DWA PIĘĆDZIESIĄTNICOWE
BŁOGOSŁAWIEŃSTWA

„I będzie w ostateczne dni, (mówi Bóg): Wyleją z Ducha mego na wszelkie ciało, a prorokować będą synowie wasi i córki wasze, a młodzieńcy wasi widzenia widzieć bada, a starcom waszym sny się śnić będą. Nawet w one dni na sługi moje i na służebnice moje wyleją z Ducha mego, i bada prorokować” (Dz.Ap.  2:17, 18).

      Apostoł Piotr powyższe wersety zacytował z proroctwa Joela 2:28, 29  i użył je do odparcia oskarżenia o pijaństwo przedstawionego jemu i innym, w związku z pięćdziesiątnicowym błogosławieństwem, jakie nastąpiło pięćdziesiątego dnia po zmartwychwstaniu naszego Pana. W tym czasie nie wypełniło się całe proroctwo Joela ani nawet cały fragment zacytowany przez Apostoła Piotra. Boskie błogosławieństwa spoczęły wówczas tylko na sługach i służebnicach Pana, całkowicie poświęconych wierzących w Jezusa, i tylko tej klasie w wieku Ewangelii, o którym powyższy tekst mówi jako o „onych dniach”, udzielane były błogosławieństwa spłodzenia z Ducha Świętego. Przeto w okresie wieku Ewangelii nie świat, lecz jedynie Kościół otrzymał pierwsze pięćdziesiątnicowe błogosławieństwo – tylko oni stali się „uczestnikami Ducha świętego” (Żyd. 6:4).

      Kościół Wieku Ewangelii składał się jedynie z dwóch klas:

      (1) Z klasy sług, tzn. „maluczkiego stadka” (Łuk. 12:32), zwanego też w Piśmie Świętym Ciałem Chrystusowym lub Oblubienicą, Małżonką Barankową, ubraną w bisiór czysty i biały (Efez. 5:29-32; Obj. 19:7; 21:2, 8, 9). Członkowie tej klasy są lepiej rozwiniętymi i silniejszymi nowymi stworzeniami w Chrystusie (2Kor. 5:17), i dlatego Apostoł w 2Kor. 6:18 nazywa ich „synami”.

      (2) Służebnice, tzn. „lud wielki” (Obj. 7:9-17; 19:1, 6), druhny – „panny za nią, towarzyszki jej [Oblubienicy] . . . na pałac królewski” (Psalm 45:15, 16) – pozostałe nowe stworzenia są także pokazane w „dzieweczkach” Rebeki, które jej towarzyszyły w podróży (wieku Ewangelii), mającej na celu poślubienie swego niewidzianego Oblubieńca (1Moj. 24:61); są one gośćmi na wieczerzy weselnej Baranka (Obj. 19:9) w niebie. Jako antytypiczni Lewici nie posiadają ziemskiego dziedzictwa (typiczni Lewici nie mieli dziedzictwa w ziemi – 4Moj. 18:20; Joz. 13:14, 33), lecz stają się istotami duchowymi, takimi jak aniołowie, mając przywilej służenia Panu w Jego świątyni (Obj. 7:15), ubranymi w białe szaty, tzn. czyste charaktery, i nagrodzonymi palmami, tzn. zwycięstwem (Obj. 7:9); są zwycięzcami,

poprzednia strona – następna strona