Sztandar Biblijny nr 168 – 2002 – str. 22
nie ujawnił, choć ją zanotował w niejasnych wypowiedziach, których nie można było zrozumieć wcześniej niż w czasie właściwym (Ef. 1:9, 10, 17, 18; 3:4-6).
Jak na ironię ani prorocy, ani aniołowie nie rozumieli znaczenia ogłaszanych proroctw. Piotr mówi, że gdy niespokojnie wypytywali się o ich znaczenie, Bóg im odpowiadał, że prawdy ukryte w proroctwach nie były dla nich przeznaczone, ale dla nas, żyjących w wieku chrześcijańskim (1Piotra 1:12). Jest oczywiste, że choć Jezus obiecał, iż Kościół będzie wprowadzony we wszelką prawdę, jednak odkrywanie jej miało być stopniowe.
Wszelkie stworzenie jęczy i trudzi się tęskniąc, niejako instynktownie, za Tysiącleciem, a większość ludzi szuka po omacku w nieświadomości, nie zdając sobie sprawy ze wspaniałych celów, jakie Jehowa ma względem nich. Wielki Stwórca przygotowuje wspaniałą ucztę, która zadziwi ludzkość, otwartą dla wszystkich – ucztę, która znacznie przewyższy to, czego mogliby kiedykolwiek oczekiwać.
TYSIĄCLECIE
Tysiąclecie, pokazane na rysunku na str. 20 w jego wyraźnej części, jest powszechnie uznawane jako czas radości i błogosławieństw, ta myśl pojawia się pod innymi nazwami, takimi jak Utopia czy Raj, jako inna myśl biblijna. Kiedy takie tematy przyciągały większą uwagę niż dzieje się to dzisiaj, to przedmiotem wielu debat było ustalenie czy wyrażenie Tysiąclecie wskazuje jedynie na jakiś ogólny okres, czy, jak sugeruje źródłosłów łaciński, był to rzeczywiście 1000 lat trwający okres. Wierzymy, że ta druga myśl jest prawdą i tak to przedstawiamy na wykresie na stronie 20.
Najważniejsza wzmianka dotycząca tego 1000 lat trwającego okresu jest oparta na Księdze Obj 20:1-9; ostatni rozdział tej księgi zamyka się wraz z osiągnięciem tego okresu, mianowicie ostatecznym oddzieleniem zła od sprawiedliwości oraz pojednaniem ludzkości z Ojcem Niebiańskim. To ma być dokonane przez tysiącletnie dzieło „Ducha i oblubienicy” – Jezusa Chrystusa, Pośrednika, i Jego Kościoła, który został wybrany na Jego Oblubienicę podczas Wieku Ewangelii lub Wieku Kościoła.
Każda dyskusja na temat Tysiąclecia nie będzie zupełna bez rozważenia Wtórego Przyjścia naszego Pana, skoro to radosne wydarzenie jest tak ściśle z nim związane. Ponieważ cele Tysiąclecia i Wtórego Przyjścia naszego Pana są tak zbliżone, to kiedy omawiamy cele jednego, jednocześnie mówimy o celach tego drugiego wydarzenia. Sprawę Wtórego Przyjścia pragniemy przedstawić w następnych numerach.
Pismo Święte opisuje ten okres jako błogosławione niebiosa, których poszukują wszystkie narody. Po burzliwej historii pokoleń, ludzkość będzie szukać odpoczynku i radości w powrocie do poprzedniego stanu, jaki zaofiaruje jej tysiącletnie panowanie Chrystusa (Ps. 107:23-30). Tysiąclecie, znane również jako Dzień Sądu, ujrzy Chrystusa jako Króla i Sędziego, panującego wraz ze swoimi świętymi nad światem, gruntownie chorym i umęczonym kłopotami „teraźniejszego złego świata” i chętnym do przyjęcia nowego zarządu (Izaj. 26:9).
Sądy tego dnia będą zawierać nie tylko karzące nagany, ale raczej będą dążyć do rozwoju i umacniania zalet charakteru i reformowania serc. To właśnie podczas Tysiąclecia znajdzie swe najwznioślejsze wypełnienie obietnica uczyniona Abrahamowi: „ … i będą błogosławione w tobie wszystkie narody ziemi” (1Moj. 12:3).
Prawdziwym nasieniem Abrahamowym jest Chrystus (ze swoim Kościołem), który chce podnieść ludzkość z przekleństwa stanu śmierci i grzechu oraz przywrócić ją, na całą wieczność, do błogosławionego pokrewieństwa z Ojcem (Gal. 3:8, 9, 16, 29) w doskonałości istoty, jaką miał Adam, zanim zgrzeszył. Kiedy Jego dzieło będzie ukończone, przy końcu tego okresu, Chrystus odsunie się na bok, aby Ojciec mógł być „wszystkim we wszystkich” (1Kor. 15:28). To wszystko wypływa z okupu Chrystusa złożonego na krzyżu (Jana 12:32, 33).
Przypowieść o owcach i kozłach przedstawia podstawowe zasady sądu, które będą przeważać w tym dniu (Mat. 25:31-46). Próba będzie dotyczyła miłości. Tak jak Chrystus przyszedł służyć, a nie aby Mu służono, tak samo Bóg poszukuje podobnych przymiotów u tych, których uzna za swoje dzieci. Tacy odziedziczą ziemię i wejdą w chwalebne wieki przyszłe (Mat. 5:5; 1Kor. 2:9).
* * *
(Dalsze szczegóły zawiera książka pt. „Boski Plan Wieków”.}
BS '02,19-21