Boską sprawą. Dla nich te nadprzyrodzone manifestacje były dowodem, że Bóg nie traktował tej sprawy z obojętnością i chociaż przez zasłonę ciemności nie potrafili odczytać Jego wspaniałych zamierzeń, to w tych wydarzeniach był dla nich przebłysk nadziei.

      Trzy dni później ich nadzieja odżyła dzięki wiadomości o zmartwychwstaniu naszego Pana, potwierdzonej przez Jego pojawienie się wśród nich. Następnie, czterdzieści dni później, nadzieja została wzmocniona przez Jego wniebowstąpienie, po udzieleniu im pożegnalnych rad, błogosławieniu, daniu obietnicy powrotu i pouczeniu ich, aby pozostali w Jeruzalem, aż otrzymają obiecanego od Ojca Pocieszyciela, Świętego Ducha synostwa, niewiele dni później – w Pięćdziesiątnicę. Wtedy zaczęli doceniać pokój Chrystusowy, bogatą Pańską spuściznę, a pozostałe dni modlitwy i oczekiwania były dniami trwającego pokoju – pokoju, który płynął niczym rzeka. Lecz kiedy w dniu Pięćdziesiątnicy przyszedł obiecany Pocieszyciel, rzeka pokoju odnalazła głębsze koryto, a ich radość nie znała granic!

      „Doskonały Boski pokój jest niczym wspaniała rzeka, Zwyciężający wszystko w swym radosnym wzroście. Doskonały, i jeszcze obficiej płynie każdego dnia; Doskonały, i jeszcze pogłębia się w swym postępie. „

NASZA BOGATA SPUŚCIZNA POKOJU

      Ta spuścizna pokoju nie została przekazana wyłącznie wczesnemu Kościołowi. Jest to błogosławione dziedzictwo całego Kościoła, aż do końca tego wieku. Pan przedstawił nam wszystkim swoją myśl tego znamiennego dnia, kiedy w swojej modlitwie powiedział: „A nie tylko za tymi proszę, lecz i za onymi, którzy przez słowo ich uwierzą we mnie” – Jan 17:20.

      Jakąż bogatszą spuściznę Pan mógłby zostawić swemu umiłowanemu ludowi? Przypuśćmy, że gdyby On skierował energię swego ziemskiego życia na gromadzenie pieniędzy i tak czyniąc, zgromadziłby ogromną fortunę, aby pozostawić ją w rękach swoich uczniów, w celu wspierania wielkiego dzieła tego wieku, gdy On odejdzie od nich! Jak szybko zniknęłaby ta cała fortuna i jak ubogie byłoby dzisiaj nasze dziedzictwo! „Człowiek grzechu” z pewnością przechwyciłby ją w jakiś sposób i ani odrobina tej spuścizny nie dotrwałaby do końca tego wieku. Lecz Pańska bogata spuścizna pokoju wciąż obfituje wśród Jego ludu!
BS. ’96, 65.

POKÓJ ZOSTAWIAM WAM; POKÓJ ON MÓJ DAJĘ WAM. Jan 14:27

DWA KIELICHY

„Nie możecie pić kielicha Pańskiego i kielicha diabelskiego” (1Kor. 10:21).

      Apostoł Paweł wymienia tutaj tylko dwa kielichy – kielich Pański i kielich diabelski. Każdy, kto pragnie otrzymać życie wieczne, musi pić z kielicha Pańskiego. Jezus ustanawiając swoją Pamiątkę wyjaśnił (Mat. 26:27, 28), że Jego kielich, ów owoc winorośli, przedstawia krew, tzn. życie – nie życie odzyskane, lecz przelane, oddane – życie ofiarowane. Wyjaśnił też, że to życie zostało „przelane” na odpuszczenie grzechów oraz że wszyscy, którzy pragną należeć do Niego muszą pić z Jego kielicha, muszą przyjąć Jego ofiarę – przyswoić ją sobie przez wiarę. Jedynie z tego źródła mogą otrzymać życie (Jan 6:53-57).

poprzednia strona – następna strona