugich, będących w ziemskiej naturze. Święty Paweł nazywa te obietnice Ewangelią [w j. ang. – przyp. tłum.] (Gal. 3:8).
One oznaczają, (1) że Abraham i Nasienie będą wielce błogosławieni; (2) że obiecane Nasienie – ziemskie i niebiańskie – pokona wszystkich swoich nieprzyjaciół (w. 17); i (3) że ich dzieło błogosławienia obejmie całą rodzinę ludzką. Dlatego Przymierze Abrahamowe jest