Sztandar Biblijny nr 169 – 2002 – str. 32
| Boża miłość wyraźnie obejmuje każdą istotę z rodziny ludzkiej, a On pragnie, aby wszyscy byli zbawieni i przyszli do „znajomości tej prawdy”, że Jezus dal siebie na okup (równoważną cenę) za wszystkich (1Tym. 2:4-6), |
Już pobieżne spojrzenie na dzieło Chrystusa doprowadziłoby nas do pełnego żalu, bardzo smutnego wniosku, że stosunkowo niewielu z rodzaju ludzkiego dostąpiło błogosławieństwa. Dlaczego tak niewielu? Czyżby Boski plan zbawienia się nie powiódł?
PODWÓJNY CEL BOGA
Pismo Święte bez wątpienia przedstawia dwa zbawienia przez Jezusa Chrystusa całkowicie niezależne od siebie i różne – jedno do dziedzictwa niebieskiego, drugie do dziedzictwa ziemskiego, a „właściwe rozbieranie” Słowa prawdy pomoże nam zachować te różnice w umyśle.
To „wielkie zbawienie” jest dla klasy wybranej, która została policzona z Jezusem jako część „nasienia” Abrahamowego i przeznaczona zarówno do udziału w Jego cierpieniach w tym życiu, jak i w zaszczytach niebiańskiego tronu w życiu przyszłym (Żyd. 2:3; Gal. 3:29; 2Tym. 2:12). Zaproszenie do tego Boskiego powołania rozpoczęło się na początku służby naszego Pana, kiedy zgromadził swoich pierwszych uczniów -zaczątek wczesnego Kościoła. Tak wiec rozpoczął się Wiek Ewangelii, zaznaczony wyraźnie na rysunku zamieszczonym na początku tego artykułu.
Naród żydowski, z wyjątkiem niewielu wiernych, odrzucił Jezusa jako swego Mesjasza i dlatego zaproszenie stania się częścią tego nasienia, członkami Ciała Chrystusowego, zostało otwarte dla Pogan – wszystkich narodów (Mat. 28:19; Dz. 15:14). Boski sposób wypowiedzenia Abrahamowi, że jego nasienie będzie „jako gwiazdy niebieskie” (1Moj. 22:17) stało się obecnie istotne, ukazując że wierzący w Jezusa, przejawiający taka sama wiarę jak Abraham, ale teraz rozjaśniona nowymi i niebiańskimi nadziejami, byli policzeni jako (duchowe) dzieci Abrahama (Rzym. 4:11; Gal. 3:7).
Z drugiej strony zbawienie ogólne jest propozycja wolnej laski dla wszystkich, którzy dla tego czy innego powodu nie byli powołani do niebiańskiego dziedzictwa. To powszechne zbawienie dla nie wybranych ma być ofiarowane podczas panowania Chrystusa na ziemi, w Wieku Tysiąclecia, pokazanym wyraźnie na naszym rysunku.
Wielka Boska miłość do świata nie jest w żaden sposób jedynie do tych, którzy w tym wielkim „dniu zbawienia” (2Kor. 6:2) odpowiadają na to wezwanie i wierzą. Jego miłość wyraźnie obejmuje każdą istotę z rodziny ludzkiej, a On pragnie, aby wszyscy byli zbawieni i przyszli do „znajomości tej prawdy”, że Jezus dal siebie na okup (równoważną cenę) za wszystkich (1Tym. 2:4-6).
Ofiara, jaka złożył Jezus z siebie samego, aby zająć miejsce potępionego Adama, jest przeznaczona do uwolnienia całego potomstwa Adamowego spod wyroku śmierci. Tym, którzy nie byli powołani do niebiańskiego dziedzictwa da to sposobność zdobycia doskonałego życia wiecznego na ziemi, co jest istotna częścią wiecznego celu Boga. Obietnica dana Abrahamowi jest widziana w szerokim zakresie. Potomkowie Abrahama są praktycznie niepoliczalni, kiedy jednak wypełni się czas, a wszyscy, którzy staną się wierzącymi, zostaną zgromadzeni w Chrystusie (Ef. 1:10), to ziemskie nasienie Abrahama będzie rzeczywiście „jako piasek, który jest na brzegu morskim” (1Moj. 22:17).
NIEBIANSKIE ZBAWIENIE
Powołanie do klasy uprzywilejowanej jest ograniczone. Podczas swego pierwszego adwentu Jezus jasno powiedział, że żaden człowiek nie wstąpił do nieba (Jan 3:13), a Piotr mówi to samo o Dawidzie (Dz. 2:34). Nawet Jan Chrzciciel, którego wielkość uznał Jezus, będzie miał w ziemskim zmartwychwstaniu stanowisko niższe, aniżeli najmniejszy z powołanych do królestwa niebieskiego (Mat. 11:11). Jezus był „ta droga, i prawda, i żywotem” (Jana 14:6), a ta droga nie była otwarta wcześniej, aż On zapłacił cenę za grzech.
W dniu Pięćdziesiątnicy uczniowie otrzymali ducha świętego – Boskie potwierdzenie, że od tej chwili byli uważani za prospektywnych członków Kościoła, spłodzonych do Boskiej natury – i rozpoczęło się ich gorliwe dzieło. Okoliczności wpływające na zbawienie Kościoła różnią się całkowicie od tych, które będą zastosowane do świata. Ci, wezwani że świata na Boskie zaproszenie do cierpienia wraz z Chrystusem podczas Jego ziemskiego życia, otrzymają w Wieku Tysiąclecia – okresie, w którym będzie działać Królestwo Chrystusowe – „koronę żywota” i zasiada wraz z Jezusem Chrystusem na tronie (Obj. 2:10; 3:21).
Historia biblijna i świecka zapisały życie i śmierć, prześladowania i męczeństwo świętych w ciągu całego W. Ewangelii. Ich ścieżka była wąska, warunki wymagające, a cierpienia najwyższe. Razem z ich Panem stawiali swoje ciała jako żywe ofiary. Oni głosili Ewangelie światu, szukając wszystkich, którzy wzięliby „krzyż swój” (Mat. 16:24) i naśladowaliby Mistrza, a w ten sposób we właściwym czasie „zupełność pogan” była zgromadzona w wybranym Kościele (Rzym. 11:25).
ZBAWIENIE NIEBIANSKIE – JEDNE DRZWI ZAMYKA
Tak jak to niebiańskie zbawienie miało początek „opowiadania przez samego Pana” podczas Jego pierwszego przyjścia (Żyd. 2:3), i w ten sposób miało wyraźne rozpoczęcie, tak samo musiało mieć również wyraźnie określone zakończenie. To jest tak konieczne, aby wielkie dzieło błogosławienia rodziny ludzkiej mogło się rozpocząć. Kiedy zostaje zamknięta sposobność udziału w niebiańskim zbawieniu? Jezus obiecał swoim uczniom, że przyjdzie ponownie, a Jego pierwszym celem będzie zabranie ich do siebie (Jana 14:3), za ich wierny bieg, pozwalający im zdobyć niebiańskie dziedzictwo razem z ich Panem. Ta nagroda nie