Sztandar Biblijny nr 142 – 1999 – str. 93
Boskiego planu, aby mógł wypełnić te rzeczy w ofiarowaniu ciała.
Podczas poświęcenia w Jordanie nasz Pan ofiarował swoje ludzkie życie – ofiarował wszystkie swoje prawa i przywileje jako ludzka istota. Ostatecznym celem tego zupełnego wyrzeczenia się swojego życia było to, że mógł przynieść ludzkości życie wieczne. Natomiast Ojcowskie zarządzenie w stosunku do Niego mówiło, że On mógł zachować swoją osobowość, swoją tożsamość. Lecz po spłodzeniu z Ducha Świętego On był Nowym Stworzeniem i jako takie miało ludzką naturę, w której rozwijało charakter i w której przechodziło doświadczenia. To Nowe Stworzenie zostało rozwinięte do doskonałości podczas Jego trzy i półletniej służby, i było gotowe do duchowej natury, która Jemu była obiecana.
Gdyby nasz Pan nie okazał się doskonały, wierny i lojalny w swoim przedludzkim stanie, nigdy nie otrzymałby przywileju stania się człowiekiem i Odkupicielem ludzi. Ponieważ był posłuszny jako człowiek, otrzymał większą chwalę, nieśmiertelność. On był doskonały we wszystkich sprzyjających warunkach, zanim stał się człowiekiem; był wierny jako człowiek i będąc uwielbiony nadal jest wierny. Dlatego zachowuje ten sam stosunek wobec Boga i sprawiedliwości, jaki miał zawsze. Wskutek tego Pan nie potrzebował specjalnie żadnej z tych rzeczy, które pomagają w tworzeniu charakteru, ponieważ nigdy nie objawił żadnych skaz, które należałoby usunąć. Lecz możemy przypuszczać, że doświadczenia, które miał w przedludzkim stanie i kiedy był człowiekiem, a także odkąd został uwielbiony, wszystkie one współpracują, aby Jego charakter był w najwyższym znaczeniu inteligentny i lojalny.
ON „OBJAWIŁ CHWAŁĘ SWOJĄ”
Przestudiujmy niektóre wersety Pisma Świętego, które mogłyby sugerować, że nasz Pan miał wyraźne wspomnienia o swoich przedludzkich doświadczeniach z Ojcem.
(1) „Odpowiedział tedy Jezus i rzekł im: Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam, nie może Syn sam od siebie nic czynić, jedno co widzi, że Ojciec czyni; albowiem cokolwiek on czyni, to także i Syn czyni” (Jan 5:19). Te słowa zostały wypowiedziane w związku z uzdrowieniem chorego. Oczywiście, one nie oznaczają, że nasz Pan widział Ojca uzdrawiającego chorego, lecz, że On dostrzegał Ojcowską wolę, Ojcowski Plan.
Nasz Pan po prostu realizował wolę Ojca odnoszącą się do Niego: „Tedy się otworzą oczy ślepych, a uszy głuchych otworzone będą. Tedy podskoczy chromy jako jeleń”, itd. (Izaj. 35:5, 6). Te cuda uzdrowienia były jednymi z rzeczy, jakie miał czynić nasz Pan, jak jest napisane w Biblii. On wiedział, że miał czynić te cuda i że one były zapowiedzią rzeczy, które miały być dokonane w przyszłości. Jak czytamy, „tenci początek cudów uczynił Jezus. . . a objawił chwałę swoją” (Jan 2:11).
(2) „Przed wieki jestem zrządzona, przed początkiem, pierwej niż była ziemia. Gdy jeszcze nie było przepaści, spłodzona jestem, gdy jeszcze nie było źródeł opływających wodami. Pierwej niż góry założone były, niż były pagórki, spłodzona jestem” (Przyp. 8:23-25). Ten fragment może być rozpatrywany albo jako proroctwo odnośnie tego, co nasz Pan rozumiał o swym poprzednim stanie albo jako symboliczna wypowiedź ukazująca Mądrość Bożą przez wszystkie wieki. Lecz ponieważ Mądrość Boża szczególnie objawia się w naszym Panu Jezusie, więc to było zapowiedzią tego, co Jezus mógł wiedzieć w odniesieniu do swego przedludzkiego stanu.
(3) Kiedy w wieku 12 lat nasz Pan zapytał „Izaliście nie wiedzieli, iż w tych rzeczach, które są Ojca mego, ja być muszę?” (Łuk. 2:49). On mógł mieć w umyśle Niebiańskiego Ojca, właśnie tak jak każde poświęcone dziecko Boże powinno o Nim myśleć. Z informacji, jakie otrzymał od swojej matki, Marii, dowiedział się o swoich cudownych narodzinach i szczególnej misji na świecie. Jego matka wiedziała, że On nie mógł tego wiedzieć o sobie i swojej misji, gdyby nie powiedziała Mu o tym. Będąc powiadomiony o swym osobliwie świętym i cudownym narodzeniu dla tego jedynego celu, Pan zwraca się do Marii i pyta: Czy to możliwe, abyś nie wiedziała, że muszę uczestniczyć w sprawach Mego Ojca? Czyż nie mówiłaś mi o tym? Pan był zdziwiony, że Maria i Józef nie rozumieją, iż czynienie tego jest dla Niego rzeczą, najważniejszą.
PAMIĘĆ ŚRODKIEM IDENTYFIKACJI
(4) Stwierdzenie naszego Pana, „pierwej niż Abraham był, jam jest” (Jan 8:58), służy utożsamieniu człowieka Jezusa z Jego poprzednim stanem jako Logosu, zanim stał się ciałem i zamieszkał między nami. Nasz Pan jest dzisiaj Ten sam obecnie, chociaż otrzymał duchowy poziom. On mówi, „I żyjący; a byłem umarły, a otom jest żywy na wieki wieków” (Obj. 1:18). Pierwotnie Pan był na duchowym poziomie. Później, jako człowiek,