Sztandar Biblijny nr 98 – 1996 – str. 32
szczególnego rodzaju zmartwychwstania, jak to jest w wersecie 42.
W następnych wersetach Apostoł opisuje to szczególne zmartwychwstanie dosyć szczegółowo, jasno dowodząc, że jest wielka różnica między ciałami ludzkimi, naturalnymi (które są z ciała, kości, krwi itd). a ciałami duchowymi, takimi jak chwalebne, duchowe, ciało Jezusa, które wierni zwycięzcy otrzymują w [owym szczególnym] zmartwychwstaniu [szczególnych] umarłych. Wyraźnie wskazuje (w. 50), że dla ludzkiej natury odziedziczenie duchowej sfery królestwa jest niemożliwe. Następnie w wersetach 51, 52 podkreśla, że chociaż podczas wieku Ewangelii wielu członków Kościoła zaśnie w śnie śmierci, oczekując nagrody w zmartwychwstaniu (2Tym. 4:8), nie musi to spotkać wszystkich. Ci, którzy będą żyli w czasie przyjścia Pana (1Tes. 4:15), zostaną „przemienieni” w okamgnieniu w okresie trąbienia ostatniej trąby. W ten sposób także i oni uzyskają zwycięstwo nad śmiercią, jak na to wskazują wersety 53-57.
Apostoł kończy swój wspaniały opis zmartwychwstania, napominając swoich „miłych braci”, aby byli mocni, niewzruszeni, zawsze obfitujący w pracy Pańskiej, wiedząc iż taka praca nie jest daremna. Dobrze byłoby, gdybyśmy zapamiętali, że nagroda „dobrze sługo wierny” i zmartwychwstanie do duchowej natury nie są dla świata, ani dla tych, którzy mają jedynie dokładną wiedzę i silną wiarę, lecz dla tych, którzy dzięki swej wiedzy i wierze stają się zwycięzcami w uczynku i prawdzie (2Piotra 1:10, 11). Ale im wyraźniej dostrzegamy, że zupełne zmartwychwstanie istoty jest darmo zapewnione dla całego rodzaju Adamowego w wielkiej ofierze naszego Odkupiciela, tym bardziej możemy ocenić tę ofiarę i tym bardziej powinniśmy miłować i oceniać zarówno Dawcę, jak i Dar.
Zbawienie wierzących, którzy w okresie wieku Ewangelii stali się uczestnikami niebiańskiego powołania, zależy od poddania się przez nich siedmiu procesom, przez które Bóg tworzy nowy rodzaj istot do życia na poziomie duchowym. Tych siedem procesów odpowiada etapom powstawania istoty ludzkiej, na co wskazują następujące wersety Pisma Świętego (1) spłodzenie następuje przez złożenie Słowa jako kiełkującego nasienia (Jak. 1:18; 1Piotra 1:3, 23; Jan 1:12, 13; 3:3; 1 Kor. 4:15; Filem. 10; 1Jana 5:1). To spłodzenie czyniło lud Boży w stanie zarodkowym nowymi stworzeniami (2Kor. 5:17; Gal. 6:15). (2) Później każdy z nich był ożywiany jako zarodek (Jan 6:63; Efez. 2:1, 5; Kol. 2:13; 1Tym. 6:13). Jeszcze później (3) w tym stanie zarodkowym oni zaczynali wzrastać w łasce, znajomości i służbie (2Piotra 3:18; Efez. 4:15; 1Piotra 2:2). (4) Potem miało miejsce wzmocnienie tych embrionów w każdym dobrym uczynku i następowały uczynki (Efez. 3:16; 6:10-17; Kol. 1:11; 2Tym. 2:1; 1Piotra 5:10). (5) Następnie nowe stworzenia rozwijały się bardziej jako zarodki przez wzajemne równoważenie różnych elementów Chrystusowego charakteru (2Tes. 2:17; 3:3; 1Tes. 3:12, 13; 1Piotra 5:10; 2Piotra 1:12). (6) Ich pełny rozwój jako zarodków dokonywał się przez udoskonalanie ich charakterów, co całkowicie ich upodabniało do obrazu Chrystusowego (Rzym. 8:29; Łuk. 6:40; Efez. 4:12; Żyd. 13:20, 21; 1Piotra 5:10). To wreszcie czyniło ich zarodkami gotowymi do duchowego narodzenia, (7) jakiego doznali przez uczestniczenie w zmartwychwstaniu (Jan 3:5-8; Kol. 1:18; Obj. 1:5; 1Kor. 15:20, 23; Jak. 1:18; 2Piotra 1:4; 1Kor. 15:50, 52-54). Po tym narodzeniu z Ducha oni żyją wiecznie na poziomie duchowym.
