Sztandar Biblijny nr 115 – 1997 – str. 66
„DOM IZRAELA BĘDZIE BŁOGOSŁAWIONY”
„Dowie się dom Izraelski, żem Ja Pan, Bóg ich, od onego dnia i na potem” Ezech. 39:22
(Skrócona wersja tego artykułu pojawiła się wcześniej w naszym siostrzanym czasopiśmie – Teraźniejszej Prawdzie)
Pomimo wieków prześladowań i wysiłków z wielu stron wytępienia ich, pozbawieni ziemi Żydzi w końcu odzyskali swój kraj. W dniu 14 maja 1948 roku państwo Izrael stało się rzeczywistością.
Odtąd historia tego regionu jest nacechowana konfliktami militarnymi, politycznymi i ideologicznymi. Z punktu widzenia wypełniania się proroctw ten sam okres jest świadkiem zadziwiających wydarzeń. Zmiany te w dużej mierze były efektem syjonizmu, ruchu zmierzającego do ustanowienia w Palestynie ojczyzny dla rozproszonych Żydów.
Już w 1818 roku prezydent Stanów Zjednoczonych, John Adams, napisał:
„Ja naprawdę życzę Żydom ponownie niezależnego narodu w Judei, gdyż, jak wierzę, jego najbardziej oświeceni mężowie uczestniczyli w ulepszaniu filozofii tego wieku”.
A w 1891 roku ks. William E. Blackstone przedstawił prezydentowi USA, Benjaminowi Harrisonowi, petycję nawołującą do międzynarodowej konferencji „w celu rozważenia roszczeń Izraelitów do Palestyny jako ich starożytnej ojczyzny”. Między innymi czytamy w niej:
„Dlaczego ponownie nie oddać im Palestyny? Według Boskiego rozmieszczenia narodów jest to ich dom – nieprzenośna własność, z której zostali wypędzeni siłą. . . „.
Petycja została podpisana przez wielu wpływowych przywódców świeckiego i religijnego świata, łącznie z Johnem D. Rockefellerem, o którym później powiemy więcej.
Wszyscy miłośnicy „Syjonu”, żydowscy czy pogańscy, losem Izraela byli i wciąż są bardzo zatroskani. Biblijne proroctwo jest tak wyraźnie przedstawione w upadku i powstaniu narodu żydowskiego, że można to bez przesady nazwać współczesnym cudem. W tę proroczą tkaninę wplecione są różne charakterystyczne polityczne i ekonomiczne nici. Niektóre z nich prześledzimy w tym artykule, ukazując pewne jednostki, które świadomie lub nieświadomie odegrały opatrznościową rolę w przedstawianiu uwadze świata „sprawy żydowskiej”, pomagając w realizacji proroctw Biblii.
NARODZINY SYJONIZMU
TEODOR HERZL
Węgierski dziennikarz Herzl (1860-1904) jest uważany za ojca syjonizmu. Chociaż Mojżesz Hess i Leo Pinsker już wiele lat wcześniej byli rzecznikami ojczyzny dla Żydów, ruch ten zaczynał istnieć dopiero dzięki orędownictwu Herzla. Herzl dość wcześnie zrozumiał, że Żyd jest obcy, gdziekolwiek by nie mieszkał. „Sprawa Dreyfusa”, spopularyzowana przez Emila Zole, upewniła go w przekonaniu, że Żydzi bez własnej ojczyzny nigdy nie będą prawdziwie wolni.
Alfred Dreyfus, Żyd, był żołnierzem w Ministerstwie Wojny armii francuskiej. W 1894 roku oskarżono go o szpiegowanie na rzecz Niemiec, a po wyroku sądu wojennego zesłano go do francuskiej kolonii karnej na wyspie Diabła, w Gujanie Francuskiej w Ameryce Południowej. Ale później wyszło na jaw, że był niewinny, lecz fakt ten został zatajony przez władze na wyższych szczeblach wojskowych. Dreyfus został ostatecznie oczyszczony z zarzutów i w 1906 przywrócony do swego stopnia wojskowego.
Broszura Herzla, Der Judenstaat (Państwo żydowskie) w 1896 roku pomogła zwrócić uwagę świata na kwestię ojczyzny żydowskiej. W niej przedstawił w ogólnym zarysie plan autonomicznego państwa żydowskiego pod feudalnym zwierzchnictwem państwa otomańskiego (tureckiego). Rozgłaszanie tych spraw doprowadziło do pierwszego kongresu syjonistycznego w 1897 roku.
Joseph Chamberlain, brytyjski sekretarz kolonialny, został poruszony ciężką sytuacją Żydów wschodnioeuropejskich. Chamberlain zaproponował Herzlowi, który stał się głównym rzecznikiem Żydów syjonistów, różne terytoria będące pod brytyjskim panowaniem jako ojczyznę, między innymi Cypr i Półwysep Synajski. Najbardziej atrakcyjną ofertą było 6. 000 mil kwadratowych płaskowyżu Ugandy w Afryce Wschodniej. Chamberlain promował ją jako idealny obszar na osiedlenie się Żydów – „upał na wybrzeżu, lecz klimat w głębi kraju jest znakomity dla Europejczyków. Można