Ewangelię” (2Tym. 1:10), jak również oświadczenie, że to „wielkie zbawienie [którym obecnie się radujemy] wzięto początek opowiadania przez samego Pana” (Żyd. 2:3).

      Dlatego nie powinniśmy porównywać dzisiejszych warunków, jakie panują pośród tych, którzy utrzymują, że są duchowymi Izraelitami, z dawnymi warunkami, do których odnosimy się w niniejszej lekcji, ponieważ w międzyczasie na świat przyszło prawdziwe Światło, Pan Jezus przyszedł na świat, i chociaż świat jako całość Go nie uznał, oczy zrozumienia prawdziwych Izraelitów zostały otworzone, są błogosławieni i korzystają z tego prawdziwego Światła, które w odpowiednim czasie oświeci każdego człowieka przychodzącego na ten świat – gdy zabłyśnie dzień Tysiąclecia, i Słońce sprawiedliwości wzejdzie, a zdrowie będzie na skrzydłach jego (Mal. 4:2). Wtedy, w najpełniejszym znaczeniu tego słowa, sprawiedliwi będą mieli władzę – Chrystus, wielki Król, i Kościół, Jego Oblubienica i współdziedzice w królestwie. Wówczas ludzie będą się radować. Będą się radować w sposób obecnie niemożliwy, gdyż teraz (jak oświadcza Apostoł), nawet przy najlepszych władcach, gdy szatan stoi u steru, „wszystko stworzenie wespół wzdycha i wespół boleje” (Rzym. 8:22).
BS ’94. 73.

REMONT ŚWIĄTYNI

 2Król. 12:4-15; 2Kron. 24:4-14

„Abyśmy nie opuszczali domu Boga naszego” (Neh. 10:39)

      Śmierć Ataliji, królowej uzurpatorki, nastąpiła wkrótce po pomazaniu i proklamowaniu królem jej wnuka Joaza na prawowitego następcę tronu Judy, jako ósmego króla Judzkiego. Joaz, nowy król, miał w tym czasie zaledwie osiem lat i dlatego znajdował się pod opieką wuja, najwyższego kapłana Jojady, który ukrywał i chronił go od dzieciństwa.

      Na wybór tego właśnie momentu na wyprowadzenie króla Joaza niewątpliwie miała wpływ sytuacja w sąsiednich dziesięciu pokoleniach królestwa Izraela. W tym ostatnim, z nakazu Pana na króla pomazany został Jehu, który miał zająć miejsce słabego i niegodziwego Achaba, ukarać podłą i bezbożną Izabelę, jego żonę, i w ten sposób usunąć z dziesięciopokoleniowego królestwa niegodziwych władców (których wpływ stale wydawał się zły w zależności od nadarzających się okazji). Z pewnością powodzenie Jehu zachęciło najwyższego kapłana Jojadę do obalenia dynastii uzurpującej władzę, córki Izabeli, i przywrócenia na tron linii Dawida. Co więcej, możemy słusznie przypuszczać, że tak jak Pan kierował pomazaniem Jehu na następcę Achaba, tak kierował pomazaniem Joaza, aby objął tron po Ataliji, a najwyższy kapłan był prowadzony w tej sprawie przez Pana, choć być może nie był tego świadomy.

      Sądzimy, że najwyższy kapłan Jojada wykorzystał koronację jako okazję do ogólnego zainteresowania się odrodzeniem prawdziwej religii i odpowiedniej opozycji wobec bałwochwalczego kultu Baala (wprowadzonego przez pseudokrólową). Natchniony, przez radę kapłana oraz okoliczności towarzyszące koronacji na dziedzińcu świątyni, lud przypomniał sobie o Jehowie jako o prawdziwym Bogu swej dawnej historii jako narodu pod Jego opieką. Zebrany lud osiągnął stan takiej gorliwości dla Pana, a przeciwko bałwochwalstwu, że tłumnie rzucił się na sąsiadującą świątynię Baala i zburzył ją, zabijając jej głównego urzędującego kapłana, łamiąc rzeźby itp.

      Tłumu nie należy za często, jeśli w ogóle, zachęcać, lecz w tym przypadku powinniśmy pamiętać, że w wyniku Boskiego zarządzenia takie postępowanie przeciwko bałwochwalstwu było bezpośredno zalecane. Poza tym, lud był posłuszny poleceniu prawnie ustanowionego rządu Pana, znajdującego się w rękach Jego przedstawicieli – króla i kapłana, których rządzenie było przez długi czas nielegalnie tłumione, a teraz jedynie odzyskiwało właściwe sobie miejsce, obalając nielegalnego przeciwnika.

PROPOZYCJA REMONTU ŚWIĄTYNI

      Nowy rząd, korzystając z niedawno przebudzonej gorliwości religijnej ludu, zaproponował

poprzednia strona – następna strona