poświęcać Świętego Jakubowego, a Boga Izraelskiego bać się [czcić] będą”. Zobacz także Ps. 72:6, 7. O, jakże dziękujemy Bogu za te bardzo zachęcające wersety!

      Werset 16

      Nie wybrani restytucjoniści, świat ludzkości, modlą się, aby Jezus i Jego chwalebna Oblubienica – Chrystus – jako słudzy Boży, podjęli wspaniałe i zachwycające dzieło restytucji w doświadczeniu sprawiedliwości, tak aby chwała Boga – Jego Mądrość, Sprawiedliwość, Miłość i Moc – mogła oddziaływać na nich (jako dzieci) błogosławieństwem restytucji.

      Dalsze potwierdzenie tego znajdujemy u Izaj. 40:5, wersecie, który stał się sławny w oratorium Haendla Mesjasz: „Bo się objawi chwała Pańska, a ujrzy wszelkie ciało społem, iż usta Pańskie mówiły.” To objawienie będzie dane w Tysiącletnim Królestwie.

      Werset 17

      Tutaj restytucjoniści modlą się, aby piękno świętości – charakter podobny do Boskiego i Chrystusowego – mogło być rozwinięte również w nich, także jako wynik ich doświadczenia ze złem. Na koniec, oni pragną przywrócenia do stanowiska, jakie miał doskonały Adam – sprawiedliwej i dobroczynnej władzy nad ziemią i wszystkimi jej stworzeniami. Powtórzenie podkreśla żarliwość ich modlitwy. Porównaj Psalmy 72:17-19; 79:13; 145:1, 2.

      Oczywiście, jako rodzaj ludzki nie znaczymy wiele, lecz Bóg zamanifestował swoją miłość wobec ludzkości w posłaniu swego Syna, Który doświadczył wiele zła na tym świecie, chociaż był bez grzechu. On, także, „z tego, co cierpiał, nauczył się posłuszeństwa” (Żyd. 5:8).

      Znaczenie dozwolenia zła jest trudne do zrozumienia przez naturalny umysł człowieka, a Boskie sposoby postępowania są źle zrozumiane i w wyniku tego oczerniane. Modlimy się, aby przedstawienie tego Psalmu przyczyniło się do zrozumienia trudnego aspektu nauki biblijnej.

      Po dalsze informacje na temat dozwolenia zła, odsyłamy do naszej broszury pt. Dlaczego kochający Bóg dozwolą na klęski!

      Inne źródła: rozdziały 6, 7 i 9 książki pt. Boski Plan Wieków. .

BIBLIA JAKO BOSKIE OBJAWIENIE
ROZPATRYWANA W ŚWIETLE ROZUMU

UPOWAŻNIENI PRZEZ BOGA ROROCY I WIESZCZE

      Należy pamiętać, że prorocy ci głównie byli ludźmi świeckimi nie pobierającymi zasiłku z dziesięciny pokolenia kapłańskiego. Gdy do tego dodamy fakt, iż często gromili oni nie tylko królów i sędziów, lecz także kapłanów (nie strofowali oni urzędu, ale osobiste grzechy ludzi, którzy je popełniali), staje się oczywistym, że nie możemy twierdzić w oparciu o rozum, iż ci prorocy byli zwolennikami jakiegokolwiek porozumienia z kapłanami lub kimś innym, aby móc fabrykować kłamstwo w imieniu Boga. Rozum w świetle faktów zaprzecza takiemu podejrzeniu.

      Jeśli zatem nie znajdujemy powodu, by podawać w wątpliwość motywy różnych pisarzy Biblii, a stwierdzamy, iż duch sprawiedliwości i prawdy występuje w rozmaitych częściach ich pism, starajmy się następnie zdobyć informacje, czy istnieje jakieś ogniwo lub więź, między tym, co pisał Mojżesz i inni prorocy oraz pisarze Nowego Testamentu. Jeśli stwierdzimy, że istnieje jedna wspólna linia myśli przebiegająca przez pisma Zakonu, Proroków i Nowego Testamentu, która obejmuje okres tysiąca pięciuset lat, i weźmiemy pod uwagę razem z charakterem tych pisarzy, to będzie słusznym powodem przyznania racji ich twierdzeniu, iż są przez Boga natchnione, szczególnie wtedy, gdy wspólny ich temat jest wielki i szlachetny, odpowiadający temu, czego uświęcony zdrowy rozsądek naucza o charakterze i przymiotach Boga.

      Dostrzegamy, że jeden plan, duch, cel i zamiar przenika całą tę Księgę. Pierwsze jej stronice zawierają informacje o stworzeniu i upadku człowieka, ostatnie mówią o uleczeniu człowieka z tego upadku. Środkowe zapisy wskazują kolejne etapy Boskiego planu zmierzające do spełnienia tego celu. Harmonia i kontrast zarazem pierwszych trzech i ostatnich trzech rozdziałów Biblii są uderzające. Jedne przedstawiają pierwsze stworzenie, drugie odnowione lub uzdrowione stworzenie oraz usunięcie grzechu i zakończenie działania kary klątwy. Pierwsze pokazują szatana i

poprzednia strona – następna strona