Sztandar Biblijny nr 97 – 1996 – str. 24
Odpowiedź: Jezus w najmniejszym stopniu nie miał bezbożnej ambicji Lucyfera, który rzekł w swoim sercu: „Wstąpię na niebo, nad gwiazdy Boże wywyższę stolicę moją, a usiądę na górze zgromadzenia, na stronach północnych. Wstąpię na wysokość obłoków, będę równy Najwyższemu” (Izaj. 14:13, 14). Przeciwnie, Jezus zrezygnował ze swojej przedludzkiej natury i się poniżył, „wyniszczył samego siebie, przyjąwszy kształt niewolnika, sta wszy się podobny ludziom”. Posłuszny Bogu cierpiał bardzo, „będąc posłusznym aż do śmierci, a to śmierci krzyżowej”, „wszystko ku chwale Bożej czyniąc” (Filip. 2:7, 8; 1Kor. 10:31). Jego głównym pragnieniem było uczcić imię swego Ojca.
Zwróćmy uwagę jak nasz Pan pod koniec swoich srogich prób i prześladowań, z pełną lojalnością i najwyższym oddaniem modlił się do swego Ojca (Jan 12:28) „Ojcze! uwielbij imię twoje”. Odpowiedź Ojca była znacząca: „I uwielbiłem i jeszcze uwielbię”.
Bóg, pod wieloma względami, przyniósł chwałę swemu imieniowi przez jednorodzonego Syna, począwszy od dzieł stworzenia (Jan 1:3; Kol. 1:15-17). We wspaniałych uczynkach zbawienia dokonywanych na rzecz Kościoła i świata w Wieku Ewangelii i w Wieku Tysiąclecia, potem w dalszych dziełach stwarzania itd. w bezkresnych Wiekach, Bóg dodatkowo będzie sławił swoje imię przez umiłowanego Syna, ponieważ we wzroście władzy Jezusa i pokoju nie będzie końca (Izaj. 9:7).
Nieco później, z charakterystyczną skromnością i najwyższą radością w pełnieniu woli Ojca, za wszelką cenę, Jezus nie odniósł się do owej wielkiej chwały, zaszczytu i nieśmiertelności obiecanych Jemu w zmartwychwstaniu, oczekiwanych i ocenianych przez Niego, ale w nadzwyczajnej skromności i pokorze prosił Ojca tylko o przywrócenie Go do poprzedniego stanu. Jezus nie był najemnikiem (Jan 10:12) służącym za osobiste wynagrodzenie lub wyniesienie. On był zadowolony z Ojcowskiego uznania i oceniał to, że Ojciec Jego wybrał za swego przedstawiciela w dostarczeniu ceny okupu za Adama i jego ród. Skromnie poprosił Ojca „Ojcze! uwielbij mnie tą chwałą, jaką miałem u Ciebie, pierwej niżeli świat był” (Jan 17:5). Oczywiście, nasz Pan nie służył Bogu z samolubnych pobudek.
OBECNA WALKA W IRANIE
Pytanie: Co ma oznaczać, w odniesieniu do proroctwa biblijnego, wrzawa w związku z odsunięciem od władzy szacha Iranu i towarzysząca temu walka? (Mimo, iż pytanie to było postawione w 1979 roku, jest nadal aktualne ze względu na proroczy charakter tej walki).
Odpowiedź: Jest to kolejny dowód wypełniania się Psalm 110:1, 2, 5, 6.
Laskę mocy [Mesjasza, w. l] twojej pośle Pan z Syjonu, mówiąc: Panuj w pośród nieprzyjaciół twoich [Jehowa przez Mesjasza stopniowo zakłada swoje królestwo, stopniowo też uderza królestwa obecnego złego świata – Dan. 2:35, 44; Gal. 1:4 – i nie ustanie wcześniej aż wszystkie zostaną powalone a Królestwo Boże będzie założone].
„Pan po prawicy twojej [porównaj z w. 1. ] potrze królów w dzień gniewu swego [w czasie wielkiego ucisku od 1914 roku Pan 'potarł’ królów, absolutnych monarchów, ostatnim był szach, pozbawiając ich władzy, chociaż niektórzy pozostali jako marionetki] … potłucze głowę nad wielą ziem panującą”.
To (2), co wydarzyło się w Iranie jest kolejnym dowodem brzmienia siódmej trąby, antytypicznej jubileuszowej trąby (3Moj. 25:9, 10; Obj. 11:15; zob. Nadszedł Czas, rozdz. 6), ogłaszającej wolność i sprawiedliwość dla ludzi, tu w laodycejskim okresie (Laodycea znaczy sprawiedliwość dla ludu), i założenie w krótkim czasie Królestwa Bożego na ziemi (Obj. 3:14-20). Utworzenie cywilnego rządu w Iranie da ludowi więcej wolności, jakiej im wcześniej odmawiano, chociaż niektórzy pod pewnymi względami ją utracą. Ogromne bogactwa szacha w wielkim stopniu zostaną użyte dla dobra prostych ludzi.
Ponadto (3), niedawne wydarzenia w Iranie, wydaje się, iż są częścią stopniowego przygotowywania ludzi do sytuacji jaka zaistnieje w czasie „ucisku Jakubowego” (Jer. 30:7), w drugiej jego części, przy końcu okresu anarchii w czasie wielkiego ucisku, kiedy ostatki narodów europejskich, azjatyckich i afrykańskich udadzą się do Izraela, aby kraj ten (Zach. 14:1-3), cieszący się względnym spokojem i ogromnymi bogactwami, ograbić (Ezech. 38:10-23; 39:1-29). Mesech i Tubal (38:3) przedstawiają ludy Europy Północnej. Wcześniej Iran nosił nazwę Persja. W w. 5 jest wymieniony pośród tych, którzy będą się sprzeciwiać Izraelowi i go grabić. Wskutek odcięcia przez nowe władze cywilne Iranu dalszych dostaw ropy dla Izraela (której wielką część otrzymywał z Iranu, pod rządami szacha) i obecna postawa gwałtownej niechęci Irańczyków do Izraelczyków wskazuje jak będą się kształtować sprawy w przyszłości.
Warto zwrócić uwagę, że Etiopia jest też wymieniona w w. 5, która z upadkiem króla Haile Selasie w 1974 roku, ostatniego absolutnego monarchy, także przyjęła antyizraelską postawę. Libia (w. 5) pod panowaniem prezydenta Kadafiego, być może, jest najbardziej antyizraelską ze wszystkich krajów Arabskich.
BS ’79, 22.