Sztandar Biblijny nr 111 – 1997 – str. 35
palestyńskich z odwiedzającymi ich dygnitarzami, był wykorzystywany przez Organizację Wyzwolenia Palestyny (OWP) jako ich nieoficjalna ambasada w palestyńskiej części Jerozolimy. Rząd izraelski zażądał zamknięcia Domu, bojąc się, między innymi, że regularne korzystanie z niego, w rzeczywistości doprowadziłoby do uznania de facto wschodniej Jerozolimy za własność Palestyny.
GÓRA ŚWIĄTYNI I MECZET SKAŁY
Lokalizacja tunelu biegnącego równolegle do Córy świątynnej wzbudziła oburzenie i gwałtowny sprzeciw osadników palestyńskich, ponieważ w tym dostrzegają podważenie ich roszczeń do Meczetu Skały i Meczetu ElAksa, stojących na szczycie góry.
Kalif Abdel Małe (685-705 r. n. e. ) i jego syn ElWalid (705-715 r. n. e. ) zbudowali Meczet Skały (691) i Meczet ElAksa. W Koranie (Sura 17, werset 1) czytamy: „Chwała niech będzie Temu, który nocą przeniósł swego sługę z świętej świątyni Mekki do bardziej odległej świątyni, w której murach jesteśmy błogosławieni. . . ” Niektórzy muzułmańscy uczeni tłumaczą, że ten werset odnosi się do wizji, w której Mahomet ujrzał siebie przenoszonego z Mekki na dzisiejszą Skałę, skąd wzniósł się aż do „siódmego nieba”. Ośmioboczny meczet był tak zbudowany, aby stanowił siedzibę na odprawianie praktyk religijnych w miejscu uważanym za święte – jest to trzecie najświętsze miejsce islamu.
Dla żydów i chrześcijan ta Skała jest tradycyjnym miejscem, w którym Abraham miał ofiarować Izaaka, Góra była miejscem usytuowania Drugiej Świątyni, a później Świątyni Heroda.
Obecnie Góra Świątyni znajduje się pod zarządem muzułmanów palestyńskich. Uważają oni, że tunel jest zagrożeniem dla strukturalnej integralności góry, a zwłaszcza zlekceważeniem ich religijnych i politycznych interesów w tym rejonie.
Wynik tych działań można określić jako małą wojnę, która wybuchła w środę, 25 września, pomiędzy palestyńską policją a siłami zbrojnymi Izraela. Do walki, trwającej dwa dni, przyłączyły się setki cywilnych demonstrantów. Palestyńska policja przypisywała odpowiedzialność za konflikt nieuzasadnionemu ostrzałowi ze strony izraelskich wojsk, Izraelici natomiast twierdzili odwrotnie.
W akcji pod nazwą „Operacja ciernistych pól” Izraelici użyli wszystkiego, od gumowych kuł i gazu łzawiącego, aż po ostrą amunicję i ostrzał z helikopterów. Po dwóch dniach bunt został stłumiony; zginęło co najmniej 70 osób, głównie Palestyńczyków.
W następstwie walki Izrael zaostrzył środki bezpieczeństwa, umieszczając wojsko w strategicznych punktach i ograniczając swobodę poruszania się Palestyńczyków zamieszkałych w mieście.
REAKCJA OWP
Reakcja ze strony władz palestyńskich sprawujących rządy na Zachodnim Brzegu i przewodniczącego Jasira Arafata, była szybka i gwałtowna. Międzynarodowa reakcja, zgodnie potępiająca działania izraelskie, została częściowo wyrażona w rezolucji ONZ. Nawet Stany Zjednoczone, najlepszy sojusznik Izraela, miały wielką trudność, by znaleźć usprawiedliwienie dla stanowiska Izraela. Rada Bezpieczeństwa, po wielogodzinnej debacie, wydała rezolucję mającą na celu zganienie Izraela. Oczekiwano, że Stany Zjednoczone poprą tę rezolucję, lecz widocznie pod presją Izraela wstrzymały się od głosu.
Stany Zjednoczone, przerażone, że proces pokojowy jest w niebezpieczeństwie – jeśli już nie jest zburzony – usiłując zachować swą pozycję i wpływ na tym obszarze, przekonały pana Netanyahu i pana Arafata do udziału w szczycie w Białym Domu. Obecny był król Jordanii, Hussein. Prezydent Egiptu, Mubarak, nie przyjął zaproszenia do udziału w szczycie.
Szczyt odbył się l i 2 października. Nie przyniósł on znacznych rozwiązań, oprócz obietnicy złożonej przez panów Netanyahu i Arafata wznowienia rozmów (na niższym szczeblu), począwszy od 6 października, niedaleko granicy z Gazą.
PROCES POKOJOWY:
Skutki niepowodzeń na Bliskim Wschodzie, w Stanach Zjednoczonych i w Europie.
Porozumienia z Oslo, z 1993 roku, miały na celu zachęcenie do rozmów prowadzących do pełnej autonomii i ewentualnie ustanowienia statusu państwa dla Palestyńczyków. Stany Zjednoczone i Unia Europejska aktywnie popierają ten proces. Jego niepowodzenie przyniosłoby poważne następstwa.
To niepowodzenie wpłynęłoby gwałtownie na cały region, dotykając szczególnie interesów Stanów Zjednoczonych. Brak stabilności na tych obszarach, będący następstwem przerwania procesu, i uderzenie w szeroki świat arabski, byłby niebezpieczny, zagrażając niezbędnym dostawom ropy do Europy oraz Stanów Zjednoczonych, przerywając inwestycje w regionie. Syria, Iran i nawet Irak to państwa, które prawdopodobnie odniosłyby korzyść z tego zamieszania. Państwa, które straciłyby najwięcej to Jordania, Kuwejt, Egipt, Arabia Saudyjska i USA, które, w odróżnieniu od narodów Europy, zazwyczaj są dostrzegane przez siły arabskie jako zbyt sympatyzujące z Izraelem.
Syria, silny kluczowy pośrednik, zajmuje wyjątkową pozycję w oddziaływaniu na wydarzenia