Nagroda „dobrze sługo wierny” i zmartwychwstanie . . . nie są dla świata, ani dla tych, którzy mają jedynie dokładną wiedzę i silną wiarę, lecz dla tych, którzy dzięki swej wiedzy i wierze stają się zwycięzcami w uczynku i prawdzie.
Lecz świat również, jako pochodzący z rodzaju Adamowego, za którego Jezus złożył na Kalwarii cenę okupu, będzie miał szansę uzyskania wiecznego życia, gdyż Jezus „jest ubłaganiem za grzechy nasze [Kościoła]; a nie tylko za nasze, ale też za grzechy wszystkiego świata” (1Jana 2:2), ponieważ Bóg, który przewidział odkupienie za rodzaj Adama, „jest zbawicielem wszystkich ludzi, a najwięcej wiernych’ (1Tym. 4:10). Tak więc wszyscy ludzie dzięki okupowi Chrystusa zostaną zbawieni ze śmierci Adamowej – nastąpi zmartwychwstanie wszystkich: sprawiedliwych i niesprawiedliwych. Nie oznacza to jednak drugiej szansy dla kogokolwiek z rodzaju Adamowego. Kościół miał swoją jedną, i tylko jedną, szansę, swoją próbę, sąd, w wieku Ewangelii, na początku którego postoi Piotr napisał: „Albowiem czas jest, aby się sąd począł od domu Bożego” (1Piotra 4:17). Podobnie i świat będzie miał tylko jedną szansę, jedną próbę, sąd, który nastąpi w okresie dnia sądu świata, ponieważ Bóg „postanowił [tysiącletni] dzień, w który będzie sądził świat w sprawiedliwości przez męża [przede wszystkim Jezusa, lecz drugorzędnie także przez Chrystusa – Głowę i Ciało – 1Kor. 6:2], którego na to naznaczył, upewniając o tym wszystkich, wzbudziwszy go od umarłych” (Dz. 17:31). Dziękujemy Bogu, że przez Abrahama i jego Nasienie mają być błogosławione wszystkie rodzaje ziemi (1Moj. 22:16-18; Gal. 3:8, 16, 29), że szatan będzie powstrzymany w zwodzeniu ludzi w okresie ich dnia sądu (Obj. 20:2, 3), że Jezus udzieli prawdziwego światła każdemu przychodzącemu na świat (Jan 1:9), że „ziemia będzie napełniona znajomością Pańską, tak jako morze wodami napełnione jest” (Izaj. 11:9; Jer. 31:34), i że Duch i Oblubienica (wybrana w czasie wieku Ewangelii) powiedzą: Przyjdź! … a kto chce, niech pije wodą żywota darmo” (Obj. 22:17). Dzięki niech będą Bogu za to chwalebne niebiańskie zmartwychwstanie Kościoła w wieku Ewangelii oraz za wspaniałe ziemskie zmartwychwstanie w wieku Tysiąclecia dla świata! „Insza jest chwała ciał niebieskich, a insza ziemskich” (1Kor. 15:40). Dzięki niech będą Bogu za obydwie!
BS ’94, 26.