Sztandar Biblijny nr 152 – 2000 – str. 77
Kontekst tych wersetów dobitnie podkreśla, że Bóg, jako Stworzyciel, ma prawo do rozporządzania swoimi stworzeniami zgodnie ze swoją wolą. Za pośrednictwem przekleństwa Adamowego (gniewu – w. 7, 9, 11), Bóg faktycznie odrzucił roszczenia człowieka do egzystencji, posyłając go – po krótkim życiu – do stanu śmierci, prochu, zamiast do miejsca wiecznych mąk, jak wielu naucza. Nie ma wątpliwości, że po doświadczeniu człowieka ze złem, nastąpi zmartwychwstanie i restytucja. Ta możliwość jest niezawodnie przedstawiona w następnych wersetach, o czym się przekonamy.
Werset 4
Boski punkt widzenia na czas różni się zupełnie od naszego (w. 4). Do Adama powiedziano, że umrze w ciągu jednego „dnia”. Jego życie trwało 930 lat, a więc mniej niż jeden z Boskich dni (1Mojż. 2:17; 2Piotra 3:8 uzupełnia tę myśl).
Bóg trwa w wieczności i realizuje swoją wszechwładną wolę zgodnie z własnymi nakazami. To, co dla człowieka wydaje się długim okresem, dla Boga jest zaledwie dniem wczorajszym w posuwaniu naprzód Jego Planu. Jego drogi są sprawiedliwe (2Sam. 23:3). W Jego Planie jest cel. I, chwała Bogu, że jest w tym Planie współczucie. Cierpienia człowieka są szkołą nauki zarządzoną przez Mistrza Nauczyciela. On „chce, aby wszyscy ludzie byli zbawieni” (1Tym. 2:3,4) i ten zarys Jego Planu zmierza do tego celu.
„Tysiąc lat” tutaj wspomnianych stanowi kontekst czasu z Boskiego punktu widzenia. Z 2Piotra 3:8 wiemy, że u Pana „tysiąc lat [jest], jako jeden dzień”. Według komentarzy Clarke’a i Meyera, Piotr powtarza tutaj Ps. 90:4. Ten werset dostarcza wskazówki co do długości okresu, który Apostoł Piotr wspomina w 2Piotra 3:13.
Rozumiemy, że czasy Restytucji (Dz.Ap. 3:19-21, zob. tekst w ramce w następnej szpalcie) nastaną w wielkim 1000-letnim Dniu – w Wieku Tysiąclecia, podczas powrotu naszego Pana. Zważywszy, że okres opisany w Ps. 90:4 jest „strażą nocną”, wielkie Tysiąclecie, będzie niczym jasny słoneczny Dzień, przynoszący odświeżenie i uzdrowienie dla cierpiącej ludzkości.
Wersety 5-12
Tak więc człowiek jest „porywany” – niczym przez powódź, jak uschnięta trawa – pozostawiając niewielki ślad w każdym pokoleniu (w. 5, 6). Człowiek jest jako opowiastka opowiedziana i przemija. Czym jest 70 czy 80 lat dla Boga (w. 10)? Mojżesz dobrze uczynił modląc się w imieniu swego ludu – i ludzkości w ogólności – prosząc o mądrość, aby uczynić jak najlepszy użytek z czasu, jakim dysponujemy w tym krótkim życiu (w. 12).
| „Przetoż pokutujcie, a nawróćcie się, aby były zgładzone grzechy wasze. Gdyby przyszły czasy ochłody od obliczności Pańskiej, a posłałby onego, który wam opowiedziany jest, Jezusa Chrystusa. Który zaiste niebiosa ma objąć [którego niebiosa muszą zatrzymać – Diaglott] aż do czasu naprawienia wszystkich rzeczy, co był przepowiedział Bóg przez usta wszystkich świętych swoich proroków od wieków” – Dz.Ap. 3:19-21 |
Zatem te wersety przedstawiają główne rodzaje zła wynikające z przekleństwa, pod działaniem których ludzkość przechodzi doświadczenie ze złem (patrz opracowanie Hioba na podobne tematy – rozdz. 14).
Dozwolenie na zło daje nadzieję
Jak dotąd, posłannictwo tego Psalmu jest smutne. Jednak fakt inspekcji złych rzeczy przychodzących na ludzkość sam w sobie pobudza nadzieję, o czym jest mowa od 13 aż do ostatniego wersetu.
Chociaż Mojżesz ułożył ten Psalm pod Boskim natchnieniem, jednak nie rozumiał dokładnie całego tematu. On mówił proroczo.
W księdze Kaznodziei Salomonowego widzimy wiernych sług starożytności, Starożytnych Godnych, którzy dość dobrze rozumieli sprawę