Sztandar Biblijny nr 152 – 2000 – str. 75
chwały dziatek Bożych. Bo wiemy, iż wszystko stworzenie wespół wzdycha, i wespół boleje aż dotąd.”
Ludzka rodzina, nie z własnej winy, lecz przez grzech Adamowy, który był pogwałceniem Boskiego prawa, została poddana przekleństwu, które w w. 20 jest nazwane „marnością”. Ludzkość pod przekleństwem nie jest pozostawiona bez nadziei, lecz, jak pokazuje w. 21, ma być uwolniona – zupełnie wyzwolona z tego przekleństwa zła. To nastąpi przez jej doświadczenie ze sprawiedliwością, tak że przez posłuszeństwo ludzkość wtedy będzie mogła zyskać życie.
Psalm 76:11 mówi nam: „Zaiste i gniew człowieczy chwalić cię musi, a ty ostatek zagniewania skrócisz”. Czym jest gniew człowieczy?
W szczególności jest nim grzeszność człowieka, jego bunt przeciw Boskiemu Prawu. Zupełnie naturalnie zastanawiamy się, w jaki sposób to może przynosić Bogu chwałę? Jak gniew człowieka może chwalić Boga?
Gniew służy jako głosiciel pokuty i reformator, umożliwiający człowiekowi powrót do sprawiedliwości – czy w ten sposób on naprawdę przynosi Bogu chwałę? Jeśli Jego gniew tak źle traktuje i karze ludzkość, aby obrzydzić jej grzech i ostatecznie spowoduje porzucenie go, w podobny sposób jak alkoholik jest przestraszony atakiem obłędu opilczego lub żarłok niestrawnością – jeśli grzech tak zniechęci ludzkość, wtedy rzeczywiście przyniesie to Bogu chwałę.
Boska mądrość wie jak pokierować warunkami, aby grzech, przez nieszczęścia, jakimi dotyka tych, którzy z nim igrają, miał reformujący wpływ.
Lecz to jeszcze nie przyczynia się do Boskiej chwały. O, nie! To nastąpi podczas wielkiego Tysiąclecia, w Królestwie, kiedy człowiek w rzeczowy sposób przemyśli i rozważy te dwa przeciwstawne doświadczenia.
Psalm 90 jest zatem najobszerniejszym w całej Biblii fragmentem, traktującym o tych dwóch doświadczeniach i ich celach. Mojżesz, dając nam ten Psalm, dowiódł, że jest jednym z wielkich proroków starożytności. Ten Psalm zawiera wspaniałą perspektywę dla tych, którzy w tym życiu nie otrzymali zbawienia wyborczego! Radujemy się, że oni nie są straceni, o czym tak wielu uczy. Jak cudowne jest obfitujące miłosierdzie i łaska Jehowy, naszego Boga, pokazane w tym Psalmie.
Z uwagi na fakt, że Pieśń Baranka jest posłannictwem zbawienia wyborczego, streszczonym w Przymierzu związanym przysięgą, w 1Mojż. 22:16-18, to Pieśń Mojżesza, z drugiej strony, jest posłannictwem zbawienia skierowanym do nie wybranych, jak czytamy w Obj. 15:3: „A śpiewali pieśń Mojżesza, sługi Bożego, i pieśń Barankową, mówiąc: Wielkie i dziwne są sprawy twoje, Panie Boże wszechmogący! Sprawiedliwe i prawdziwe są drogi twoje, o królu świętych!”
Rzeczywiście, Pieśń Baranka jest głównym, lecz z całą pewnością nie jedynym, tematem Nowego Testamentu. Pieśń Mojżesza zaś jest głównym, lecz nie wyłącznym, tematem Starego Testamentu. Naprawdę, Słowo Boże jest źródłem zbawienia wypełnionym Wodą Życia.
PIEŚŃ MOJŻESZA
Pieśń Mojżesza jest posłannictwem niewyborczego zbawienia, główną treścią Starego Testamentu. Ta pieśń zawiera sześć głównych znamiennych cech:
1. Stworzenie człowieka w ziemskiej doskonałości
2. Jego upadek od doskonałości i przekleństwo
3. Jego doświadczenie pod przekleństwem i śmierć
4. Dozwolenie zła
5. Odkupienie człowieka z przekleństwa i śmierci
6. Jego powrót do ziemskiej doskonałości przez doświadczenie ze sprawiedliwością.
Ten Psalm jest poezją liryczną, dlatego może być śpiewany przy akompaniamencie harfy. Jest zatytułowany: Modlitwa, lub Pieśń, Mojżesza, męża Bożego.