Sztandar Biblijny nr 94 – 1995 – str. 92
ŁAMANIE JARZMA, LASKI I PRĘTA SZATANA
Werset 4: opisuje powód tej radości: wielki ciemiężyciel szatan nie będzie już panował. Zupełnie zostaną złamane: jego jarzmo grzechu, błędu, smutku, bólu i śmierci, jego laska, czy pręt, ciemiężenia i zniewolenia, które tak bezlitośnie kładł na ramiona swych poddanych, i jego pręt w znaczeniu berła (to samo hebrajskie słowo shebet jest tłumaczone „sceptrum” lub „laska” w 1Moj. 49:10; 4Moj. 24:17; Ps. 45:7; Izaj. 14:5) jego monarszej władzy (Obj. 20:13). Nie będzie już „książęciem świata tego” (Jan 14:30).
To zwycięstwo nad szatanem nastąpi dosyć szybko przez wielki ucisk, „niezwyczajną sprawę” Boga (Izaj. 28:21, 22), który będzie stosunkowo krótki i ostateczny, gdyż „sprawę skróconą uczyni Pan na ziemi” (Rzym. 9:28; Mat. 24:21, 22). Będzie tak „jako za dni Madyjańczyków”, kiedy to Gedeon i jego trzystu odważnych wojowników w krótkim czasie rozgromiło zastępy madiańskie (Sędz. 7:15-22). Tak samo przy końcu tego wieku, gdy Maluczkiemu Stadku – antytypicznym dzielnym i nielicznym wiernym wojownikom Gedeona pod dowództwem swego wodza Pana Jezusa Chrystusa – które ofiarniczo stłukło swe naczynia i pozwoliło swemu światłu świecić, Bóg udziela wielkiego zwycięstwa w prawdzie i sprawiedliwości nad błędem i grzechem przez czas ucisku, który doprowadzi do pełnego związania szatana i jego władzy zwodzenia oraz uwolnienia uciśnionych.
Werset 5. Tutaj czytamy o wielkim zakończeniu tej sprawy, o końcu grzechu i związanym z nim niepokojem i uciskiem. Leeser podaje dobre tłumaczenie tego wersetu: „Ponieważ wszelka broń walczącego w zgiełku bitwy oraz szaty zbroczone krwią będą spalone, stając się pożywieniem dla ognia”. Wszelka broń szatana, wszystko co towarzyszy grzechowi i śmierci, wszystko co związane było z tym wielkim konfliktem, jaki od wieków toczy się na świecie między sprawiedliwością a grzechem – zostanie całkowicie zniszczone. „Uśmierza wojny aż do kończyn ziemi” (Ps. 46:10), a werset 11 dodaje: „Uspokójcie się, a wiedzcie, żem ja Bóg; będę wywyższony między narodami, będę wywyższony na ziemi”. Świat ostatecznie zostanie oczyszczony z wszelkiej opozycji wobec Boskiego rządu i prawa sprawiedliwości. Dobrze harmonizuje to z oświadczeniem Obj. 5:13, że wtedy każde stworzenie będzie mówiło: „Siedzącemu na stolicy i Barankowi błogosławieństwo i cześć, i chwała, i siła na wieki wieków”.
JAK DO TEGO DOJDZIE
Werset 6: wyjaśnia, jak wypełni się powyższe proroctwo. Najpierw musi przyjść Mesjasz, który miał się narodzić z niewiasty (Gal. 4:4) jak każdy inny człowiek, który pomimo tego miał być Synem Bożym. Dalej proroctwo ukazuje dorosłe dziecko i (po Jego śmierci i zmartwychwstaniu) panowanie nad ziemią złożone na Jego ramionach. Tutaj, jak u Izaj. 22:22, jest odniesienie do oznaki, lub symbolu, władzy i autorytetu zarządzania, jaka była umieszczana na ramieniu munduru głównego zarządcy króla lub kanclerza. I tak, po swoim zmartwychwstaniu, Jezus oświadczył: „Dana mi jest wszelka moc [władza] na niebie i na ziemi” (Mat. 28:18).
„A nazwą imię jego: Dziwny (Zadziwiający), Radny, Bóg mocny, Ojciec wieczności, Książę pokoju”. Lud Pański oświecony i poświęcony już teraz dobrze może ocenić te tytuły należące do jego Odkupiciela, a w końcu cały świat zrozumie ich trafność. Słowo „imię” nie dotyczy tutaj nazwiska Jezusa, lecz Jego charakteru lub mocy. Jego naśladowcy już Go znają jako Dziwnego (Zadziwiającego) i najlepszego Doradcę, Przewodnika i Nauczyciela. Doceniają Go też jako Mocnego, wyjątkowo potężnego, którego Ojciec ustanowił nie tylko ubłaganiem za ich grzechy, lecz także wielkim Pojednawcą całego świata w słusznym czasie (1Jan 2:2; 1Tym. 2:4-6).
„BÓG MOCNY”
Słowo bóg (tłumaczone w Starym Testamencie z hebrajskiego el – jak w naszym tekście – i hebrajskiego elohim, a w Nowym Testamencie z greckiego theos) oprócz zastosowania do Jehowy, Najwyższej Istoty, jest użyte w Biblii ponad 200 razy w odniesieniu do potężnych jednostek wśród aniołów, dobrych i złych, oraz potężnych osób pośród ludzi (zob. książki Pojednanie między Bogiem a człowiekiem, str. 72-79. i God, str. 502, 523, 524). Lecz kiedy używane jest wobec innych istot niż Jehowa, będący najwyższą istotą, jest rzeczownikiem pospolitym.
Właściwie pouczony lud Boży wraz z Apostołem (1 Kor. 8:6) może powiedzieć: „Ale my mamy jednego Boga Ojca, z którego wszystko, a my w nim; i jednego Pana Jezusa Chrystusa, przez którego wszystko, a my przezeń”. Oni nie mylą Ojca z Synem twierdząc, że Ojciec jest swoim własnym Synem albo że Syn jest swoim własnym Ojcem, lub że obydwaj są jednym w osobie czy istocie, równymi w mocy i autorytecie (choć są jednym w jedności umysłu, usposobienia i celu – Jan 10:30; 4:34; 17:21-23). Jezus nigdy nie utrzymywał, że jest Bogiem, najwyższą istotą, równym Jemu, lecz wyraźnie powiedział: „Ojciec mój większy jest niż ja” (Jan 14:28).
Dzięki wierności Jezusa aż do śmierci, i to śmierci krzyżowej, Bóg „nader go wywyższył i darował mu imię [tytuł, zaszczyt, urząd i władzę], które jest nad wszelkie imię” (Filip. 2:8-11; Mat. 28:18; Żyd. 12:2). Gdy przy końcu tysiącletniego pośredniczącego panowania Jezus dokona dzieła pośredniczenia, danego Jemu przez Ojca do wykonania, odda królestwo Bogu Ojcu, gdy usunie wszelką przeciwną władzę, autorytet i moc (1Kor. 15:24). Zgadzają się z tym słowa Apostoła w 1Kor. 11:3: „Każdego męża głową jest Chrystus, a głową niewiasty mąż, a głową Chrystusową Bóg”.
„OJCIEC WIECZNOŚCI”
Nic w tym tytule nie sugeruje, że narodzone dziecko i dany syn ma zająć miejsce i cześć Ojca w niebie, o którym Jezus powiedział: „Wstępuję