Sztandar Biblijny nr 90 – 1995 – str. 59
Oto niepełna lista zła wynikającego z doktryny o Boskim prawie arystokracji: wyzysk, niewolnictwo, pańszczyzna, kruczki prawne, oszustwa podatkowe, opóźnienia i zakłócenia, oszustwa, nieuczciwość, specjalne przywileje, monopole, prowadzenie do finansowej i militarnej paniki i wojen, obojętność wobec mas, hazard, wybujałe luksusy i marnotrastwo, nieuczciwa i niszcząca konkurencja, korupcja w polityce, moralności i rządzeniu, wspieranie uciskających i prześladujących rządów itd. itp. Każda z tych rzeczy gwałci Złotą Regułę, rzekomo akceptowaną przez arystokratów, i nie cieszy się Boskim uznaniem. Jest ona wyrazem fałszu doktryny o Boskim prawie arystokracji. Od 1874 roku nasz Pan z coraz większym naciskiem przez odpowiednie narzędzia ogłasza wszystkim ludziom o naruszaniu Złotej Reguły przez arystokratów. Dzięki tej wiedzy Pan dowiódł niezbicie, że doktryna o Boskim prawie arystokracji jest ogromnym błędem. Jest bowiem zupełnie oczywiste, iż Bóg nie będzie sankcjonował gwałcenia przez nich Złotej Reguły. W wyniku tego działania niemal całkowicie podkopał On zaufanie ludzi do tej doktryny, przez co coraz bardziej wyzwala ich spod takiej kontroli, jakiej żądają arystokraci, którzy wyznają i próbują wcielać ją w życie.
Oto niepełna lista zła wynikającego z doktryny o Boskim prawe kleru: intrygi kleru, pycha, nietolerancja, hipokryzja, przesądy, błąd, prześladowanie dysydentów, bluźnienie osobie, charakterowi, planowi i czynom Boga, sankcjonowanie zła władców i arystokratów, połączenie religii z państwem, zeświecczenie religii, podjudzanie do wojen i narodowej nienawiści, rywalizacje, nieufność i mściwość, niszczenie prawdziwej religii itp. Każda z tych rzeczy gwałci Złotą Regułę, rzekomo akceptowaną przez kler, i nie ma Boskiego uznania, jest wyrazem fałszu doktryny o Boskim prawie kleru. Od 1874 roku nasz Pan przez właściwe narzędzia stopniowo wykazuje opinii publicznej jaskrawe grzechy kleru przeciw Złotej Regule; przez te ujawnienia ponad wszelką wątpliwość dowiódł On, że Boskie prawo kleru jest nieprawdą. W wyniku tego działania ludzie powszechnie kwestionują tę doktrynę, zrzucając kajdany posłuszeństwa wymaganego przez kler, który wierzy w tę doktrynę i próbuje ją narzucić.
USUWANIE PODPÓR SZATANA
Równolegle z zachwianiem wiary ludzi w trzy podstawowe doktryny królestwa szatana (Boskie prawo władców, arystokracji i kleru) Pan Jezus podkopuje ich wiarę w owe trzy drugorzędne doktryny jego królestwa: świadomość umarłych, przemianę ludzi w istoty duchowe oraz stan błogości lub męczarnie tych duchów. (Szczegóły na temat ustępów Pisma Świętego odnośnie śmierci, stanu śmierci, piekła, zmartwychwstania itp. w poszczególnych broszurach). Dokonuje On tego, zwłaszcza z biblijnego punktu widzenia, przez kompetentnych i pobożnych badaczy Pisma Świętego, chociaż nauka i rozum także współpracują w podkopywaniu wiary w te trzy drugorzędne błędy królestwa szatana.
Podkopywaniu przez Pana zaufania milionów ludzi do podstawowych i drugorzędnych doktryn szatana towarzyszy następujące Jego działanie: powszechne objawienie ludzkości szeregu prawd stojących u podstaw wzajemnych stosunków między ludźmi w sferze rządowej, moralnej, społecznej, religijnej, komercyjnej, ekonomicznej i przemysłowej. – prawd, które nierzadko stoją w zasadniczej sprzeczności z pojęciami o tych sprawach, głoszonymi przez królestwo szatana i ujętymi w formie praw lub ustalonego zwyczaju. Ta podwójna praca naszego Pana w zgodzie z Jego celem atakowania królestwa ciemności doprowadziła do wielkiego niezadowolenia milionów ludzi, szczególnie w chrześcijaństwie, z teorii, praktyk i organizacji systemowej imperium szatana. To niezadowolenie wypływa głównie ze strony tych, którzy cierpią najbardziej i którzy w warunkach królestwa szatana mają najmniej korzyści – mas zwykłych ludzi.
Z drugiej strony, objawianie złego postępowania klas uprzywilejowanych, jak również ich pragnienie coraz większych korzyści dla siebie z licznych odkryć naukowych, jakie Pan w tym „dniu potykania jego” (Nah. 2:3) przywodzi na światło dzienne – uczyniło klasy uprzywilejowane bardziej zdecydowanymi w utrwalaniu obecnych warunków. I tak widzimy, że zaraz po 1874 roku, w wyniku odsłaniania i ujawniania prawdy przez naszego Pana, społeczeństwo ludzkie zaczęło się dzielić na dwa wyraźnie określone i wzajemnie sobie przeciwne obozy. Jeden z nich składał się z konserwatystów – władców, arystokracji i kleru oraz ich popleczników, którzy dla własnych korzyści pragnęli utrzymać to, co w rzeczywistości – czego nie są świadomi – jest królestwem szatana. Drugi obóz składał się z radykałów – związków zawodowych, socjalistów, komunistów i anarchistów z ich poplecznikami, którzy dla własnych korzyści pragnęli odrzucić to, co w rzeczywistości – czego nie byli świadomi – jest królestwem szatana. Różnice między tymi dwiema grupami narastały od 1874 roku, w miarę jak rok po roku pojawiały się nowe przypadki demaskowania zła klas uprzywilejowanych, a nowe porcje światła prawdy na temat warunków i praw człowieka pobudzały masy.
KONFLIKT MIĘDZY KLASAMI POSIADAJĄCYMI I MASAMI
Konflikt między światem pracy a kapitałem stał się głównym konfliktem między klasami posiadającymi a masami. Początkowe tarcie między kapitałem i światem pracy było słowne, a każda ze stron przedstawiała swoje rzeczywiste i urojone prawa i skargi oraz rzeczywiste i urojone zło tej drugiej strony. Lecz konflikt nie skończył się jedynie na słowach. Świat pracy niekiedy przystępował do strajków, zastraszania, zamieszek, podpalania i bojkotów; kapitał niekiedy chwytał się lokautów, nakazów, zwolnień, zatrudniania łamistrajków i uzbrojonej ochrony, wzywając urzędników rządowych do zapewnienia wsparcia państwa i narodowych sił zbrojnych. Po obydwóch stronach czasami dochodziło do prawdziwych walk z wieloma ofiarami po obu stronach. Ponieważ ręka rękę myje, trzy konserwatywne strony zwykle popierały się wzajemnie przeciwko radykałom i odwrotnie. Prowadziło to do coraz