Sztandar Biblijny nr 98 – 1996 – str. 30
jako skutek pełnego poświęcenia się Jemu. Prawda, słowo Boskiej łaski, używana w „wysokim powołaniu”, które jest „z Boga” (Filip. 3:14), jest tym spładzającym i ożywiającym wpływem, który rozpoczyna nowe, poświęcone życie we wszystkich tych, którzy właściwie mu się poddają. Apostoł powiada: „Bóg i ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa . . . odrodził [spłodził] nas” (1Piotra 1:3).
Wiek Ewangelii głównie został przeznaczony dla dzieła spładzania, ożywiania i przygotowywania Maluczkiego Stadka, „Kościoła, który jest Jego Ciałem” (Efez. 1:22, 23), dla narodzenia w Boskiej naturze, a przez nie do dziedzictwa w obiecanym królestwie, którego nie może odziedziczyć ciało i krew (dusze, istoty mające ludzką naturę; 1Kor. 15:50; Jan 3:5). Zmartwychwstanie Kościoła obejmuje zmartwychwstanie Chrystusa Jezusa, który jest Głowa Kościoła, swego Ciała. To zmartwychwstanie jest nie tylko głównym, pierwszym zmartwychwstaniem w znaczeniu największego i najcudowniejszego „powstania”, znacznie ponad natury ludzkie i anielskie, do samego szczytu chwały i mocy Boskiej natury, lecz jest także pierwszym w kolejności. Pierwsze (główne) zmartwychwstanie rozpoczęło się ponad 1900 lat temu, kiedy Głowa Kościoła (Jezus) po spłodzeniu z Ducha w Jordanie, narodziła się z Ducha w swoim zmartwychwstaniu – „pierworodny z umarłych”; pierwiastek tych, którzy zasnęli” (Kol. 1:18; 1 Kor. 15:20). Od tego czasu jeden po drugim, członkowie Jego „maluczkiego stadka”, przez cały wiek Ewangelii byli spładzani i ożywiani (Efez. 2:1, 5; Kol. 2:13) z Ducha i rozwijali się w celu przygotowania się na narodzenie z Ducha. Ci, którzy rodzą się z Ducha, są niewidzialni i mogą przychodzić i odchodzić jak wiatr (Jan 3:8). Są dwie klasy tych spłodzonych z Ducha w tym życiu i narodzonych z Ducha w zmartwychwstaniu do niebiańskiej części królestwa: najpierw i przede wszystkim „maluczkie stadko”, 144. 000 (Obj. 7:4; 14:1), Oblubienica Chrystusa, która otrzymuje najwyższą z duchowych natur – Boską, po drugie, „lud wielki”, „panny towarzyszki jej” [Oblubienicy]” (Ps. 45:15), liczna i niezliczona klasa tych (Obj. 7:9-17), którzy także otrzymają duchową naturę, na poziomie nieco niższym od Boskiej.
ZMARTWYCHWSTANIE ŚWIATA
Apostoł Paweł w 1Kor. 15:12-28, 35-55 daje bardzo dokładny wykład na temat zmartwychwstania. Najpierw dowodzi on, iż wiara w zmartwychwstanie jest częścią chrześcijańskiej doktryny, bez której cała struktura nie miałaby sensu. Następnie, po udowodnieniu tej doktryny, wskazuje, że zmartwychwstanie naszego Pana jest Boską gwarancją zmartwychwstania naszego całego rodzaju, za który umarł Chrystus. Przechodzi dalej, aby udowodnić ten fakt i jego logikę (w. 21) przez wskazanie, że tak jak przez Adama na wszystkich przyszła śmierć, tak przez człowieka Jezusa Chrystusa błogosławieństwo zmartwychwstania staje się dostępne dla wszystkich. Zauważmy jednak, że chociaż pełne zmartwychwstanie do doskonałości jest w Boskim planie dostępne dla wszystkich, nie oznacza to, że wszyscy je uzyskają. Jest ono tylko dla tych, którzy pomyślnie przejdą przez sąd, próbę potwierdzającą ich godność uzyskania zmartwychwstania na Boskich warunkach pod Nowym Przymierzem. Jest dostępne dla wszystkich w takim znaczeniu, że jego warunki będą możliwe do wykorzystania w Chrystusie przez wszystkich. Następnie Apostoł dowodzi, że „jak w Adamie wszyscy umierają, tak w Chrystusie wszyscy ożywieni będą [tzn. zupełnie unikną śmierci], ale każdy w swoim rzędzie”, w swojej klasie (w. 22, 23).
Tak więc, w kilku słowach jednoznacznie udowadnia to, co my tutaj staramy się zbadać szczegółowo, tzn. , że tylko ci, którzy wejdą w ciało Chrystusowe przez „wiarę w jego krew”, kiedyś otrzymają doskonałe życie, jakie On zapewnił i uczyni dostępnym dla wszystkich. I on wykazuje, że tych, którzy przychodzą do Chrystusa, do domu wiary, będzie więcej niż tylko jedna klasa czy rząd – każdy w Chrystusie zostanie ożywiony, w pełni „podniesiony” ze śmierci w swojej własnej właściwej klasie lub rzędzie. Ogólnie mówiąc, wspomina o dwóch takich rzędach czy klasach. Klasa „pierwiastków”, „członków jego ciała” jest pierwszą w kolejności i pierwszą w randze. Dzięki wierności aż do śmierci w ofiarowaniu się z Chrystusem w czasie wieku Ewangelii są uznani za godnych uczestniczenia w jego zmartwychwstaniu – głównym zmartwychwstaniu (Filip. 3:8-11; Rzym. 6:5; Obj. 20:6).
„A potem [tzn. następni w kolejności, pozostali z tych, którzy mają być ożywieni w Chrystusie] ci, co są Chrystusowi, w [podczas drugiego] przyjście [dosłownie obecności, tzn. w czasie Jego tysiącletniego panowania] jego. A potem będzie koniec [zbawienia, które On otworzył przez ofiarowanie Siebie raz za wszystkich], gdy odda [tysiącletnie] królestwo Bogu i Ojcu, gdy [Chrystus] zniszczy [miłością lub siłą] wszelkie przełożeństwo, i wszelką zwierzchność i moc [przeciwne sprawiedliwości, prawdzie, miłości, tzn. przeciwne Bogu i Jego doskonałemu prawu]. Bo on musi królować, pókiby nie położył wszystkich nieprzyjaciół pod nogi jego”(w. 23-25). Ponieważ Jego tysiącletnie królestwo zostało zaplanowane właśnie w celu uwolnienia tych, którzy będą pragnąć harmonii z Bogiem, gdy w pełni poznają Jego prawdziwy charakter i plan, a także w celu zniszczenia wszystkich, którzy w warunkach podobnej znajomości świadomie będą sprzeciwiać się Bogu i sprawiedlwiości – nie może ono się zakończyć dopóki wszystkie te cele nie zostaną w pełni zrealizowane. Nieprzyjaciele, którzy mają być starci na proch, to nie tylko złe siły – religijne, umysłowe, moralne i fizyczne – lecz także wszystkie osoby, które świadomie będą współuczestniczyć w takich złych rzeczach i staną się ich częścią. Dlatego nieprzyjaciele ci będą zarówno ożywieni, jak i nieożywieni. „A ostatni nieprzyjaciel, który będzie zniszczony, jest [Adamowa] śmierć” (w. 26).
Dla tych, do których zwracał się Apostoł Paweł, było łatwą sprawą uwierzenie, że gdy