Sztandar Biblijny nr 106 – 1996 – str. 92
pokazuje Pismo Święte, zastosował ją za swój kościół i wszystkich domowników wiary. Niewierzący nie są przykryci tym zastosowaniem Chrystusowej zasługi. Aby teraz mogli być przykryci zasługą Chrystusową, muszą wierzyć, wyrzec się grzechu i poświęcić się, aby móc chodzić śladami Odkupiciela jako żywe ofiary. Stosownie do tych postanowień, już od osiemnastu wieków trwa powołanie Ewangelii. Celem tego, jak mówi Pismo Święte, jest wybór przede wszystkim Kościoła Chrystusowego, „maluczkiego stadka”, „oblubienicy, Małżonki Barankowej” i współdziedziczki wraz z Nim w Jego tysiącletnim królestwie, które ma błogosławić świat. Jest także podrzędna klasa, błogosławiona w tym Wieku Ewangelii, lecz Pismo Święte zachęca wszystkich, aby się starali „czynić powołanie i wybranie mocne” do klasy oblubienicy.
„CIAŁO CHRYSTUSOWE”
Przez cały Wiek Ewangelii wierne „maluczkie stadko” stopniowo było gromadzone. Ich próbą jest gotowość oddania życia na służbę Panu, na służbę prawdzie i na służbę braciom. Tak postępując są ofiarowywani z Jezusem, jak sugeruje Apostoł: „Proszę was tedy, bracia, przez litości Boże, abyście stawiali ciała wasze ofiarą żywą, świętą, przyjemną Bogu, to jest rozumną służbę waszą” (Rzym. 12:1). Ta ofiara „członków Chrystusowych jest uznawana za część ofiary Chrystusa. Gdy ofiarowanie to się zakończy, będzie oznaczało, że zasługa Chrystusowej ofiary na Kalwarii, przypisana kościołowi, zostanie ponownie złożona – zwrócona jako kredyt Odkupiciela. Wtedy, przy końcu obecnego wieku, kiedy „ostatni członek ciała” zakończy cierpienia wraz z Nim i zostanie uwielbiony, wielki Najwyższy Kapłan jeszcze raz zastosuje tę krew. Tym razem jednak nie za swoich członków i domowników wiary, lecz za świat, jak to wyraźnie pokazuje typ.
Będzie to zastosowaniem ceny okupu, ceny wykupu, za grzechy całego świata. Lecz błogosławieństwo tego zastosowania, zgodnie z Boskim zamierzeniem, ma dotrzeć do świata przez cielesnego Izraela, który ma być przywrócony do Boskiej łaski przy końcu obecnego wieku pod nowym przymierzem zakonu, które zajmie miejsce ich starego przymierza. Wszystkie narody będą miały przywilej uczestniczyć w błogosławieństwach tego przymierza i wejść pod ochronę i kierownictwo jego Pośrednika, uzyskując pomoc w wychodzeniu z warunków grzechu i śmierci. Aby otrzymać te błogosławieństwa, muszą wyrzec się grzechu i stać się dziećmi Abrahama przez wierne posłuszeństwo pod warunkami nowego przymierza.
„BOGACTWA JEGO ŁASKI”
Spójrzmy teraz wstecz i przyjrzyjmy się rozwojowi Boskiego planu: Niemowlę z Betlejem, Mąż Boleści, Zmartwychwstały Pan, Wywyższony Najwyższy Kapłan i Orędownik, przeznaczenie Jego zasługi kościołowi, radość z odpuszczenia grzechów i pojednania z Bogiem doznana przez wszystkich wierzących. Ich nauczanie w szkole Chrystusowej, próbowanie i doświadczanie przez próby i trudności a w końcu ich uwielbienie wraz z Panem w tysiącletnim królestwie. Z kolei chwalebny Prorok, Kapłan, Pośrednik, Król, Głowa i skompletowani „członkowie” zaprowadzą tysiącletnie panowanie rządów sprawiedliwości, w celu błogosławienia świata. Stosując zasługę na rzecz świata oraz używając jej do zapieczętowania nowego przymierza, Pan otworzy sposób, którego mocą wszyscy wówczas żyjący będą mogli pojednać się z Bogiem – być błogosławionymi restytucją do pełnej doskonałości umysłowej, moralnej i fizycznej oraz odzyskać raj utracony przez grzech, lecz odkupiony na Kalwarii.
Obraz ten tym bardziej jest urzekający, im bardziej go analizujemy. Wspaniały Król i Jego wspaniała oblubienica, kościół, będą bardzo miłosierni, uprzejmi i pomocni, jak również stanowczy w postępowaniu z biedną ludzkością, wzdychającym stworzeniem. Sprawi to, że każdy nadający się do reformy, zostanie zreformowany, podczas gdy świadomie sprzeciwiający się zostaną zniszczeni we wtórej śmierci (Dz. 3:23). Wielki Odkupiciel nie będzie jednak zadowolony nawet z tak wspaniałego rezultatu swojej ofiary. Miliony, które zeszły do grobu, były niedoskonałe umysłowo, fizycznie i moralnie, głównie z powodu dziedziczenia, ponieważ zostały „poczęte w nieprawości”. Zbawiciel zgodnie z Boskim planem proponuje, aby wielkim darem Boga byli ubłogosławieni nie tylko członkowie rodzaju ludzkiego, żyjący w czasie Jego drugiego przyjścia i ustanowienia Jego królestwa, lecz każdy członek rodzaju Adamowego. Dlatego plan zakłada, jak mówi nam Mistrz: „Wszyscy, co są w grobach, usłyszą głos Syna człowieczego i wynijdą”.
„Zwycięzcy” obecnego czasu zła, po przejściu swej próby, wyjdą udoskonaleni w życiu – kościół na poziomie duchowym jako „pierwiastki”. Pozostała ludzkość, nie wypróbowana przez Boga, wyjdzie na zmartwychwstanie, próbę, sąd, doświadczenie. Wyjdzie, aby jej można było świadczyć – w tym właściwym dla nich czasie – że Chrystus umarł za jej grzechy i że odkupienie przez jego krew zostało jej zapewnione oraz wszystkim z rodzaju Adamowego. W czasie tego tysiąca lat ludzkość będzie musiała przyjąć Boską łaskę i współpracować nad postępem do doskonałości, albo będzie zniszczona we wtórej śmierci jako niegodna jakiejkolwiek dalszej Boskiej łaski i błogosławieństwa.
„RADOŚĆ WIELKA LUDOWI”
Rzeczywiście, drodzy przyjaciele, zaczynamy rozumieć posłannictwo przekazane nam przez anioła, gdy narodził się nasz Zbawiciel. Tym posłannictwem nie jest: „Bardzo się bójcie!” Przynoszę wam złe wieści o wiecznych mękach i niedoli dla wszystkich ludzi. Jest ono dokładnym przeciwieństwem: „Nie bójcie się, bo oto zwiastuję