Sztandar Biblijny nr 94 – 1995 – str. 93
do Ojca mego i Ojca waszego, i do Boga mego i Boga waszego” (Jan 20:17). Tytuł ten odpowiednio wyznacza jeden z elementów przyszłego dzieła naszego wielkiego Odkupiciela. On ma być ojcem nie kolidującym lub sprzecznym z niebiańskim Ojcem i Jego czcią w żadnym sensie tego słowa.
Pismo Św. wskazuje, że pierwszy człowiek, Adam, został mianowany głową i ojcem, dawcą życia dla swego rodzaju, lecz przez nieposłuszeństwo upadł i zamiast dać swemu potomstwu wieczne życie, przekazał mu udział we własnym wyroku śmierci – „śmiercią umrzesz” (1Moj. 2:17). Nasz Pan Jezus przez swoją wielką okupową ofiarę w słusznym czasie zadośćuczyni Boskiej sprawiedliwości za Adama i rodzaj ludzki, który w chwili grzechu znajdował się w jego biodrach. Nasz Pan poprosi, a Bóg Jemu da narody jako Jego dziedzictwo, a najdalsze zakątki ziemi jako Jego własność (Ps. 2:8). Następnie, jako drugi Adam (1Kor. 15:45-47) uwolni pierwszego Adama i jego dzieci spod klątwy wyroku śmierci i ich odrodzi (Mat. 19:28), dając posłusznym wieczne życie – każdemu „kto chce” (Obj. 22:17). l tak w w. Tysiąclecia stanie się On dla nich dawcą wiecznego życia, ich „ojcem wieczności”, jak w w. Ewangelii Bóg jest ojcem wieczności dla „synów Bożych [wieku Ewangelii]” Kościoła (Jan 1:12; Rzym. 8:19; 1Jan 3:1, 2).
„KSIĄŻĘ POKOJU”
Ten tytuł naszego Pana także jest proroczy i dotyczy przyszłości. W rzeczywistości dopiero przy końcu wieku Tysiąclecia będzie Jego tytułem, kiedy to zakończy niszczenie wszystkiego co będzie przeciwne Boskim zasadom sprawiedliwości. „Bo on musi królować, póki by nie położył wszystkich nieprzyjaciół pod nogi jego. A ostatni nieprzyjaciel, który będzie zniszczony, jest śmierć [Adamowa]” (1Kor. 15:25, 26; zob. Boski plan wieków, str. 236 oraz Bitwa Armagedonu, str. 793). Później na zawsze On pozostanie Księciem Pokoju, pokoju opartego na trwałym fundamencie – fundamencie sprawiedliwości, gdyż sceptrum sprawiedliwości to sceptrum Jego królestwa (Izaj. 28:17; Żyd. 1:8; 6:20-7:2).
Werset 7: Mamy tutaj kolejną cenną obietnicę. „A rozmnożeniu Jego państwa i pokoju końca nie będzie”. Jeśli chodzi o tę ziemię, nastąpi sprawiedliwy rząd, pokój i dobrobyt, aby pozostać. „To widząc uprzejmi rozweselą się, a wszelka nieprawość zatka usta swe” (Ps. 107:42). Ponadto, wydaje się, że słowo „rozmnożenie” w wersecie 7 daje do zrozumienia, iż będą przyprowadzone do istnienia nowe rodzaje istot. Wydaje się też, że w oświadczeniu Apostoła Pawła do Efez. 2:7 kryje się myśl o takim twórczym dziele, jako części wielkiej Bożej łaski dla Kościoła. To, że Bóg kocha się w różnorodności widoczne jest w Jego stworzeniach i całej naturze. Oczywiście, z tego faktu możemy wyciągnąć wniosek, że Bóg zajmie się stwarzaniem wielu różnych rodzajów istot. W czasie bezkresnych wieków miliardy planet z pewnością zostaną zamieszkane przez różne rodzaje inteligentnych istot dostosowanych do różnych warunków planetarnych. Tak więc „rozmnożeniu Jego państwa i pokoju. . . końca nie będzie”.
„STOLICA DAWIDOWA”
Wyrażenie „na stolicy Dawidowej i na królestwie jego, aż je postanowi i utwierdzi w sądzie i w sprawiedliwości, odtąd aż na wieki” oznacza, że to wielkie królestwo, jakie nasz Pan Jezus ustanowi w swoim drugim adwencie, będzie rezultatem, antytypem tego, które typicznie zostało dane Izraelowi w królestwie (rządzie) Dawida. Imię Dawid oznacza „umiłowany”. Nasz Pan Jezus Chrystus jest większym Dawidem, Pomazańcem, Mesjaszem, umiłowanym przez Boga nad wszystkich innych, o którym Bóg powiedział: „Ten jest Syn mój miły, w którym mi się upodobało” (Mat. 17:5).
Odnosząc się do wyzwolenia cielesnego Izraela i jego powrotu do Boskiej łaski w „czasach naprawienia (restytucji)”, Bóg mówi: „Służyć będą Panu [Jehowie], Bogu swemu, i Dawidowi [Chrystusowi], królowi swemu, którego im wzbudzę” (Jer. 30:9); „I wzbudzę nad nimi pasterza jednego, który je paść będzie, sługę mego Dawida [Chrystusa], on je paść będzie i on będzie pasterzem ich. A Ja Pan [Jehowa] będę im Bogiem, a sługa mój Dawid [Chrystus] książęciem w pośrodku nich. Ja Pan mówiłem to” (Ezech. 34:23, 24); „A sługa mój Dawid będzie królem nad nimi i pasterza jednego wszyscy mieć będą, aby w sądach moich chodzili i ustaw moich przestrzegali, i czynili je. I będą mieszkać w onej ziemi, którą dałem słudze memu Jakubowi, w której mieszkali ojcowie wasi; będą, mówię, w niej mieszkali oni i synowie ich i synowie synów ich aż na wieki, a Dawid, sługa mój, będzie książęciem ich na wieki” (Ezech. 37:24, 25).
O Jezusie Chrystusie, który po Jehowie jest „Królem królów i Panem panów” mówi się jako o antytypicznym Dawidzie (1Tym. 6:15; Obj. 17:14), lecz „kościół, który jest ciałem jego” (Efez. 1:22, 23), w drugorzędnym znaczeniu włączony jest też w antytypicznego Dawida. 144 tysiące świętych stoją z Barankiem na górze Syjon (Obj. 14:1), oni są Jego współdziedzicami (Rzym. 8:17), a jako zwycięzcy mają przywilej zasiadania wraz z Nim na Jego tronie (Obj. 3:21). Jako członkowie Ciała Chrystusowego (1Kor. 12:27) są częścią wielkiego antytypicznego Dawida i nazwani „umiłowani Boży” (Rzym. 1:7; Kol. 3:12; 2Tes. 2:13). Jako druga Ewa będą uczestniczyć z Jezusem, drugim Adamem, „Panem z nieba” (1Kor. 15:45-19) w odradzaniu rodzaju ludzkiego (Mat. 19:28; Obj. 22:17), a jako część nasienia Abrahamowego będą pomagać w błogosławieniu „wszystkich narodów ziemi” (1Moj. 12:3; 22:18; Gal. 3:8, 16, 29).
„Dokona tego gorliwość Pana zastępów”. To