Sztandar Biblijny nr 66 – 1993 – str. 58
PIĘĆDZIESIĄTNICA – DZIEŃ JUBILEUSZU
Dz.Ap. 2:1-11.
„Lecz gdy przyjdzie on Duch prawdy, wprowadzi was we wszelką prawdę” (Jan 16:13)
Greckie pentacoste znaczy pięćdziesiątnica. Nazwa ta była przez Żydów stosowana na określenie święta obchodzonego pięćdziesiątego dnia po święcie Paschy, jako jednego z ich najważniejszych świąt lub uroczystości religijnych. Jak ich pięćdziesiąty rok „Jubileuszowy” następował po cyklu siedem razy po siedem lat, tak też Pięćdziesiątnica jako dzień jubileuszowy, następowała po cyklu siedem razy po siedem dni, od czasu zgromadzania snopu pierwocin żniwa, który był przedstawiany Panu jako „ofiara podnoszenia”. Ten snop pierwocin żniwa (3Moj. 23:10) widocznie jest typem na naszego Pana w Jego zmartwychwstaniu 16 Nisan – Jezus został zabity jako Baranek Wielkanocny czternastego Nisan (3Moj. 23:5, 6, 15, 16).
Jedenastu Apostołów, „mężowie Galilejscy”, było świadkami wniebowstąpienia naszego Pana. Byli to ci mężowie, którzy mieli być Jego specjalnymi przedstawicielami i przez których słowa inni mieli uwierzyć, i których On poinstruował, by pozostali w Jerozolimie dopóki nie będą przyobleczeni mocą z wysokości. Tych samych jedenastu Apostołów, spełniając polecenie naszego Pana, znajdowało się w górnym pokoju i oczekiwało w postawie modlitwy i nadziei. Bez wątpienia od Zielonych Świątek oni byli gotowi rozpocząć misję karmienia Jego owiec i baranków.
Nie jesteśmy z całą pewnością poinformowani, czy ktokolwiek inny był obecny w tym czasie, ale z poprzednich wypowiedzi wynika, że inni (do ogólnej liczby 120 osób) zgromadzeni z Apostołami „trwali jednomyślnie na modlitwie i prośbach”, z czego słusznie możemy wyciągnąć wniosek, iż byli oni obecni w czasie Pięćdziesiątnicowego wylania Ducha Świętego i że wszyscy zebrani byli w ten sposób ochrzczeni, zanurzeni w Duchu Świętym, który napełnił miejsce zgromadzenia.
Co się tyczy rozdzielonych języków ognia, nie ma żadnego istotnego powodu kwestionowania tego czy spoczęły one na kimkolwiek poza Apostołami. W Dz.Ap. 2:3, 4 czytamy: „I ukazały się im rozdzielone języki na kształt ognia, który usiadł na każdym z nich. I napełnieni są wszyscy Duchem Świętym, a poczęli mówić innymi językami, jako im Duch on dawał wymawiać”. Dalszy opis podaje, że ci wszyscy, którzy mówili, wszyscy którym duch dał dar mówienia językami, byli Galilejczykami. Ale odnośnie tego, czy Apostołowie byli lub nie byli w tym czasie w ten sposób szczególnie uznani jesteśmy jednak upewnieni nie tylko na podstawie słów naszego Pana, lecz również Jego późniejszego objawienia – Apostołowie zajmowali szczególne miejsce w łączności z Jego Królestwem, Jego kościołem, nie przeznaczone dla nikogo innego (Jan 6:70; Obj. 21:14).
PIĘĆDZIESIĄTNICA ZAMANIFESTOWAŁA BOSKIE PRZYJĘCIE
Błogosławieństwo Pięćdziesiątnicy oznaczało Boskie przyjęcie ofiary Jezusa za grzech, którą, ukończoną na Kalwarii, nasz Pan w tym czasie przedstawił Ojcu. Wylanie Ducha Świętego na poświęconych wierzących stanowiło ich spłodzenie z Ducha do nowej natury. To implikuje, że potępienie ciążące na nich jako na dzieciach Adamowych i pod Przymierzem Zakonu zostało anulowane. Teraz zostali oni przyjęci w Umiłowanym, policzeni za dzieci Boże, a jeśli dzieci, to i dziedzice Boga, współdziedzice z Jezusem Chrystusem, ich Panem (Rzym. 8:16, 17).
Jak to jest dane do zrozumienia w oświadczeniu naszego Pana i w Jego obietnicy, było to nową rzeczą. Nigdy przedtem takie wylanie Boskiego Ducha na dzieci Adamowe nie miało miejsca. Rzeczywiście, żadne takie przyjęcie i nowe spłodzenie ze strony Boga nie