Sztandar Biblijny nr 164 – 2001 – str. 76
Nie każdy rodzaj odziedziczy Królestwo z Jezusem Chrystusem, dlatego koniec Wieku Ewangelii jest wskazany tutaj jako przesiewanie, czas rozdziału. Pożądane ryby są gromadzone do naczyń, a reszta zostaje z powrotem wrzucona do morza jako nie nadająca się do zajęcia miejsca wśród wybranych w Królestwie, chociaż nie musi się okazać niezdolna do przyszłego zbawienia.
Piec ognisty, w wersetach 49, 50, symbolizuje czas wielkiego ucisku, którym zakończy się ten wiek i w którym królestwa tego świata ustąpią miejsca Pośredniczącemu Królestwu Chrystusa. O ustanowienie tego Królestwa na ziemi Kościół modli się od dwudziestu stuleci: „Przyjdź królestwo twoje; bądź wola twoja jako w niebie, tak i na ziemi” (Mat. 6:10). Ach, co to będzie za Królestwo! Powierzone Jezusowi i Jego Maluczkiemu Stadku (Łuk. 12:32), będzie upoważnione do ustanowienia niebiańskich rządów na ziemi!
PRZYPOWIEŚĆ O OWCACH I KOZŁACH
Mateusz 25:31-46
Jezus w tej przypowieści mówi o tym, co nastąpi po ustanowieniu Jego Królestwa – po tym jak klasa Kościoła będzie wywyższona jako Oblubienica, Małżonka Baranka i Współdziedzice w Jego Królestwie. Mistrz wyraźnie mówi o tym: ,A gdy przyjdzie Syn człowieczy w chwale swojej, i wszyscy święci aniołowie z nim, tedy usiądzie na stolicy chwały swojej” (kursywa nasza). Po tym następuje opis dzieła Wieku Tysiąclecia. ,1 będą zgromadzone przedeń wszystkie narody.” To odnosi się do narodów świata. Wszyscy z wyjątkiem Kościoła będą zgromadzeni przed Jego wielkim, białym tronem sprawiedliwości, miłosierdzia i miłości (por. Obj. 20:11-15). Bóg „postanowił dzień, w którym będzie sądził wszystek świat w sprawiedliwości przez męża, którego na to naznaczył, upewniając o tym wszystkich, wzbudziwszy go od umarłych” (Dz. 17:31).
Sześć tysięcy lat temu Adam i cały jego ród zostali osądzeni w Edenie, a wyrokiem była śmierć (1Moj. 2:17). Nikt z ludzkości nie jest z natury godny wiecznego życia, ponieważ wszyscy są grzesznikami. We właściwym czasie Bóg posłał swego Syna, aby umarł za grzech Adama, „ponieważ przez człowieka śmierć, przez człowieka [Jezusa] też powstanie umarłych. Albowiem jako w Adamie wszyscy umierają, tak i w Chrystusie wszyscy ożywieni będą, ale każdy w swoim rzędzie…” (1Kor. 15:21-23).
Pierwsza klasa ożywiona w Chrystusie to Kościół, powołani ze świata, płodzeni ponownie” z Ducha Świętego. Oni mieli przejść swój sąd, próbę, podczas Wieku Ewangelii. Te godne jednostki, których charaktery są przyjemne Bogu i nadają się do przyjęcia przez Niego, są współdziedzicami (Świętymi aniołami”) z Jezusem w Jego Królestwie oraz w dziele sądzenia świata podczas jego próby w Wieku Tysiąclecia (1Kor. 6:2, 3). On obiecał, że wszyscy wierni będą siedzieć z Nim na tronie (Obj. 3:21) – stolicy przedstawionej w słowach naszego tekstu, przed którą, symbolicznie mówiąc, będą zgromadzone wszystkie narody świata.
Ci, o których jest mowa w przypowieści przyjęli warunki Chrystusa i pragną być na sądzie, próbie, kwalifikującej do życia wiecznego. Królestwo Mesjasza będzie wykonywać swoją władzę i rozpowszechniać wiedzę o Bogu i sprawiedliwości (1Tym. 2:4), w celu zachęcenia, pomocy i podniesienia wszystkich chętnych i posłusznych. Wówczas wszyscy tacy otrzymają przywilej stopniowego podniesienia się z warunków grzechu i śmierci – z niedoskonałości umysłu i ciała oraz niemoralnego postępowania do pełnego obrazu Boga na ludzkim poziomie, jaki na początku był udziałem Adama.
Tego dokona dzieło całego Wieku Tysiąclecia. Sprawiedliwość zapanuje tak, jak grzech panuje obecnie (2Piotra 3:13). Wtedy świat w ogólności będzie wzniosłym miejscem, w którym zapanuje wielkie Królestwo (góra), gdzie „nie będą szkodzić ani zabijać” (Izaj. 11:9), skąd przekleństwo będzie stopniowo usuwane i nie będzie już więcej smutku, płaczu, bólu i umierania (Obj. 21:1-5), a błogosławieństwo Boże sprowadzające doskonałość będzie obfitować. Wszyscy żyjący w czasie tego tysiąca lat będą wielce błogosławieni.