OFIARA OKUPOWA ZA NAS

 „On sam grzech wielu odniósł” (Izajasz 53:12)

      Nasz wielki Stwórca w Biblii Świętej, poczynając od Księgi Rodzaju, objawia nam wspaniałe przymioty swojej istoty i charakteru oraz swoje miłujące zaopatrzenie, cel i plan zbawienia całej ludzkości z przekleństwa grzechu i śmierci, które zostały sprowadzone na wszystkich przez grzech nieposłuszeństwa ojca Adama.

      Opis w Księdze Rodzaju ukazuje, że Adam, „pierwszy człowiek” (1Kor. 15:45), został stworzony na Boski obraz i podobieństwo, że był próbowany w stanie pierwotnej doskonałości, że doznał niepowodzenia w tej próbie, że wyrok śmierci został wydany na niego, ale że Bóg go nie opuścił, i ostatecznie przywróci Adama oraz jego ród do pierwotnego stanu przez Wybawcę, zrodzonego z niewiasty (1Moj. 3:15; Gal. 4:4). To jest temat, na który kładzie nacisk i podaje w szczegółach cała Biblia, Słowo Boże.

      Potrzeba śmierci odkupiciela jako ofiary za grzech, a także Jego sprawiedliwość, jako przykrycie za nasz grzech, jest ukazana w odzieniu ze skór, jakie Bóg dostarczył Adamowi i Ewie (1Moj. 3:21), w Boskim przyjęciu Ablowej ofiary ze zwierząt (1Moj. 4:4) i w Izaaku położonym na ołtarzu (1Moj. 22:1-18). Było to również zapowiedziane w śmierci rozmaitych ofiar, ustanowionych pod Zakonem i składanych przez cały Wiek Żydowski, dzięki którym patriarchowie mieli przystęp do Boga.

      Prorocy, chociaż nie rozumieli doniosłości niektórych swoich wypowiedzi, nadmieniali pod Bożym natchnieniem o włożeniu grzechów na człowieka a nie na niższe stworzenie i w proroczych widzeniach ujrzeli Tego, który miał odkupić i wyzwolić ludzkość, który „jako baranek na zabicie wiedziony był” i „zraniony dla występków naszych”, „kaźń pokoju naszego była na nim”, a „sinością  jego jesteśmy uzdrowieni”. Ukazywali, że On „Najwzgardzeńszy był i najpodlejszy z ludzi, mąż boleści, a świadomy niemocy” i oświadczali, że „Pan włożył nań nieprawość wszystkich nas” (Izaj. 53:3-7).

      Prorocy przepowiadali, gdzie Jezus się narodzi (Mich. 5:2) i kiedy umrze, zapewniając nas, że „nie za własne grzechy” (Dan. 9:26). Oni nawet prorokowali, że chociaż umrze i będzie pochowany, to trzeciego dnia zmartwychwstanie z piekła (z grobu, ze stanu nieświadomości w śmierci) a Jego ciało nie ulegnie rozkładowi (3Moj. 23:10, 11; Mat. 12:40; 16:21; 17:22, 23; Psalm 16:10; Dz.Ap. 2:31; 26: 23; 1Kor. 15:20).

      Zgodnie z proroctwem Daniela 9:23-27 cielesnemu Izraelowi miało być dane 70 tygodni specjalnej łaski, z których 69 (7+60+2=69 symbolicznych tygodni lub 483 symbolicznych dni, albo 483 symboliczne lata – „dzień za rok”, Ezech. 4:6) „od wyjścia słowa o przywróceniu i zbudowaniu Jeruzalemu [w 455 roku p. n. e] – doprowadziło – aż do Mesjasza [Pomazańca] wodza”.

      Jesienią 29 roku, kiedy Jezus z Nazaretu, jak to było przepowiedziane w Psalm 40:7-9 (por. z Listem do Żyd. 10:1-10), zajął miejsce typicznych ofiar pojednania składanych ze zwierząt (gdyż krew wołów i kozłów nie mogła w sposób rzeczywisty, a jedynie typiczny, gładzić grzechy – Żyd. 10:4), symbolizował swoje zupełne poświęcenie Bogu przez chrzest w wodzie. Wówczas został pomazany Duchem Bożym i w ten sposób stał się Pomazańcem, Chrystusem, Mesjaszem (Dz.Ap. 10:38), usłyszał też „głos z niebios mówiący: Ten jest

poprzednia strona – następna strona