Sztandar Biblijny nr 155 – 2001 – str. 5
• Próba (wypróbować usposobienie charakteru);
• Chrzest (w śmierć Chrystusową);
• Wielkanoc (uczestniczenie w komunii z Chrystusem i innymi członkami Ciała);
• Zobowiązania społeczne wobec człowieka i wobec braci (postępowanie Kościoła w świecie jako światła i strofującego czyniących zło);
• Przeciwnicy i osaczanie (szatan, świat i ciało); i
• Obecne oraz przyszłe dziedzictwo („stokroć więcej weźmie” i „nadzieję chwały” Mat. 19:29).
PANUJĄCE KRÓLESTWO BOŻE
W Testamentach, Starym i Nowym, występują różne zarysy myśli, które należą do posłannictw tych obu trąb, w zależności od ich zastosowania.
Na przykład, Królestwo Boże, rozważane z punktu widzenia panowania nad ludzkością i błogosławienia jej, należy do Pieśni Mojżesza. Ale rozważane z punktu widzenia chwalebnych przywilejów Chrystusa, należy do Pieśni Baranka.
Podobnie z Wtórym przyjściem w jego związku z obaleniem imperium szatana i błogosławieniem ludzkości, należy do Pieśni Mojżesza. Natomiast w swym odniesieniu do żęcia świętych, ich wyzwalania i gloryfikacji, ono należy do Pieśni Baranka.
Zmartwychwstanie zaś do ludzkiej doskonałości należy do Pieśni Mojżesza, a zmartwychwstanie na Boskim poziomie z natury należy do Pieśni Baranka.
W Starym Testamencie istnieją liczne typy i proroctwa, mające związek z Chrystusem i Kościołem – bądź to, gdy byli w ciele, bądź też w duchu – co należy do Pieśni Baranka (1Kor. 10:1-11; Żyd. 4:10; 1Piotra 1:9-13). One często są przedstawione z punktu widzenia ich wpływu na ludzkie zbawienie i związek z nim.
Ponieważ te dwa tematy Biblii – Pieśń Mojżesza i Pieśń Baranka – zachodzą na siebie, mówimy, że generalnie oba testamenty, Stary i Nowy, mają te odpowiednie reprezentacje. Jednakże te dwie trąby, Pieśń Mojżesza i Pieśń Baranka, nie są odpowiednio synonimiczne ze Starym Testamentem i Nowym Testamentem.
Po prostu Pieśń Mojżesza wyklucza rzeczy Wysokiego Powołania, a Pieśń Baranka wyklucza sprawy Restytucji. Jakkolwiek te dwa posłannictwa tak się splatają i przeplatają wzajemnie, ażeby były w doskonałej harmonii. W rzeczywistości są dwoma największymi zarysami Boskiego Planu. To właśnie ten wzajemny związek między nimi dowodzi, że każdy z nich jest urobiony z jednej całej sztuki antytypicznego srebra.
RADOSNE WYKRZYKIWANIE
4Mojż. 10:7 wskazuje na przeciwieństwo między wzrostem postępującej Prawdy pośród kontrowersji, a wzrastaniem w wiedzy Prawdy dotąd otrzymanej z poprzednich odkryć Prawdy. Antytypicznie, to pokazuje, jak Prawda powinna być normalnie przedstawiana zainteresowanym i nie wojowniczym słuchaczom.
Gdy kontrowersja ma miejsce w chrześcijaństwie, w odpieraniu ataków i atakowaniu błędów w czasie teologicznych wojen, to nie jest pożyteczny sposób do pozyskania serc dla Prawdy. My możemy uciec się do kontrowersji, gdy oponenci zwalczają Prawdę błędem, ale w zwyczajnych okolicznościach życia kontrowersyjne przedstawianie Prawdy koliduje z jej akceptacją – ono w słuchaczu rodzi kłótliwość i jest odpowiedzialne za urabianie raczej oponenta niż przyjaciela. Jeśli my zamierzamy pozyskać naszych słuchaczy, powinniśmy trąbić naszymi trąbami Prawdy przyjemne dźwięki.
Chociaż już dłużej nie możemy trąbić o posłannictwie wysokiego Powołania, jako okazji dotąd osiągalnej, ale musimy przedstawiać je w jego dyspensacjonalnym i historycznym kontekście. Bez zrozumienia różnic w powołaniach – wyborczego zbawienia – świadome przedstawianie Boskiego Planu nie jest możliwe.
Liczne świeckie posłannictwa na ziemi dzisiaj przekazywane na różne strony są