PROROK TAKI JAK MOJŻESZ

„Albowiem Mojżesz do ojców rzekł: Proroka wam wzbudzi Pan, Bóg wasz, z braci waszych, jako mię; onego słuchać będziecie we wszystkim, cokolwiek do was mówić będzie. I stanie się, że każda dusza, która by nie słuchała tego proroka, będzie wygładzona z ludu” (Dz.Ap. 3:22, 23)

      Zgadzamy się, że czas wypełnienia się tego proroctwa jest bliski, nawet jest już we drzwiach. Wyrażenie „jako mię” ma znaczenie antytypiczne, więc oczekiwany Prorok musi być pod każdym względem większy od Mojżesza, gdyż antytyp zawsze przewyższa swój typ. Mojżesz był pośrednikiem Przymierza Zakonu i jako taki znajdował się między Izraelem i Bogiem, jak czytamy we wzmiance dotyczącej pieczętowania i zawierania Przymierza Zakonu: „Pan, Bóg nasz, uczynił z nami przymierze na górze Horeb … Twarzą w twarz mówił Pan z wami na górze, z pośrodku ognia. A jam stał między Panem i między wami [pośrednik] na on czas, abym wam odnosił słowo Pańskie; boście się bali ognia, a nie wstąpiliście na górę” (5Moj. 5:2-5). Stąd widzimy, że Mojżesz, typiczny prorok, był bardzo wielki, bardzo wpływowy, miał bardzo wysoki urząd, a to oznaczało, że przyszły Prorok, którego Bóg miał na myśli i którego przyjście zostało zapowiedziane 3.500 lat temu przez samego Mojżesza, a następnie wskazane w naszym wersecie przez Ap.Piotra, musi, jako antytyp Mojżesza, być niezwykle wielki i potężny. Musi być jeszcze większym Pośrednikiem między Bogiem i ludźmi, jeszcze potężniejszym Prawodawcą, którego słowo będzie wszechmocne, a jego pogwałcenie ostatecznie będzie oznaczać zniszczenie, gdyż napisano: „każda dusza, która by nie słuchała tego proroka, będzie wygładzona z ludu” (Dz.Ap. 3:23).

      Przechodząc do zapisu słów Mojżesza w Starym Testamencie, które znajdujemy w 5Moj. 18:15-20 widzimy, że szczególną cechą dzieła Mojżesza w charakterze proroka i prawodawcy Izraela, przytoczonego tutaj jako typ większego dzieła, które zostanie dokonane przez większego Prawodawcę i Proroka, była praca, jaką on wykonywał dla Izraela jako pośrednik Przymierza Zakonu na górze Synaj, w okolicy zwanej Horeb, o której już wspomnieliśmy. Izrael, w czasie dawania Zakonu, był świadkiem wspaniałej manifestacji Boskiej mocy: „Tedy wszystek lud widząc gromy, i błyskawice, i głos trąby, i górę kurzącą się, to widząc lud cofnęli się, i stanęli z daleka; I mówili do Mojżesza: Mów ty z nami, a będziemy słuchać; a niech nie mówi do nas Bóg, byśmy snąć nie pomarli” (2Moj. 20:18, 19). W odpowiedzi na tę ich prośbę Bóg wyznaczył Mojżesza na ich pośrednika, ich przedstawiciela. Mojżesz rozmawiał z Panem na górze i otrzymał od Niego Zakon, a następnie zszedł do ludu i mu ten Zakon przekazał, uzyskując jego zgodę na to Przymierze. Wówczas, jako przedstawiciel zarówno Boga i Izraela, Mojżesz zapieczętował to przymierze – ratyfikował, biorąc krew cielców i kozłów i kropiąc nią najpierw księgę Zakonu, a raczej kamienne tablice, na których zapisane były przykazania, będące reprezentacją Jehowy, a następnie pokropił lud, który był zobowiązany wypełniać je. W ten sposób zostało zawarte przymierze między Bogiem i Izraelem za pośrednictwem Mojżesza, ich pośrednika. To właśnie w tym czasie, kiedy Mojżesz został uznany za pośrednika tego Przymierza, Pan dał do zrozumienia, że nadejdzie czas, gdy On zawrze nowe i lepsze przymierze, a dokona tego przez nowego i większego pośrednika (Chrystusa), mówiąc: „Proroka wam wzbudzę z pośrodku braci ich jakoś ty jest, i włożę słowa moje w usta jego” – 5Moj. 18:18.

      Apostoł zapewnia nas, że Przymierze Zakonu było typem, ilustracją większego i wspanialszego przymierza między Bogiem i Jego ludem w przyszłości. On nam wskazuje, że tak jak Mojżesz był typem Chrystusa, wielkiego Proroka, tak krew zwierząt, której użył do zapieczętowania tego typicznego Przymierza Zakonu reprezentowała, była typem krwi Chrystusa, tej krwi, która pieczętuje, czyni wiążącym i zatwierdza, Nowe Przymierze. Nasz Pan wspominał to samo w związku ze swoją śmiercią i ustanowieniem pamiątkowej wieczerzy, gdy powiedział: „Albowiem to jest krew nowego testamentu [przymierza], która się za wielu wylewa na odpuszczenie grzechów” – Mat. 26:28.

      Jesteśmy pewni, że nie mylimy się odnośnie tego zastosowania, gdyż Apostoł w Liście do Żyd. 9:19, 20 odsyła nas wstecz do czasu pieczętowania Przymierza Zakonu, mówiąc: „Albowiem gdy Mojżesz wszystko przykazanie opowiedział wszystkiemu ludowi, wziąwszy krew cielców i kozłów z wodą i z wełną szarłatową i z hizopem, i same

poprzednia strona – następna strona