Sztandar Biblijny nr 101 – 1996 – str. 52
sposobność zademonstrowania wierności Bogu. Niektórzy okażą się wierni w najwyższym stopniu pomimo różnych pokus i wysiłków doprowadzenia ich do upadku ze strony szatana lub ze strony tych, którzy powstaną przeciwko nim w Małym Okresie, przy końcu wieku Tysiąclecia. Tacy wierni przejdą do wiecznego życia, na zawsze ciesząc się błogosławieństwami restytucji. Tak więc fragment ten opisuje nie tylko obydwie części Królestwa, lecz także dzieło błogosławienia wszystkich rodzin ziemi, co nastąpi w Tysiącleciu.
ZIEMSKA CZĘŚĆ KRÓLESTWA WIDZIALNA
Po przedstawieniu niektórych szczegółowych dowodów wskazujących, że Jezus i Kościół razem z towarzyszącą im Wielką Kompanią, jako główna
| Wszystkie rodziny ziemi będą w odpowiednim czasie błogosławione przez Chrystusa i Kościół, będą błogosławione w takim stopniu, w jakim okażą posłuszeństwo Królestwu. |
część Królestwa, będą niebiańscy i niewidzialni, jak również niektórych ogólnych dowodów wskazujących na dwie części Królestwa – przechodzimy obecnie do pewnych szczegółowych dowodów na to, że Starożytni i Młodociani Godni, drugorzędna część Królestwa, nie będą niebiańscy i niewidzialni, lecz ziemscy i dlatego widzialni.
Rozpoczniemy od Jana 3:13: „A nikt nie wstąpił do nieba, tylko ten, który zstąpił z nieba, Syn człowieczy”. W tym miejscu Jezus poinformował Nikodema, że żadna istota ludzka jako taka nie wstąpiła ani nie mogła wstąpić do nieba, ponieważ ten stan jest przeznaczony tylko dla istot duchowych. Istoty ludzkie zanim osiągną niebiańską, niewidzialną część Królestwa muszą być spłodzone i narodzić się z Ducha (w. 5). Jedynymi, którzy zostali spłodzeni w ten sposób, a zatem jedynymi, którzy mogli narodzić się z Ducha i wejść do tej części Królestwa jako miejsca wiecznego mieszkania, najpierw miał być Chrystus jako Głowa, a następnie Jego Ciało, Jego Oblubienica, wraz z towarzyszącą Wielką Kompanią. Werset ten wyraźnie wskazuje, że żaden ze Starożytnych Godnych nie wstąpił do nieba. Nie mogło się tak stać, ponieważ nie byli spłodzeni z Ducha, Jezus był pierwszym, który otrzymał Ducha w tym znaczeniu. Tak więc Starożytni Godni razem z Młodocianymi Godnymi będą ziemską, widzialną częścią Królestwa.
Tę samą myśl znajdujemy w Dz. 2:34: „Albowiem Dawid nie wstąpił do nieba, lecz sam powiada: Rzekł Pan Panu memu, siądź po prawicy mojej”. Dawid oczywiście nie poszedł do nieba, gdyż Piotr argumentował, iż „grób jego jest u nas aż dotąd” i nadal pozostaje z nami! To dowodzi, że Dawid nie wstąpił do nieba, ponieważ nie był spłodzony z Ducha, a zatem, tak jak reszta Starożytnych Godnych wstanie na ziemi. Jako jeden ze Starożytnych Godnych będzie prawdziwie wierny. Dawid nie wstąpił do nieba, gdyż nie należy do niebiańskiej części Królestwa, lecz części ziemskiej, widzialnej.
Także Żyd. 2:3 wskazuje, że sposobność należenia do niewidzialnego Niebiańskiego Królestwa była zamknięta aż do pierwszego adwentu Jezusa i dlatego nie mógł należeć do niego żaden ze Starożytnych Godnych: „Jakoż my ucieczemy, jeśli zaniedbamy tak wielkiego zbawienia, które wziąwszy początek opowiadania przez samego Pana od tych, którzy go słyszeli, nam jest potwierdzone?” Tym wielkim zbawieniem jest wysokie powołanie. Ci, którzy je zaniedbują, są tymi, którzy po powołaniu do niego nie żyją zgodnie z nim, nie wypełniają swoich ślubów poświęcenia pozostawania martwymi dla siebie i świata a żywymi dla Boga, zaniedbują wysławiania Boga wśród ludzi w Jego doskonałej mądrości, sprawiedliwości, miłości i mocy. O tym wielkim zbawieniu najpierw opowiadał Jezus w czasie swego pierwszego adwentu. On był pierwszym, który umożliwił umysłowi człowieka poznanie wysokiego powołania. Uczynił to najpierw wobec 12 Apostołów, a następnie wobec tych, którzy za Nim poszli, z których 500 pozostało przy Nim aż do końca Jego służby i którzy w czasie zmartwychwstania byli mniej lub bardziej przekonani o Jego powstaniu od umarłych. To zbawienie zostało potwierdzone, udowodnione jako prawdziwe ludowi Bożemu, Maluczkiemu Stadku, przez tych, którzy Go słyszeli, tzn. przede wszystkim przez 12 Apostołów. Przez cały wiek Ewangelii to potwierdzanie kontynuowało 49 członków gwiezdnych, ich specjalni pomocnicy oraz ci, którzy uważali członków gwiezdnych za swoich nauczycieli. Oni potwierdzali je ustnie, świadectwem, życiem i naukami. Dowodzili, że to wielkie zbawienie jest rzeczywistością, a ci, którzy uwierzyli w to posłannictwo, byli mu posłuszni i okazali się wierni do końca, zostali nagrodzeni stanowiskiem w chwalebnym niewidzialnym Królestwie Niebiańskim. Tak więc werset ten również dowodzi, że żaden ze Starożytnych Godnych nie mógł osiągnąć tej części Królestwa, wskazuje natomiast, że Godni będą ziemską, widzialną częścią Królestwa.
Joel 2:28 to kolejny stosowny werset: „A potem [po rzeczach wymienionych w poprzedzającym kontekście, łącznie z okropnym spustoszeniem, jakiego mieli dokonać wielki antychryst i mały antychryst (sekciarski protestantyzm); po wieku Ewangelii, który był przeznaczony na powołanie do niebiańskiego, niewidzialnego królestwa] wyleję Ducha mego na wszelkie ciało [dosłownie: dla wszelkiego ciała. To jest właśnie obietnica restytucji, jakiej Bóg udzieli ludzkości], a prorokować [uczyć] będą synowie [cielesny Izrael] wasi [Chrystusa] i córki wasze [poganie, łącznie z tymi odstępczymi Żydami, którzy odpadli od