Sztandar Biblijny nr 110 – 1997 – str. 31
Na nic się zda ubieganie się o życie wieczne poza Chrystusem lub oświadczenie, że życie jest wynikiem posłuszeństwa Zakonowi (Rzym. 3:20), czy też twierdzenie, że wiara w jakiegoś wielkiego nauczyciela i posłuszeństwo wobec jego nauk doprowadzi do tego samego rezultatu, czyli do życia wiecznego. Nie ma innego sposobu uzyskania życia wiecznego jak tylko przez zasługę Jezusowej krwi przelanej jako ceny okupu za cały świat, „… albowiem nie masz żadnego imienia pod niebem, danego ludziom, przez które byśmy mogli być zbawieni” (Dz.Ap. 4:12).
CHRYSTUS UMARŁ ZA NASZE GRZECHY
„… Chrystus umarł za grzechy nasze według Pism” (1Kor. 15:3). On „… na małą chwilę mniejszym stał się od aniołów … przez ucierpienie śmierci [która jest zapłatą za grzech – Rzym. 6: 23; 5:21; 1Moj. 2:17; Ezech. 18:4, 20] … aby z łaski Bożej za wszystkich śmierci skosztował” (Żyd. 2:9). Ponieważ Adam zgrzeszył dobrowolnie (1Tym. 2:14) i tym samym sprowadził śmierć na siebie oraz ród w jego biodrach (Rzym. 5:12-21; 1Kor. 15:22), przeto Jezus stał się ciałem („Słowo ciałem się stało” – Jan 1:14) i „wylał na śmierć duszę swoją”, „położywszy ofiarę za grzech” (Izaj. 53:12, 10) jako cenę okupową, będącą odpowiednią ceną za Adama i ród ludzki, który, gdy zgrzeszył, znajdował się w jego biodrach. W ten sposób „człowiek Chrystus Jezus” był tym, „który dał samego siebie na okup za wszystkich, co jest świadectwem czasów jego” (1Tym. 2:5, 6) – świadectwem dla Kościoła podczas Wieku Ewangelii (1Piotra 4:17) i dla świata podczas nadchodzącego tysiącletniego Dnia Sądu (Dz.Ap. 17:31; Izaj. 26:9; 2Piotra 3:7, 8; Obj. 20:2, 3, 7-9, 12-15).
Przywilej picia wody żywota „we właściwym czasie” zostanie udzielony każdemu członkowi z rodzaju Adamowego. Jedynie od Chrystusa, Odkupiciela i wyznaczonego Życiodawcy możemy otrzymać życie wieczne oraz Prawdę, która daje nam przywilej okazywania wiary i posłuszeństwa i tym samym „uchwycenia się życia wiecznego”. Ta prawda została nazwana „wodą żywota” i „chlebem żywota” (Jan 4:14; 6:32-35, 54). Podczas Wieku Ewangelii wielu zwróciło uwagę na pełne miłości zaproszenie Mistrza: „Jeśli kto pragnie, niech do mnie przyjdzie a pije” (Jan 7:37). Kiedy cel Wieku Ewangelii (jakim był wybór Kościoła, Oblubienicy Chrystusowej – Dz.Ap. 15:14) zostanie już osiągnięty na ziemi wraz z towarzyszącymi mu rządami pokoju (Mat. 6:10; Izaj. 2:2-4), wtedy nastąpi wypełnienie się słów zapisanych w Obj. 22:17: „A Duch i Oblubienica mówią: Przyjdź! A kto usłyszy, niech rzecze: Przyjdź! A kto pragnie, niech przyjdzie; a kto chce, niech bierze wodę żywota darmo”.
KIELICH DIABELSKI
Szatan i jego demony proponują ludzkości zupełnie odmienny kielich – nie kielich żywota, lecz kielich śmierci. Czynnik, jakim się tu posłużono nie jest wiarą, lecz niewiara. Szatan, „bóg świata tego oślepił zmysły, to jest w niewiernych, aby im nie świeciła światłość Ewangelii chwały Chrystusowej, który jest wyobrażeniem Bożym” (2Kor. 4:4). Szatan zaślepia ludzkie umysły niewiarą, ignorancją i przesądem. To on właśnie jest tym, który ma „władzę śmierci” (Żyd. 2:14), a posługując się oszustwem i fałszerstwem sprowadził na cały rodzaj ludzki wyrok śmierci (1Moj. 3:4; Jan 8:44; 1Jana 3:8).
Podczas Wieku Ewangelii „A ciasna [trudna] jest brama i wąska droga, która prowadzi do żywota, a mało ich jest, którzy ją znajdują”, ale „przestronna jest brama i szeroka droga, która prowadzi na zatracenie, a wiele ich jest, którzy przez nią wchodzą” (Mat. 7:14, 13 – debata na temat tych dwu dróg została zamieszczona w Boskim planie wieków, rozDz.Ap. XI). Tak jak niemożliwa jest równoczesna podróż na północ i na południe lub podróżowanie dwiema drogami, które wiodą w przeciwne kierunki, tak też, zgodnie z tym co mówi nasz werset, niemożliwe jest picie z obu kielichów, Pańskiego i diabelskiego równocześnie. „Nikt nie może dwóm panom służyć” jednocześnie, jeśli ich interesy w tym samym czasie są sprzeczne.
KIELICH PAŃSKI GWARANTUJE WIERNYM ŻYCIE
Ci, którzy piją z kielicha Pańskiego i poświęcają swoje życie Panu są instruowani i kierowani przez swego Niebiańskiego Ojca oraz mają zagwarantowane bezpieczeństwo dla życia duchowego, które znajduje się w Boskim ręku, i nikt nie jest w stanie ich z niej wyrwać (Ps. 32:8; Jan 10:28, 29; Rzym. 8:35-39). Jednakże ci, którzy piją z kielicha diabelskiego służąc szatanowi i jego celowi, otrzymują wskazówki odnośnie „nauk diabelskich” od „duchów zwodniczych” (1Tym. 4:1). Ich czasy nie są kierowane ręką Bożą (Ps. 31:16), a ponieważ do działania pobudza ich „serce złe i niewierne, któreby odstępowało od Boga żywego” (Żyd. 3:12), ich życie jest podobne do gry hazardowej – jest bardzo niepewne.
W całej Biblii szatan przedstawiony jest jako wielki nieprzyjaciel ludzkości, a w swojej działalności wspomagany jest przez zastępy niewidzialnych istot duchowych, pobudzanych do działania przez jeden wspólny cel, a mianowicie, przeszkadzanie ludowi Bożemu w umacnianiu swego powołania i wyboru, a innym, aby nie stali się ludem Pańskim (Łuk. 8:12). Pismo Święte określa te nieprzychylnie nastawione istoty w różny sposób, nazywając je „diabłami”, „duchami nieczystymi”, „złymi duchami”, „duchami kłamliwymi”, „duchami zwodniczymi”, „aniołami, którzy byli zgrzeszyli” (5Moj. 32:17; Mat. 8:28; 12:45; Mar 1:23; 2Piotra 2:4). Te duchy prześladują lub doprowadzają do opętania istoty ludzkie, posługując się słowami i głosami tych nieszczęsnych osób,