Sztandar Biblijny nr 39 – 1989 – str. 148
Adama. Gdyby zgrzeszył jakiś anioł i został skazany na śmierć, jedynie śmierć anioła na tym samym poziomie i posiadającego tę samą naturę stanowiłaby pełne zadośćuczynienie lub okup za jego życie. Bowiem rzeczywiste znaczenie słowa okup jest antilytron – odpowiednia cena. Zatem śmierć anioła nie mogłaby od kupić człowieka, ponieważ nie byłoby to daniem równoważnej ceny.
Także nasz Odkupiciel, w swoim przedludzkim stanie jako Logos, Słowo, nie mógł oddać swojego życia za ojca Adama i ludzkość, ponieważ nie byłoby to równoważną ceną – ceną okupu (greckim antilytron). Do wykupienia ojca Adama była wymagana śmierć człowieka – nic mniejszego, nic większego nie spełniłoby tej roli. Dlatego też Syn Boży opuścił chwałę, jaką się cieszył będąc z Ojcem jako Logos i stał się ciałem w tym celu, aby jako Człowiek Chrystus Jezus, „z łaski Bożej, za wszystkich śmierci skosztował”, jako okup za człowieka.
PRAWDZIWA OFIARA OKUPU
W zgodzie z powyższym święty Paweł pisze do Tymoteusza (1Tym. 2:5, 6), Człowiek Chrystus Jezus dał samego siebie na okup za wszystkich. I raz jeszcze Apostoł oświadcza: „Bo ponieważ przez człowieka [Adama] śmierć [a nie wieczne męki], przez człowieka [Chrystusa] też powstanie umarłych. Albowiem jako w Adamie wszyscy umierają, tak i w Chrystusie wszyscy ożywieni będą” (1Kor. 15:21, 22). W ostatnim wersecie (i również we wszystkich innych wersetach Pisma Świętego) zwracamy szczególną uwagę, że występujące tu kontrasty nie dotyczą nieba i piekła, radości i cierpienia, lecz życia i śmierci – życia otrzymanego przez Chrystusa w zmartwychwstaniu, śmierci przez Adama.
Zauważmy także, że kara za grzech Adama zapłacona przez człowieka Chrystusa Jezusa nie jest karą wiecznych mąk ani karą czyśćcową, lecz karą śmierci. „Chrystus umarł za grzechy nasze według Pism” (1Kor 15:3). Dostrzegamy ponownie, że tylko jeden człowiek, Adam, był poddany próbie, zgrzeszył i został skazany na śmierć; że wszyscy z naszej rasy ponoszą śmierć i towarzyszącą jej degradację jako skutek dziedziczenia a nie z powodu wyroku śmierci. Dlatego właśnie możliwe było, aby śmierć Człowieka Chrystusa Jezusa stanowiła pełną kompensatę wymagań Sprawiedliwości wobec ojca Adama i w związku z tym objęła wszystkich z rodu Adamowego.
Bóg ustalił izraelski typiczny Dzień Pojednania jako typ rzeczywistego Dnia Pojednania, który rozpoczął się chrztem Jezusa, trwa dotąd i będzie trwał przez prawie tysiąc lat w przyszłości. Zabijanie cielca na rzecz rodziny kapłańskiej znalazło swój antytyp w śmierci Jezusa.
kol. 2
Zabijanie to w antytypie rozpoczęło się wraz z poświęceniem się Jezusa przy Jordanie i zostało dokonane na Kalwarii, trzy i pół roku później. Jako człowiek, Jezus złożył w ofierze swoją ludzką naturę, ciało, które przyjął dla szczególnego celu – ofiary. Ofiara ta zadowoliła Boga, na co wskazał On przez wzbudzenie Jezusa z śmierci.
Ponadto mamy zapewnienie, że nasz Pan został nie tylko wzbudzony ze śmierci, ale powstał z martwych jako Nowe Stworzenie do jeszcze wyższej natury niż ta, którą posiadał zanim przyjął zlecenie Ojca, aby stał się Odkupicielem, Prorokiem, Kapłanem i Królem świata. Zmartwychwstał (Filip. 2:10) On do chwały, czci i nieśmiertelności, daleko przewyższającej naturę ludzką, anielską, zwierzchności i moce oraz „wszelkie imię, które się mianuje” (Efez. 1:21).
Syn Boży po zmartwychwstaniu przez czterdzieści dni pozostawał ze swoimi uczniami, a kiedy wstąpił na wysokości, pojawił się przed obliczem Boga i według typu dokonał przypisania zasługi swojej ofiary domownikom wiary – antytypicznym Lewitom. Przyjęcie Jego ofiary pojednania i w związku z tym przyjęcie Jego oczekujących naśladowców, zostało okazane przez zstąpienie Ducha Świętego podczas Pięćdziesiątnicy.
KRÓLEWSKIE KAPŁAŃSTWO
Tak jak w typie Aaron pod wpływem Boskiego kierownictwa przyjął swoich synów za członków w kapłaństwie, będąc ich głową, tak w antytypie Chrystus Jezus podczas wieku Ewangelii przyjmował członków do Królewskiego Kapłaństwa, którego On jest Głową. Zostali oni wybrani z grona Lewitów za którą to klasę Aaron dokonał pojednania w typie, a Jezus w antytypie.
W typie, po pokropieniu krwią cielca i dokonaniu pojednania za dom Lewiego, Aaron wychodził i zabijał kozła. Podobnie Chrystus zakończywszy pojednanie za grzechy antytypicznych Lewitów przyszedł w dzień Pięćdziesiątnicy błogosławić ich i przyjąć za swoich współofiarników i współdziedziców.
Kozioł, którego Aaron zabił jako drugą część ofiary za grzech, przedstawiał wszystkich wiernych naśladowców Jezusa w okresie prawie dwudziestu wieków, jakie upłynęły od dnia Pięćdziesiątnicy. Za nich Jezus modlił się słowami: „… nie za światem proszę, ale za tymi, któreś mi dał … A nie tylko za tymi proszę, lecz i za onymi, którzy przez słowo ich uwierzą we mnie; by wszyscy byli jedno, jako ty, Ojcze! we mnie, a ja w tobie; aby i oni w nas jedno byli” (Jan 17:9, 20-23).
Podobnie, Jezus jako Najwyższy Kapłan w chwale rozpoczął w dzień Pięćdziesiątnicy
„…kara za grzech Adama
zapłacona przez Człowieka Chrystusa Jezusa
nie jest karą wiecznych mąk ani karą czyśćcową,
lecz karą śmierci”.