WIEK PATRIARCHÓW

wykres

„Jezus Chrystus był sługą obrzezki dla prawdy Bożej, aby potwierdził obietnice ojcom uczynione” — RZYM. 15:8 —

   Cześć piąta naszej serii z Abak. 2:2: „Napisz widzenie, a napisz rzetelnie na tablicach, aby je prędko czytelnik przeczyta!

      Dotychczas w naszej tegorocznej serii dotyczącej Boskiego Planu skupiliśmy się głównie na rozwinięciu Planu Bożego w naszych czasach oraz na nadchodzącym wypełnieniu się Jego obietnic w celu błogosławienia świata ludzkości. Gdyby ktoś pomyślał, że to jest jakieś nowe objawienie lub nawet wymysł opierający się na pragnieniach wziętych za rzeczywistość, to obecnie postaramy się pokazać, że prawdziwe zrozumienie Boskich celów jest mocno zakorzenione w odległej przeszłości. Ono zasadza się na obietnicach Jego Przymierza udzielonych pewnym jednostkom spośród odległych przodków tych, którzy stali się znani jako „wybrany lud” Boga.

      Okres Patriarchów jest najkrótszym ze wszystkich Wieków ukazanych na naszym dyspensacyjnym rysunku powyżej. Trwał on zaledwie 659 lat, ale podczas tego okresu był poczyniony znaczny postęp w zakresie założenia podstaw wiary, nie tylko dla wybranego przez Boga narodu Izraela, ale także dla ludzi, którzy w późniejszym okresie będą przysposobieni jako Jego duchowi synowie i córki.

      Pismo Święte mówi o trzech światach lub dyspensacjach: o świecie, który był i zaginął w potopie; o niebiosach i ziemi, które są teraz, znane inaczej jako teraźniejszy zły świat, oraz o świecie przyszłym, nowych niebiosach i ziemi, gdzie będzie panować sprawiedliwość (2Piotra 3:5-7, 13). Podczas gdy przedpotopowi przodkowie z rodzaju ludzkiego mogą być w szerszym znaczeniu uważani za Patriarchów, lub pierwszych ojców, to określenie to jest używane głównie w odniesieniu do przodków Hebrajczyków lub, mówiąc ściślej, do narodu Żydowskiego. „Ojcami” są ci, po których oni odziedziczyli Boskie obietnice, i którzy z tego względu są umiłowanymi Boga (Rzym. 11:26-30).

 PO POTOPIE

      Wiek Patriarchów, pierwszy okres teraźniejszego świata, zaczął się z końcem potopu, kiedy Bóg uczynił specjalne przymierze z Noem i jego potomkami, że ziemia nigdy więcej nie będzie zniszczona wodami potopu (1Moj. 9:8-17). Jednakże, w szczególnym znaczeniu, światło Bożego Planu Zbawienia zaczęło świecić jaśniej, kiedy Bóg wybrał Abrahama na odbiorcę tych obietnic, które są istotne nie tylko dla Żydów, ale także dla chrześcijańskiej wiary. Przymierze, jakie Bóg zawarł z Abrahamem jest więc zasadniczym zarysem Wieku Patriarchów.

      Bóg na podstawie przymierza nie zajmował się każda istotą ludzką z osobna ani nie udzielał błogosławieństw Przymierza Abrahamowego każdemu wówczas żyjącemu. On pozostawił inne narody, aby szły swoją własną drogą grzechu przez czas istnienia, aby w ten sposób ich doświadczenie ze złem mogło dokonać swojego dzieła. Bóg przewidział, że upadli mężczyźni i kobiety we właściwym czasie będą serdecznie pragnąć uwolnienia od warunków panujących pod przekleństwem śmierci i że przymierze uczynione z Abrahamem zapewniło im ostateczne wybawienie. Ponieważ Bóg oczywiście nie zamierzał zachować w tym czasie całego świata, jakie były Jego cele podczas Wieku Patriarchów?

PIERWSZY CEL BOGA WIEKU PATRIARCHÓW

Tym celem było objawienie w zarysie Jego chwalebnego planu zbawienia, co uczynił w bardzo zwięzłej formie wobec Abrahama. „I rzekł PAN do Abrama: Wynijdź z ziemi twej, i od rodziny twojej, i z domu ojca twego, do ziemi, którąć pokażę. A uczynię cię w naród wielki… i będą błogosławione w tobie wszystkie narody ziemi. Tedy wyszedł Abram, jako mu rozkazał Pan” (1Moj. 12:1-4). Również Sara będzie wielce zaszczycona. „I będę jej błogosławił… i będzie rozmnożona w narody, a królowie narodów z niej wynijdą” (1Moj. 17:16).

      Bóg nie wybrał ojca Abrahama ani jego brata, czy też bratanka. On wybrał Abrahama, dostrzegając w nim oczywiście zalety charakteru potrzebne do poniesienia wielkiej odpowiedzialności i taką wiarę, która byłaby przykładem dla pokoleń do naśladowania, zyskując dla niego zaszczytną sławę „ojca wszystkich wierzących” (Rzym. 4:8-11; Gal. 3:6-9). Wiara i posłuszeństwo Abrahama zostały dowiedzione podczas opuszczania, wraz z żoną Sara, bratankiem Lotem i innymi krewnymi oraz ich służbą i dobytkiem, swojego rodzinnego domu w kwitnącym i zamożnym Ur Chaldejskim. Abraham był bardzo zasobny w bydło, srebro i złoto. Cała rodzina Abrahama składała się z dużej liczby osób i taka wędrówka była ogromnym przedsięwzięciem. W Liście do Żydów 11:8-10 Apostoł Paweł chwali wiarę Abrahama: „Wiarą powołany będąc Abraham, usłuchał Boga, aby

poprzednia strona – następna strona