Sztandar Biblijny nr 124-125 – 1998 – str. 48
się podstawą armii nowej republiki. Wioska na górze Carmel, która powstała w 1953 roku, otrzymała jego imię.
BIAŁA KSIĘGA PASSFIELDA
Tymczasem rosła żydowska imigracja. Do 1928 roku ludność żydowska liczyła 170.000. Z powodu tego napływu wzmogły się protesty Arabów. Brytania, wrażliwa na arabskie wpływy i zatrwożona arabskimi zamieszkami, wydała w październiku 1930 roku Białą Księgę Passfielda, zalecając moratorium na dalszą żydowską imigrację. Żydzi byli przerażeni. Wciąż przybywali, pomimo ostrych przeciwdziałań brytyjskich urzędników. Między Arabami i Żydami utrzymywało się napięcie.
Wydarzenia prowadzące do drugiej wojny światowej we wrześniu 1939 roku nasilały problemy. Jednak pomimo rozczarowania protektoratem wielkiego imperium Żydzi palestyńscy wiedzieli, że dla nich było korzystnym wspieranie Brytanii w wojnie z Niemcami. Ben-Gurion dobrze oddał żydowskie uczucia, gdy powiedział: „Będziemy walczyć obok Brytanii w naszej wojnie przeciwko Hitlerowi, jak gdyby nie było żadnej Białej Księgi i będziemy walczyć przeciwko Białej Księdze, jak gdyby nie było żadnej wojny”.
Gdy świat wzdrygał się z przerażenia z powodu 6.000.000 martwych Żydów, Żydzi na kontynencie europejskim otrzymali silny impuls w kierunku odwiecznej ojczyzny. Tam, gdzie zawiodły wezwania syjonizmu, następował terror obozów śmierci, a Żydzi tłumnie przybywali do Palestyny w każdy możliwy sposób. Ruszyli naprzód ze zmęczonymi brytyjskimi żołnierzami, aby ucałować ziemię, o którą już niebawem mieli walczyć.
Brytania, chociaż w wojnie światowej znalazła się w gronie zwycięzców, wyszła z niej obciążona długami wojennymi, stając przed trudnościami społecznymi, politycznymi i ekonomicznymi w kraju i za granicą. Ogłosiła zamiar odstąpienia od mandatu na rzecz Narodów Zjednoczonych. ONZ przyjęła rezolucję wzywającą do ustanowienia w Palestynie państwa żydowskiego. Osiem godzin przed formalnym wygaśnięciem mandatu 14 maja 1948 roku Ben-Gurion, pierwszy premier, oficjalnie ogłosił Izrael państwem. Chaim Weizmann, który odegrał tak ważną rolę w narodzinach narodu, został jego pierwszym prezydentem.
PIERWSZE DZIESIĘĆ LAT IZRAELA
Niemal natychmiast nowe państwo zostało zaatakowane przez pięć krajów arabskich — Egipt, Jordanię, Syrię, Liban i Irak. W tym czasie kraj miał armię liczącą 21.000 żydowskich mieszkańców, kraje napadające miały łącznie armię liczącą blisko 30.000 żołnierzy! Wielu z nich było przeszkolonych przez Brytyjczyków jako żołnierze zawodowi i byli dobrze uzbrojeni. Izrael miał tylko Haganę uzbrojoną w strzelby, karabiny maszynowe i kilkaset moździerzy. ONZ przeważnie pozostawała bierna. Izrael skutecznie obronił się. W 1949 ze wszystkimi, z wyjątkiem Iraku, podpisano zawieszenie broni.
Dla Izraela, w czasie pierwszego dziesięciolecia jego istnienia, głównym źródłem dochodu, w postaci odszkodowań wojennych oraz odszkodowań dla jednostek, były Niemcy. Poza tym kraj ten otrzymywał dotacje z USA. Skończyły się one w 1959, po czym nastąpiła seria pożyczek.
Ludność Izraela potroiła się w tych latach. Przy końcu 1957 roku wynosiła prawie 2.000.000 (łącznie z ponad 200.000 Arabów). Proklamacja niepodległości oświadczała, że „państwo Izrael będzie otwarte dla imigracji Żydów ze wszystkich krajów ich rozproszenia”. Według Ben Guriona około 1.000.000 imigrantów przybyło do Izraela z 79 krajów w pierwszych 10 latach.
37 rozdział Ezechiela, z jego wizją zebranych i ożywionych kości jest wspaniałym obrazem narodu żydowskiego powracającego pod wpływem syjonizmu do „życia” po wiekach bezdomnego rozproszenia.
WOJNA SZEŚCIODNIOWA
Istnienie młodego państwa zostało ponownie zagrożone w czerwcu 1967. Trzy lata po utworzeniu Organizacji Wyzwolenia Palestyny (OWP) świat arabski, poprowadzony przez Nassera odnowił swą „świętą wojnę” przeciwko Izraelowi. Izrael, zwycięski również w tym konflikcie, zakończył go z jeszcze większym terytorium. Prawdę mówiąc, ta znamiennie błyskawiczna „sześciodniowa” wojna dała mu panowanie nad Zachodnim Brzegiem, strefą Gazy, Półwyspem Synajskim i Wzgórzami Golan. Co najważniejsze, siły izraelskie zdobyły Starą Jerozlimę. Żydzi znowu sprawowali władzę nad miastem króla Dawida.
Izrael sprawuje obecnie jurysdykcję nad terytorium trzy razy większym niż wynosiła poprzednia wielkość, z arabską ludnością, liczącą ponad 1.000.000. Wielką troską rządu było jak sprawować rządy nad tym obszarem. Premier Levi Eshkol wyraził gotowość rządu do oddania większości zajętych terenów (z wyjątkiem Jerozolimy) w zamian za porozumienie pokojowe z arabskimi sąsiadami. Oferta została odrzucona. Na spotkaniu w Sudanie, we wrześniu 1967 roku przywódcy arabscy oświadczyli, że nie będą negocjować, uznawać ani zawierać pokoju z „syjonistyczną jednostką”.
PRZYSZŁOŚĆ IZRAELA
Wiele wydarzyło się w następnych latach, a szpalty niniejszego czasopisma omawiały to szczegółowo. Nie będziemy się starali powtórzyć w tym artykule całej tej złożonej historii. W chwili pisania tego artykułu „proces pokojowy” zapoczątkowany na podstawie porozumienia w Oslo chyli się ku upadkowi. Stany Zjednoczone