Sztandar Biblijny nr 120 – 1998 – str. 16
ale jednocześnie na pewien czas miał ukryć przed niedbałym i światowym czytelnikiem bogactwa swej łaski i piękno swego planu. W związku z tym ta wypowiedź odnosząca się do ziarna pszenicy dotyka tylko jednej strony tego zagadnienia, a mianowicie, faktu potrzeby śmierci Jezusa po to, aby mógł stać się źródłem życia dla innych: „Bo ponieważ przez człowieka śmierć, przez człowieka też powstanie umarłych „(1Kor. 15:21). Pan w swej wypowiedzi nie wskazuje na swoją nadzieje zmartwychwstania jako nowe stworzenie, to wszystko jest tu pominięte, chociaż gdzie indziej jasno nauczane.
Jakże to jest wyraźne i jasne, jak po prostu pokazuje dokładnie, co zostało dane i jak całkowicie dane oraz jakich rezultatów należy się spodziewać. Wielki był ten Nauczyciel i wspaniała w swej prostocie Jego doktryna.
Załóżmy teraz, że na świecie istnieje tylko jedno prawdziwie doskonałe ziarno pszenicy i że sadzimy je. Ziarno obumiera i ginie na zawsze, ale rodzi stokrotny plon tego samego rodzaju. Teraz sadzimy owe sto ziaren i załóżmy, że każde z nich rodzi następne sto. Wtedy, mimo iż pierwsze sto ziaren zginęło, zginęło na wieki i nigdy już nie będzie można ich odnaleźć, to przecież ich produkt — rezultat tej śmierci — obejmuje 10 000 ziaren tego samego rodzaju i uczciwie możemy powiedzieć, że owo pierwotne jedno ziarno wydało dziesięciotysięczny plon.
JEZUS JEDYNYM DOSKONAŁYM ZIARNEM
Niechaj to ilustruje działalność Boga za pośrednictwem Jezusa. Jezus był tym jedynym doskonałym ziarnem – jedynym doskonałym człowiekiem. On dał siebie, umarł oddając ludzkie prawa i przywileje, a to wszystko obejmuje doskonałe ludzkie istnienie, aby dzięki temu mógł udzielić tych praw ludziom.
Podczas Wieku Ewangelii owocem ofiary Jezusa byli ci, którzy uwierzyli, którzy przyjęli życie zapewnione przez Jego śmierć. Jednostki te nie korzystały z Jego ludzkiej doskonałości, złożonej za nich w ofierze, w sposób rzeczywisty i nie stały się w rzeczywistości doskonałymi mężczyznami i kobietami, ale stały się w sposób poczytany doskonałymi istotami. Bóg uważał je jak gdyby były istotami doskonałymi (i oni powinni za takich się uważać), a więc doskonałość „ziarna pszenicy” została policzona lub przypisana tym wszystkim, którzy przez wiarę przyjęli i przyswoili sobie prawa i błogosławieństwa, które Jezus położył dla nich.
PSZENICZNE ZIARNA WIEKU EWANGELII
Owe „ziarna” (wierzący), dzięki ofierze Jezusowej uznane za doskonale, zostały zaproszone przez Niego do uczynienia tego, co On uczynił, a wiec, idąc za przykładem Jezusa, aby jako ziarna pszenicy [jako ludzie poczytani za doskonałych] umarły i złożyły lub ofiarowały wszystkie swoje ludzkie prawa i przywileje, cierpiąc wraz z Nim i będąc współofiarnikami i tym samym stać się wraz z Nim współdziedzicami. Ci, o których tu mówimy, podobnie jak Jezus, zginą na zawsze jako ludzkie istoty, ale w zamian otrzymają podczas Wieku Ewangelii wyznaczoną wielką nagrodę, bowiem nie tylko mają się upodobnić do Jezusa w sposobie Jego śmierci, ale też mają mieć udział w Jego zmartwychwstaniu [zmartwychwstaniu do duchowej natury] (Filip.3:10,11).
Jezus zwraca się do tej klasy (wierzących) i wyjaśnia warunki, na jakich można mieć udział w wysokim powołaniu, kiedy przedstawiwszy siebie jako ziarno (ww. 24,25) dodaje: „Jeśli mnie kto służy, niechże mię naśladuje [niechaj złoży w ofierze swą ludzką naturę, do której jest usprawiedliwiony przez moją ofiarę], a [obiecuję takim naśladowcom udział we wszystkim, co Ojciec mi da] gdziem ja jest, tam i sługa mój [który idzie za moim przykładem] będzie; a jeśli mnie kto służyć będzie [jeśli będzie miał ze Mną udział w tej służbie], uczci go Ojciec mój” (Jan 12:26).
Te ziarna (uznane za doskonałe), postępując za przykładem pierwszego ziarna, są poświęcone, a ich śmierć jest uważana za CZĘŚĆ Jego śmierci, a nie śmierci Adamowej (ponieważ oni zostali już z niej usprawiedliwieni, od niej uwolnieni). A skoro umarli wraz z Chrystusem, z Nim też żyć będą dzięki zmartwychwstaniu, przygotowanemu w taki sam sposób jak dla Niego, i będą się cieszyć duchową egzystencją jako członkowie Jego ciała.
Wspaniałe są plony pochodzące w całości z tego jednego ziarna — owego jedynego doskonałego człowieka, który dał Siebie. „Bo ponieważ przez człowieka śmierć, przez człowieka też powstanie umarłych”, i „jako w [przez] Adamie [i pośrednio w Ewie — Bóg nadał im imię Adam] wszyscy umierają, tak i w [tym jedynym] Chrystusie wszyscy ożywieni będą” (1Kor. 15:21,22).
PIERWIASTKI I POPIERWIASTKI
Maluczkie Stadko poprzedzi wszystkie inne klasy ludu Bożego w procesie zmartwychwstania, 1Kor. 15:23 łącznie z 1Tes. 4:16, 17 oraz Obj. 20:6 wskazuje na następującą rzecz: „Ale każdy w swoim rzędzie, Chrystus jako pierwiastek [Maluczkie Stadko ma udział w pierwszym zmartwychwstaniu, a po nim Wielka Kompania, jako druhny], a potem ci, co są [co staną się] Chrystusowi, w przyjście jego [będą to ci, którzy na mocy Nowego Przymierza staną się Jego dziećmi, tzn., Starożytni i Młodociani Godni, Poświęceni Obozownicy Epifanii oraz pozostali Quasi-wybrani i ci spośród rodzaju ludzkiego, którzy okażą swe posłuszeństwo]”.
Jakże wdzięczni powinniśmy być za te wspaniałe zarządzenia dostępne dla nas za pośrednictwem Jezusa Chrystusa, Pana naszego, a także za przywileje otrzymane dzięki Niemu. Dla nas samych najwspanialszym zarysem planu Ojca jest wspomniany tu wybór, który odbywa się obecnie na podstawie posłuszeństwa. W ten sposób Jego wspaniała łaskawość proponuje niektórym spośród upadłego rodu ludzkiego odkupienie od grzechu i wybawienie od jego teraźniejszego przekleństwa, jak też wspaniałą perspektywę przywrócenia rodzaju ludzkiego do stanu doskonałości w Jego Królestwie, które już wkrótce nadejdzie i zostanie założone tu na ziemi.
PT.’88,25.