Sztandar Biblijny nr 83 – 1995 – str. 2
Pana” (Żyd. 2:3; 2Tym. 1:10), w Jego pierwszym adwencie, zaczęło się stosować do Jego Kościoła od Pięćdziesiątnicy i całkowicie ustaje w czasie Jego drugiego adwentu, przy końcu tego wieku. To drugie zbawienie nie miało zastosowania ani przed pierwszym adwentem naszego Pana, ani w wieku Ewangelii; będzie się jednak stosowało do całej ludzkości, z wyjątkiem Kościoła, w Tysiącleciu, podczas tysiąca lat panowania Chrystusa i Kościoła (Obj. 5:9, 10; 20:4, 6), których szczególnym celem jest błogosławienie świata i podnoszenie go z grzechu i warunków śmierci.
Te dwa zbawienia są wyraźnie odmienne pod względem rodzaju, jak również planu działania. Zbawienie Kościoła w wieku Ewangelii (od Pięćdziesiątnicy) oznacza nie tylko wyzwolenie od grzechu i warunków śmierci do wiecznego życia, lecz także przyczynia się do tego, że życie wieczne będzie na poziomie niebiańskim, duchowym, nie na ziemskim, ludzkim poziomie istnienia. I tak Apostoł Piotr oznajmia, że dziedzictwo zmartwychwstałego Kościoła jest „nieskazitelne, nieskalane i nie więdnące, zachowane w niebiesiech dla was, którzy mocą Bożą strzeżeni bywacie przez wiarę ku zbawieniu” (1Piotra 1:3-5). Także nasz Pan powiedział, że w zmartwychwstaniu Jego Kościół, Jego Oblubienica usiądzie wraz z Nim na stolicy po prawicy Boga (Mat. 22:44; 25:31; Jan 14:3; Obj. 3:21). Członkowie Jego Kościoła są „uczestnikami Boskiego przyrodzenia”, „podobni do Niego”, ponieważ „ujrzą Go takim, jakim jest” (2Piotra 1:4; 1Jana 3:2).
Warunki towarzyszące zbawieniu Kościoła są całkowicie odmienne od tych, jakie dotyczą świata. Kościół, powołany ze świata podczas wieku Ewangelii przez Boskie zaproszenie do cierpienia z Chrystusem w ziemskim życiu, wtedy – w wieku Tysiąclecia – będzie panował z Chrystusem, uczestnicząc w Jego pośredniczącym Królestwie, w celu błogosławienia, r podnoszenia i zbawienia świata. Nie na próżno nasz Pan i Apostołowie, przedstawiając powołanie Kościoła w obecnym wieku, szczególnie podkreślali, i to często, konieczność uczestniczenia tych wszystkich, którzy by chcieli mieć udział w tym zbawieniu wraz z Odkupicielem w Jego ofiarowaniu się, w , , jego śmierci”’, aby W rezultacie tego uczestniczyć w „Jego zmartwychwstaniu” i Jego panowaniu w chwale. Posłuchajmy następujących słów: „Bądź wierny aż do śmierci, a dam ci koronę żywota”; „kto zwycięży, dam mu siedzieć z sobą na stolicy mojej” (Obj. 2:10; 3:21).
Zbawienie świata, jakie nastąpi potem, w wieku Tysiąclecia, będzie zupełnie odmienne od obecnego. Nie będzie obejmowało zmiany natury z ziemskiej na< duchową. Będzie oznaczało uwolnienie od grzechu, umierania i śmierci do ziemskiej doskonałości pierwotnego człowieka, na obraz i podobieństwo Stwórcy, z wszelkimi błogosławieństwami niezbędnymi dla jego dobrobytu. Człowiek na skutek nieposłuszeństwa Bogu utracił doskonałość i Eden, w którym zamieszkiwał. Boskim zarządzeniem jest, aby zasługa posłusznej ofiary naszego Pana aż do śmierci, gdy ostatecznie będzie zastosowana za ludzkość, w pełni zdjęła z niej wyrok śmierci.
