UWAGA: Treść poniżej zamieszczonego artykułu była pierwotnie wygłoszona przez brata Pawła S. L. Johnsona w formie wykładu i następnie opublikowana jako artykuł. Brat Johnson był naszym redaktorem od 1920 do 1950 roku. Artykuł ukazał się w publikacji wcześniejszej, tuż przed jego śmiercią w 1950 roku. Później został przepracowany i rozszerzony przez brata Raymonda G. Jolly’ego, redaktora czynnego w latach 1950-1979. W wersji poprawionej ukazał się w The Bibie Standard w grudniu 1967r. (str. 91-95) i przez to zawiera perspektywę tamtego czasu.

MIŁOSIERDZIE JEHOWY

„Ale któż jest tak mądry, aby to upatrywał, i wyrozumiewał wszystkie litości Pańskie?”  (Psalm 107:43)

      Tematem naszego artykułu jest ostatni werset Psalmu 107. Jeśli jesteśmy mądrzy i -upatrujemy – zwracamy uwagę na sprawy opisane w tym Psalmie, to zrozumiemy wielkie miłosierdzie Boże ukazane w Jego doniosłym planie zbawienia wybranych i nie wybranych. Mądrymi tu są mądrzy naprawdę, nie według „mądrości tego świata”, która głupstwem jest u Boga (1Kor 1:20; 3:19, 20), lecz według „mądrości, która jest z góry” (Jak. 3:17; Przyp. 3:13-18; 4:5-9).

      Teraz żyjemy „w czasie końca”, przy końcu Wieku Ewangelii i panowania szatana, w „teraźniejszym wieku złym” (Jan 14:30; 2Kor. 4:4; Gal. 1:4), gdy „wielu będzie oczyszczonych (odłączonych od błędów doktrynalnych i praktyk ciemnych wieków itp. , wybielonych i doświadczonych, a niezbożni niezbożnie czynić będą;, nadto wszyscy niezbożni nie zrozumieją, ale mądrzy zrozumieją” (Dan. 12:9, 10). A nawet prawdziwie pobożni mogą nie zrozumieć pełnego znaczenia licznych prawd, podanych w księdze Daniela oraz wielu zarysów Boskiego Planu Wieków, łącznie ze wspaniałymi Prawdami Psalmu 107, dopóki nasz Pan nie otworzy „siódmej pieczęci” (Dan. 12:4; Obj. 5:1, 9; 8:1) w okresie Laodycejskim, obecnego „czasu końca” i nie wyprawi dla swoich wiernych stróżów wspaniałej uczty z rzeczy nowych i starych ze Słowa Bożego, wielkiej składnicy Prawdy (Łuk. 12:37; Obj. 3:14, 20). Nikt nie może ich zrozumieć przed właściwym czasem, bez względu na to jak uczonym i pobożnym mógłby być.

      Właściwy czas jasnego zrozumienia Psalmu 107 nie nastąpił przed bezprzykładnym „czasem ucisku” (Dan. 12:1; Sof. 1:15-18; 3:8; Mat. 24: 21, 22), jaki nastał z wybuchem pierwszej części wojny światowej w 1914 roku. Z tego właśnie „wielkiego ucisku” wyszedł „lud wielki” chrześcijan, którzy wyprali swoje szaty i wybielili je we krwi Barankowej (Obj. 7:9-17).

      Najważniejszą klasą chrześcijan, powołaną we Wieku Ewangelii, jest „maluczkie stadko” (Łuk. 12:32), 144 000 (Obj. 7:1-8; 14:1, 4, 5), Oblubienica, Małżonka Baranka, Członkowie Jego Ciała (Obj. 21:2, 9, 10; 22:17; 19:7; 1Kor. 12:12-27; Efez. 5:29, 30).

poprzednia strona – następna strona