Sztandar Biblijny nr 100 – 1996 – str. 46
i w ten sposób panować nad wszystkimi innymi zaletami – społecznymi, artystycznymi i samolubnymi – efekt tego będzie pięcioraki: (1) usunie niemożliwość wydawania owoców: „nie próżnymi … wystawi was”; (2) obdarzy łaską bieżącego owocowania: „ani niepożytecznymi … w znajomości Pana naszego Jezusa Chrystusa”; (3) umożliwi uczynienie swego powołania i wyboru pewnym: „Przetoż bracia raczej się starajcie [w takim postępowaniu, w tym celu], abyście powołanie i wybranie wasze mocne czynili”; (4) zachowa ich od upadku: „albowiem to czyniąc, nigdy się nie potkniecie”; i (5) udzieli im hojnego wejścia do królestwa: „tak bowiem hojnie wam dane będzie wejście do wiecznego królestwa Pana naszego i zbawiciela Jezusa Chrystusa”. Tak więc Apostoł mówi tutaj o wejściu do Królestwa po drugim adwencie Chrystusa, a nie do królestwa zarodkowego, w którym święci w wieku Ewangelii mieli sposobność uczynić swoje powołanie i wybór, do Królestwa chwały, pewnymi.
Również w Obj. 2:26, 27; 3:21; 5:10 słyszymy Jezusa mówiącego przez Apostoła Jana o Królestwie w znaczeniu panowania na ziemi, po opuszczeniu świata przez wszystkich wiernych. Zacytowane wersety dowodzą, że ci, którzy chcą królować wraz z Panem, najpierw muszą okazać się zwycięzcami, co w żadnym sensie nie dobiega końca przed śmiercią (Obj. 2:10). Zatem wersety te stosują się do czasu panowania, po wyzwoleniu ostatniego członka Kościoła. Bezsprzecznie jasne jest Obj. 20:4, 6 wskazujące, że panowanie to wciąż należy do przyszłości, mówi bowiem, iż ono jest przywilejem tylko tych, którzy uczestniczą w pierwszym zmartwychwstaniu, następującym po drugim adwencie naszego Pana (1Kor. 15:23-26, 42-44, 51-54; 1Tes. 4:16, 17).
Stary Testament ma wiele do powiedzenia w tej sprawie i wielokrotnie potwierdza, że Królestwo Boże następuje po powrocie naszego Pana. Te ustępy nie mogą więc dotyczyć Królestwa zarodkowego. Muszą odnosić się do Królestwa w mocy i chwale, panującego nad ziemią. Proponujemy, by czytelnicy odszukali związane z tym tematem następujące wersety: Dan. 7:13, 14, 18, 22, 26, 27; 2:44; Psalm 22:28-30; 72:1-20; Izaj. 2:2-4; Mich. 4:1-4; Izaj. 11:1-11; 25:6-9; 35:1-10; 60:2-22; 61:4-11; 62:1-12; 65:17-25; Jer. 23:5, 6; 33:14-16; Ezech. 37:23-25; Joel 2:28, 32; Abd. 21; Sof. 3:8, 9; Agg. 2:7-10; Zach. 8:20-23; Mal. 4:1-3.
Z tekstów omówionych powyżej widzimy, że Biblia omawia klasę Królestwa z dwóch punktów widzenia: (1) królestwa zarodkowego – Kościoła w ciele, przygotowywanego do królowania w następnym wieku oraz (2) królestwa narodzonego – Kościoła w wielkiej mocy i chwale, panującego na ziemi po powrocie Chrystusa.
Wiele razy używaliśmy wyrażenia zarodkowe Królestwo Boże na określenie Kościoła w ciele. Stosowne byłoby także przypomnienie faktu, że wyrażenie „Królestwo Boże” jest niekiedy używane w odniesieniu do typicznego królestwa Bożego (cielesnego Izraela), ponieważ cielesny Izrael był typem Kościoła, prawdziwego królestwa Bożego (Mat. 8:12; 1Kron. 17:14; 28:5; 2Kron. 13:8). Wyrażenie to jest również używane wobec nominalnego duchowego Izraela jako nominalnego Królestwa Bożego (Mat. 13:31-33).
 |
PRZEKUJĄ MIECZE NA LEMIESZE |
TWORZENIE KRÓLESTWA
Pomocą w lepszym zrozumieniu naszego tematu będzie rozważenie tworzenia Królestwa Bożego. Tak jak Pismo Święte przedstawia tę sprawę, Królestwo miało się rozpocząć od spłodzenia z Ducha jego poszczególnych członków (Jan 1:12, 13; 3:3; 1Kor. 4:15; Filip. 10; Jak. 1:18; 1Piotra 1:3, 23; 1Jana 5:1). To spłodzenie czyniło ich zarodkowymi nowymi stworzeniami (2Kor. 5:17; Gal. 6:15; Efez. 2:10; 4:24; Kol. 3:10). Następnie każdy z nich miał być ożywiony jako zarodek (Efez. 2:1, 5; Kol. 2:13). Później zaczęli wzrastać w łasce i znajomości w ich zarodkowym stanie (2Piotra 3:18; Efez. 4:15; 1Piotra 2:2). Jeszcze później następowało wzmocnienie tych zarodków w każdym dobrym słowie i czynie (Efez. 3:16; 6:10-17; Kol. 1:11; 2Tym. 2:1). Po wzmocnieniu, do pewnego stopnia, w łasce i znajomości, te nowe stworzenia miały jeszcze bardziej się rozwinąć jako zarodki przez wzajemne równoważenie różnych elementów charakteru na podobieństwo Chrystusa (2Tes. 2:17; 3:3; 1Tes. 3:12, 13; Jak. 5:8; 2Piotra 1:12). Pełny rozwój zarodków miał dobiec końca przez udoskonalenie charakteru, co rzeczywiście upodabniało ich do obrazu Chrystusa (Rzym. 8:29; Łuk. 6:40; Efez. 4:12; Żyd. 13:20, 21; 1Piotra 5:10). To miało doprowadzić ich jako zarodki do gotowości narodzenia się z Ducha, jakiego mieli doznać przez uczestnictwo w pierwszym zmartwychwstaniu, przez co mieli otrzymać Boską naturę i nieśmiertelność (Jan 3:5-8; Kol. 1:18; Obj. 1:5; 1Kor. 15:20, 23; Jak. 1:18; 2Piotra 1:4; 1Kor. 15:50, 52-54). Tak więc Pismo Święte mówi o siedmiu etapach tworzenia klasy królestwa. Wszyscy, którzy okazali się wierni jako tacy, przeszli przez tych siedem procesów, które, począwszy od spłodzenia z Ducha a skończywszy na narodzeniu z Ducha, stanowią akty twórcze, przez które Bóg doprowadza do końca stwarzanie nowego rzędu istot, i to na Boskim poziomie istnienia. Te nowe stworzenia składają się z Jezusa i wszystkich członków Jego Ciała.
Środkami, jakich Bóg używa do tworzenia tego nowego stworzenia, są Jego Duch (1Piotra 1:22; 1Kor. 6:11),