Ale to nie wszystko. Bóg obiecał, że ta sama ofiara za grzech zapieczętuje Przymierze Nowe między Nim i rodzajem ludzkim. Wtedy natychmiast rozpoczną się błogosławieństwa wprowadzanego w życie Przymierza Nowego. Wielki Odkupiciel od tego czasu będzie wielkim Pośrednikiem Przymierza Nowego. Cała ludzkość znajdzie się wówczas w pełni pod Jego nadzorem i administracją, w celu błogosławienia, ćwiczenia w sprawiedliwości i wydźwignięcia jej z warunków grzechu i śmierci – coraz wyżej, wyżej i wyżej do tego wszystkiego, co zostało utracone w Edenie. Taki był pierwotny zamysł wielkiego Stwórcy. Nad tym wszystkim będzie pracował wielki Odkupiciel. Wszystko to zostało zabezpieczone przez Jego śmierć ukończoną na Kalwarii (Żyd. 7:22).
CZASY OCHŁODY I NAPRAWIENIA (RESTYTUCJI)
Święty Piotr, wskazując na te wspaniałe czasy błogosławieństw dla świata, nazywa je „czasami ochłody” i „czasem naprawienia”. Powiada, że wszyscy święci prorocy opisywali błogosławieństwa tego czasu naprawienia, restytucji tysiąca lat, Tysiąclecia (Dz. 3:19-21). Gdy oczy naszego zrozumienia już raz zostały otwarte, zauważyliśmy, że Boskie świadectwa, opisujące cudowne błogosławieństwa, jakie mają nadejść, gdy ziemia wyda swoje plony, całkowicie potwierdzają słowa Apostoła. Wtedy Raj Utracony stanie się Rajem Odzyskanym, a Bóg swój ziemski podnóżek uczyni wspaniałym. Wtedy błogosławieństwo Pana będzie obfite i nie będzie połączone ze smutkiem. Wytrysną też strumyki na pustyniach, a pustkowia i odosobnione miejsca będą się radować (Izaj. 35:1, 6, 7).
Najwspanialsza jednakże będzie zmiana, jaka dokona się w ludzkości. Pan obiecuje przywrócić ludziom „wargi [posłannictwo] czyste” (Sof. 3:8, 9) w miejsce sprzecznych wyznań wiary pogaństwa i kościelnictwa. Bóg obiecuje, że szatan zostanie związany na te tysiąc lat, aby nie zwodził już więcej narodów. Obiecuje On też, że wtedy oczy wszystkich niewidomych przejrzą, a wszystkie uszy głuchych zostaną otwarte (Izaj. 35:5; 2Kor. 4:4). „I nie będzie więcej uczył żaden bliźniego swego i żaden brata swego: Poznajcie Pana, bo mnie oni wszyscy poznają, od najmniejszego z nich aż do największego z nich, mówi Pan; bo miłościw będę nieprawościom ich, a grzechów ich nie wspomnę więcej” (Jer. 31:34).
ZIEMIA W „WIEKACH PRZYSZŁYCH”
Przywrócenie człowiekowi panowania nad ziemią nastąpi dopiero przy końcu Wieku Tysiąclecia (Mat. 25:34). Będzie ono wieczne, tak jak jego życie będzie wieczne. Ziemia będzie doprowadzona do doskonałości nie do opisania. „Aby okazał w przyszłych wiekach one nader obfite bogactwo łaski swojej z dobrotliwości swojej przeciwko nam w Chrystusie Jezusie” (Efez. 2:7). „Napełniona jest [w oryginale: będzie] chwałą Pańską wszystka ziemia” (4Moj. 14:21). „Odkupieni, mówię, Pańscy nawrócą się, i przyjdą na Syjon z śpiewaniem, a wesele wieczne będzie na głowie ich; radość i wesele otrzymają, a żałość i